FanFic.nl

whore.

ten.

Ik word wakker gemaakt door een luide piep. Ik ga rechtop in bed zitten, en wrijf door mijn ogen. "Wat was dat?" vraag ik, en kijk Nienke aan. Ze ziet er erg slaperig uit. "Ik weet niet." zegt ze, en kijkt mij verbaasd aan. "Wil iedereen zich melden in de vergaderzaal." klinkt er ineens een felle stem door onze kamer. "Wat is dit?" vraag ik. "Ja inderdaad, wat heeft dit te betekenen?" roept Nienke. "Ik weet niet. Maar ik denk dat we maar beter kunnen luisteren." zeg ik, en stap mijn bed uit. Ik doe snel mijn pyjamabroekje uit, en een gewone spijkerbroek aan. Dan pak ik mijn vest van gisteren van de grond en doe die over mijn topje aan. "Ik ben klaar." zeg ik, en kijk Nienke aan. Ze ligt nog steeds in haar bed. "Wakker worden meid." zeg ik lachend, en begin haar heen en weer te schudden. "Ja, ik kom eruit. Ga jij maar vast. Anders krijg jij dadelijk ook straf ofzo." zegt ze suf, en wrijft door haar ogen. "Weet je het zeker?" vraag ik twijfelend. "Ja, je hoeft niet te boeten omdat ik wil blijven liggen." zegt ze, en gebaart dat ik kan gaan. "Schiet wel een beetje op oké?" vraag ik. Het klinkt best bezorgt. "Ja." zegt ze, en moet lachen. Ik loop de deur uit, richting de vergaderzaal. Meestal komt daar geen goed nieuws vandaan. Ik loop stevig door, omdat ik het gevoel heb dat ik aan de late kant ben, terwijl er nog overal meisjes vandaan komen. Als ik er ben zoek ik snel een plaatsje uit, en plof neer op een stoeltje. "Vanaf vandaag zitten er wekkers en een luidsprekersysteem zodat we berichten door kunnen geven." begint Michael het verhaal. Fijn. Ik kijk wat rond. Overal zie je meiden van rond de achttien. De meeste zitten ongeïnteresseerd voor zich uit te staren. Dan maakt mijn hart een sprongetje, Bram. Hij zit daar echt. Twee rijen voor mij. En hij is knapper geworden. Hij is breder, langer, gespierder. Stop. Je mag zo niet meer denken. Hij heeft je misbruikt. Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door een tik op mijn schouders. "Is er nog iets gebeurt dat ik echt moet weten?" verbaasd kijk ik in Nienke haar gezicht. Ik schud nee, en kijk weer richting Bram. "Waar kijk je naar?" vraagt ze, en komt naast me zitten. "Nergens." zeg ik, maar ondertussen kan ik mijn ogen niet van Bram afhouden. Waarom val ik altijd op de verkeerde jongens? Het is niet eerlijk. "Je kijkt naar hem hè?" vragend kijkt ze mij aan, en ze wijst naar Bram. Ik schud nee, maar heb het gevoel dat ik rood word. "Was hij de jongen die.." ik knik vlug. Ze hoef niet verder niks te zeggen, ik weet al wat er komt. "Ja, dat was hij." zeg ik. "Hij is niet verkeerd." zegt ze lachend, en geeft mij een speels duwtje. "Hoe heet hij?" vraagt ze, en kijkt mij nieuwsgierig aan. "Waarom wil je dat weten?" vraag ik. "Gewoon." mompelt ze, en kijkt weer naar Bram. "Bram." zeg ik kort. "Braaaam." gilt ze. Snel kijk ik een andere kant op. Ik durf hem nu niet meer aan te kijken. Wat denkt Nienke? "Wat deed je?" sis ik na een tijdje. Ik kijk voorzichtig. Gelukkig kijkt hij nu niet meer. "Ik wou even kijken of hij je nog kende." zegt ze. "Daar kom je zo ook echt achter hè." zeg ik sarcastisch en lichtelijk geïrriteerd. "Sorry, zo bedoelde ik het niet." zegt ze snel. "Je snapt toch ook wel dat hij de laatste persoon is die ik tegen wil komen." zeg ik boos. "Je zat hem zo verliefd aan te kijken.." zegt ze onzeker. "Dat is niet waar." zeg ik, terwijl ik weet dat het wel waar was. "Het spijt me." zegt Nienke, en luistert verder naar Michael. Ik probeer mij ook op datgene dat Michael zegt te concentreren en niet naar Bram te kijken. Het lukt aardig. Ik kijk nu recht voor me uit, in plaats van naar Bram. Maar ik versta nog steeds niet alles wat er wordt gezegd, ik vang maar halve delen op. "En wil dan nu iedereen naar voren komen om hun adres op te halen, als je met zijn tweeën zit hoeft er maar een iemand te komen." eindigt Michael de mededeling. "Zal ik gaan?" vraagt Nienke, en ze kijkt mij aan. Ik knik en sta op. "Tot zo." mompel ik, en loop snel weg. Snel wegwezen hier, voordat Bram je achterna komt. gaat er door mijn hoofd heen. "Sophie, wacht even." hoor ik iemand roepen. Bram. Zelfs zijn stem is liever geworden. Niet aandenken en vooral niet achterom kijken, gewoon doorlopen. Snel loop ik verder en duik ergens een wc in. Ik de wc deksel omlaag en ga er op zitten. Ik sta even op om de deur op slot te doen, en ga weer op de wc zitten. Ik zet mijn ellebogen op mijn knieën en mijn hoofd steunt in mijn handen. Ik zucht een keer diep en begin na te denken. Wat zou er gebeurt zijn als mijn ouders niet gingen scheiden. Nee, ik kan hun niet de schuld geven; dit is allemaal mijn eigen schuld. Waarom was ik zo stom om voor zijn lieve praatjes te vallen. Alsof hij echt hard werkte om al die cadeaus voor mij te kopen, hij deed helemaal niks. Alsof hij mij echt lief vond; ja, misschien samen met al die andere meisjes bij wie hij dit geflikt heeft. Alsof ik echt zo speciaal was als hij zei, ik ben gewoon een van de 100e meisjes die zo dom is om erin te trappen. Ik had het gewoon moeten merken. Ik had wel eens verhalen gelezen van andere meisjes. Maar ik dacht altijd dat je het wel op tijd zou merken en dat het mij nooit zou overkomen. En nu zit ik hier; opgesloten, vast, voor altijd. Ik had het moeten merken. Ik had het nooit zo ver moeten laten komen. Waarom ben ik ook zo stom om zoiets niet op te merken. Ik haat hem. Maar toch houd ik van hem. Hij was mijn eerste en enige vriendje. Hij gaf mij het gevoel dat ik speciaal was. Ja, gaf. Nu heb ik het gevoel dat ik een hoer ben. Technisch gezien ben ik dat ook. Maar na alles wat hij mij aangedaan heeft, kan ik hem op de een of andere manier toch niet vergeten. Ik haat mezelf. Opeens ontwaak ik uit mijn gedachte door luid geschreeuw. Ik voel dat heel mijn handen nat zijn. Waarom heb ik ook nog om die klootzak zitten huilen?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.