FanFic.nl

Schaakspel

Sharon

Iedereen staarde naar hem en naar Louis. Niemand leek van plan de eerste stap te nemen om verder te strijden, alsof het verlies van Isa genoeg was voor één dag. We zijn in de meerderheid, besefte Harry zich toen. Het was acht tegen vijf. Ze waren aan de winnende hand en niet zo’n beetje ook. ‘Laten we pauze nemen,’ stelde hij voor, over Isa heenstappend. Hij pakte het mes uit Louis’ handen en veegde het af aan zijn shirt. Rode strepen verschenen, maar dat was dan maar zo. Vlekken, strepen. Druppeltjes. Drup, drup. Ze waren aan het spelen. Zonder meer. Voor Niall. Voor iedereen eigenlijk. Ze wilden eruit en ze zouden eruit komen.
Waarschijnlijk niet, maar ze zouden het proberen.
‘Pauze?’ vroeg Louis met overslaande stem.
‘Ja, pauze. Ik heb honger.’
‘Hoe zie je dat voor je?’ vroeg Jade.
‘Gewoon: we gaan naar de eetzaal en kijken wat er te halen valt. Het is al uren geleden dat we Niall hebben afgezet, waarschijnlijk is hij allang weg, dus kunnen wij weer eten. Ik heb honger, jullie niet?’ Instemmend gemompel, waarop hij naar de deur toeliep en erdoorheen ging. Schoorvoetend werd hij gevolgd. Iedereen wachtte op de verrassingsaanval, de bomaanslag, maar die kwam niet. Ze liepen gewoon alle dertien naar de eetzaal. Harry ging voorop, een spoor van chloorwater achterlatend, en enigszins ongemakkelijk duwde hij de klink naar beneden. Zodra de deur een klein stukje open was, gluurde hij om de hoek om te zien of de slapende meiden er nog waren.
Ze waren er niet meer, dus opende hij de deur geheel en iedereen liep naar binnen. Ze werden verwelkomd door de geur van voedsel - en door het voedsel waar die geur van afkomstig was. Terwijl ze plaatsnamen was iedereen nog een beetje angstvallig, maar naarmate de maaltijd vorderde werd de sfeer wat meer ontspannen. Harry had de pauze ingelast en was niet van plan iets te doen, daarvoor had hij teveel honger. De meiden waren in de minderheid, dus die zouden niets proberen. Ze zouden meteen omsingeld zijn en zowel Zayn als Harry als Louis was gewapend, dus dat zou voor hen een onmogelijke strijd worden.
We hebben bijna gewonnen, dacht Harry bij zichzelf. Daarna zou het ergste beginnen. Daarna moesten ze waarschijnlijk onderling strijden, en dat weigerde hij. Dat wilde hij niet. Absoluut niet.
‘Weet je eigenlijk wat we eten?’ vroeg Sharon, waarna ze een hap van een bruine boterham nam. Niemand antwoordde.
‘Voor hetzelfde geld voeren ze ons degenen die we zelf omgebracht hebben, weet je? Is goedkoper voor hen, plus de ultieme manier om bewijsmateriaal te verdoezelen. Wat wij hebben opgegeten, kan geen enkele patholoog-anatoom gebruiken. Het verteert in onze maag en darmen. Perfect voor hen. Walgelijk voor ons, maar ja, wie zijn wij? Wat weten wij?’ Met die woorden stond ze op, stopte de laatste hap van haar boterham in haar mond en begon langs de tafel te lopen.
‘Misschien,’ sprak ze, al kauwend, haar mond praktisch tegen Louis’ oor, ‘is dat wel het been van je geliefde Niall, waar je je nu aan tegoed doet.’ De jongen trok een gezicht, schudde zijn hoofd en at dapper verder.
‘Lekker hè?’ vroeg Sharon, waarna ze verder liep.
Danielle schoof haar bord van zich af. ‘Ik ben vanaf nu vegetariër,’ deelde ze mede, een vies gezicht trekkend. Liam keek haar aan, aarzelde even, haalde toen het beleg van zijn brood af en at verder. Ook hij had een bittere trek om zijn mond. Danielle boog zich naar hem toe en fluisterde iets zijn oor. Hij aarzelde even, knikte toen.
‘Ja,’ zei hij, waarop zijn vriendin ook knikte. Ze richtten hun ogen weer op Sharon, die aan de kop van de tafel was gekomen. Daar zat niemand meer: er was ruimte zat in het vertrek en de koppen van de tafel waren leeg. Ze waren al flink uitgedund.
‘Het is leuk,’ ging Sharon verder, ‘dat jullie hier nog geen week zitten en nu al geloven dat wij jullie kwaad wilden doen. En toch zijn jullie zo goed gelovig, dat jullie alles eten wat hier te vinden valt. Geloof mij: wij zijn niet de enige manier om jullie om te brengen. Als ze van jullie afmoeten, omdat alles fout is gegaan, dan vergiftigen ze jullie net zo makkelijk. Wij kunnen niet naar buiten. Zij wel naar binnen. En uiteindelijk, uiteindelijk zien wij het daglicht weer, omdat wij hier vrijwillig zijn en dus alles in de doofpot zullen laten verdwijnen. Jullie niet. Teveel risico. Dus,’ zei ze, glimlachend, terwijl ze haar armen in de lucht gooide en naar het plafond staarde, ‘geef jullie over. Geef jullie aan ons, of aan hen, of aan jezelf. Interesseert me niet. Wij hebben kans op winst, op leven. Het heeft geen nut om ons te verwonden.’ Bij die woorden keek ze naar het meisje dat de snee in haar schouder had ontvangen. ‘Wij zijn de bedreiging niet, dat zijn jullie. Als je er een eind aan wil maken, doe dat dan gewoon. Er is voor jullie toch geen hoop meer.’
‘Zie je wel?’ hoorde Harry Louis fluisteren, waarop hij zijn hoofd schudde en tegen Sharon inging: ‘Ik heb geen idee waar je dit allemaal vandaan haalt, maar het slaat nergens op. Jade heeft ons verteld dat jullie geen idee hebben hoe het momenteel in elkaar steekt, omdat dit allemaal niet de bedoeling was. Waarom zou jij dan wel weten hoe het zit?’
‘Wie zegt er überhaupt dat dit nooit de bedoeling was?’ vroeg Zayn. ‘Dat ze jullie hebben verteld dat dit niet de bedoeling was, wil niet zeggen dat het die ook daadwerkelijk niet was. Ze hebben de perfecte manier gevonden om jullie je te doen afsluiten van je leefomgeving. Niemand die jullie zal zoeken, dat is allemaal opgenomen in het contract. Misschien zijn jullie zelf wel allemaal verschrikkelijk naïef om erin te trappen.’ Sharon keek hem aan, rolde met haar ogen en schoot toen in de lach. ‘Ja, natuurlijk,’ sprak ze, en ze nam plaats op de stoel aan het hoofd van de tafel. ‘Ik ben gek. Even ter informatie: jullie zijn hier degenen die de moorden hebben gepleegd, niet ik.’
‘Je vocht wel met Louis.’
‘Nee, ik had me in elkaar moeten laten slaan. Bedankt voor de tip, ik zal er de volgende keer aan denken.’
‘Als wij het spel niet spannend houden voor hen, brengen ze dierbaren naar binnen. Van ons, en op den duur misschien ook van jullie. We moeten wel doorspelen.’
‘Oh ja?’ grinnikte ze. ‘Ja, nee, laten we daar vooral vanuit gaan. Dan nog. Als wij elkaar geen kwaad doen, loopt niemand gevaar, ook niet als ze erbij gehaald worden.’
‘Dan worden ze opgehangen zoals Lily!’
‘Die heeft zichzelf opgehangen, idioot. Ze had toch nog maar een paar weken te leven. Veel succes met jezelf ophangen. Scheelt ons weer werk.’
‘Jade,’ zei Harry toen. ‘Weten jullie wie er als volgende komt?’
‘Wat?’
‘Ik heb het al eerder gevraagd, maar toen logen jullie nog. Nu niet meer, neem ik aan, dus ik vraag het opnieuw. Hebben jullie een lijst, wat dan ook, waarop staat wie er binnengebracht worden? Eerst Josh, toen Danielle, wie is de volgende? Perrie? Eleanor? Gemma?’ Ze schudde haar hoofd.
‘Je weet het niet?’ vroeg Harry verder. Jade keek hem hopeloos aan.
‘Jawel,’ sprak Floor toen onverwacht - Harry had haar hulp al een beetje opgegeven - ‘we weten het wel, maar wat schiet je ermee op het te weten? Zulke dingen wil je niet weten. Je weet dat de kans bestaat dat er iemand binnengehaald wordt. De hoop dat het niemand voor jou is, maar voor iemand anders, houdt jullie scherp. Als je weet wie het is, ga je domme dingen doen om te proberen haar te redden.’
‘Dus het is een zij?’
‘Ja.’
‘Wie?’
‘Nee, Harry, echt niet.’
Harry blikte opzij, naar Louis, en zag dat die wit weg was getrokken. Ze dachten hetzelfde. Het was logisch, in zekere zin. Perrie hoefde niet binnengebracht te worden, want Zayn speelde gezellig mee en leek zich er niet heel druk over te maken. Harry precies hetzelfde - plus dat hij sowieso al dichtbij de krankzinnigheid zat. Louis was doodsbang voor Eleanors komst. Hem wilden ze gek hebben, natuurlijk, dat was leuk. Hij was het makkelijkst gek te krijgen. Louis staarde naar de tafel. Harry stond op, nam plaats op de lege stoel naast Floor en zei tegen haar: ‘Zeg het tegen me, Floor, alsjeblieft.’ Ze schudde haar hoofd, keek hem aan.
‘Ik denk dat je het al weet, Harry,’ zei ze toen, alvorens haar ogen weer op haar bord te richten en verder te eten. Einde discussie. Verslagen keek Harry naar Louis, die nog steeds naar zijn bord staarde.
Sharon stond opnieuw op. ‘Ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga ervandoor. De geur van mensenvlees maakt me misselijk.’ Kordaat voegde ze de daad bij het woord, liet de deur achter zich in het slot vallen. Kate en Ina stonden ook op, evenals de twee overige meisjes die voor Harry nog geen naam hadden. Eén van de twee hinkte. Sorry, dacht Harry bij zichzelf, maar hij meende het niet.
Liam en Danielle stonden ook op, liepen richting de deur.
‘Waar gaan jullie heen?’ vroeg Josh verwijtend.
‘Mee naar beneden,’ antwoordde het stelletje.
‘Wat?’ stootten Harry en Zayn tegelijkertijd uit.
‘Dat is veel te gevaarlijk!’ voegde Harry eraan toe. Danielle lachte hem bitter toe. ‘Ja, dat vertel je ons al de hele tijd. Intussen hebben zij nog nooit een aanval gestart. Dat was altijd onze kant. Nou, jullie kant, want wij willen daar niet aan meedoen.’
‘Ze hadden je vastgebonden en ze probeerden je te vermoorden!’
‘Het was een spel,’ snauwde ze. ‘Ze hebben me met geen vinger aangeraakt en ze moesten ons angst aanjagen. Ze deden alleen maar alsof.’
‘Maar -’ begon Zayn, maar Harry kapte hem af: ‘Laat ze maar gaan, Zayn. Wat zij willen.’ De jongen keek hem verbaasd aan, maar hield verder zijn mond. Danielle en Liam verlieten de kamer en de deur was nog niet in het slot gevallen, of Josh sprong op. ‘Ze hebben gelijk,’ zei hij, waarna ook hij door de deur verdween. Harry grinnikte om het lege vertrek. Zo, toen was het weer acht tegen vijf en stonden ze weer achter.
‘Doe je goed,’ verweet Zayn hem. Harry haalde zijn schouders op. ‘Josh deed toch niets anders dan zeuren en Liam en Danielle hebben ook geen enkele bijdrage geleverd.’
‘Als ze nu vermoord worden, is het jouw schuld.’
‘Liever dat zij het doen, dan dat wij het moeten doen.’
‘Wat?’
‘Ik weet niet hoe het zit, maar ik heb zo het idee dat we niet allemaal naar buiten gelaten worden.’
‘Had Sharon geen gelijk, dan?’ vroeg Zayn. ‘Ergens toch wel? Als niemand iets doet…’
‘Ze wilde ons over de streep trekken.’
‘Welke streep?’
‘De eetkamerstreep, Zayn. Ze wil dat we onze eigen kelen doorsnijden, in plaats die van hen.’ Er viel een doodse stilte die, tot ieders verbazing, verbroken werd door Louis: ‘We gaan verder,’ constateerde hij. Eiste hij, ‘want Eleanor is de volgende.’

Reacties: