FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

18: Warning

Vol verwarring, verontwaardiging en nieuwsgierigheid observeerde ik de simpele, houten kast. Mijn hand bedekte nog steeds zowel mijn neus als mijn mond en mijn maag protesteerde luid tegen de verschrikkelijke lucht. Ik reikte langzaam met mijn vingers naar de deuren, waarna ik ze zachtjes opentrok. Zodra ik een blik de kast inwierp, sprong ik met een luide schreeuw een meter achteruit, waarbij mijn benen tegen het bed achter me aanklapten en ik voorover op de grond knalde. Ik bleef met mijn gezicht naar het tapijt gericht liggen, te bang om me te bewegen - laat staan te kijken. Mijn hele lichaam trilde, al mijn spieren waren gespannen en mijn ademhaling was gejaagd. Mijn hart ramde tegen mijn borstkas aan en ik kon mijn gedachten niet meer in bedwang houden.
Na enkele minuten wat wel uren leken, had ik de moed gevonden mezelf bij elkaar te rapen en overeind te krabbelen. Ik liet me achterover op het bed zakken en staarde met wijd opengesperde ogen naar het meisje, dat half onderuitgezakt in de opening van de kast lag. Haar positie was onnatuurlijk, ze lag er als een lappenpop bij. Haar sluike, blonde haren hingen als gordijnen over haar gezicht, haar hoofd gebogen. Ze droeg een witte jurk, doordrenkt met bloed dat afkomstig was uit een gapende wond in haar keel. De diepe snee groef zich perfect over de breedte van haar keel, het bloed dat eruit was gegutst was opgedroogd.
Het was een lijk. Een dood meisje. Dood, niet levend. In mijn kast. In onze kast. Hoe lang lag ze hier al? Dagen? Weken? Met een schok besefte ik me dat ze hier niet langer kon liggen dan een kleine middag. De stank was ons eerder opgevallen, hoe dan ook. Vanochtend was er nog niets geweest, geen stank, geen lijk. Geen dood. Niets. En nu… nu lag dat meisje hier. Haar blonde haren onbeweeglijk over haar gezicht, de wond in haar hals me aangapend. Haar lichaam onderuitgezakt, haar armen naast haar rustend. Ik wilde gillen, ik wilde schreeuwen, ik wilde mijn vader, Mark en de jongens waarschuwen. Ik moest hun vertellen wat er gebeurd was, wat ik zag. Maar ik kon het niet. Ik kon niet bewegen. Ik zat gevangen in de dood van het meisje, het lijk dat daar lag. Onbeweeglijk, nooit meer ademend. Ze was dood.
Alsof ik nog niet genoeg ellende meemaakte, kroop een verschrikkelijke gedachte mijn hoofd binnen. Ik wenste dat hij niet waar was, hoewel ik haast zeker wist dat het wel zo was. Dit meisje, dit blonde, dode meisje. Dit was de vermiste dochter van Sarah. Van agente Reid. Ik wist het zeker, wilde het niet geloven, maar wist dat het zo was. Net zoals het duidelijk was dat dit een waarschuwing was. Een waarschuwing van de Panthers. Zo kan het ook met jullie gaan, stuk voor stuk. Ik liet mijn gezicht in mijn handen zakken en begon zachtjes te snikken. Het beeld van het meisje dat een meter voor me lag, slapend om nooit meer wakker te worden, danste als een gewelddadig monster over mijn netvlies. Mijn handen werden langzaam doorweekt van mijn tranen en met alle macht probeerde ik ze te laten stoppen, tevergeefs.
‘’Wat is.. Harry! Wat ben je - god allemachtig! Mark! …Jezus!’’ De stem van mijn vader drong zwak tot me door en ik hief voorzichtig mijn hoofd. Na enkele seconden, waarin mijn vader als bevroren leek, snelde hij op me af en hielp me opstaan. ‘’Kom jongen, rustig maar.’’ Hij sloeg zijn arm om mijn schouders en leidde me de kamer uit, het meisje achterlatend. Ze zou nooit achter ons aankomen, nooit meer ademen. Dood was ze, dood. Niet levend.
Alles flitste aan me voorbij. Mark die langs me heen naar onze slaapkamer rende. Mijn vader die me op de bank liet zakken, zijn arm nog steeds om me heen geslagen. Hij fluisterde van alles, dat het wel goed kwam, dat ik er niet aan moest denken. Dat het niet mijn schuld was. Al wat ik zag, was het dode lichaam dat onderuitgezakt lag in onze kast. Zelfs toen Zayn aan de andere kant naast me kwam zitten en me in zijn armen nam, was zij alles wat ik zag. Terwijl mijn vader langzaam vertelde wat er was gebeurd, begroef ik mijn gezicht in Zayn nek en begon ik opnieuw te snikken. Zachtjes streelde hij mijn rug en probeerde hij het schokken van mijn lichaam te laten stoppen. Mijn vader stond op, gaf me een kus op mijn kruin en snelde toen richting Mark, die zich in onze slaapkamer bevond. De rest van de jongens waren waarschijnlijk nog buiten, niet wetend wat er gaande was. Zayn fluisterde zacht dat hij was gaan kijken waar ik bleef, dat hij zich zorgen had gemaakt. We zaten daar, compleet alleen op de bank. Zayn legde zijn wijsvinger onder mijn kin en dwong me hem aan te kijken. Ik kon nog steeds niet uitbrengen, tranen rolden over mijn wangen. Hij veegde ze zwijgend weg met zijn duim, waarna hij voorzichtig een kus op mijn lippen plantte. Ze voelden warm aan, warm en geruststellend. Hij streelde mijn wang en fluisterde dat het goed kwam. Zijn woorden sterkten die van mijn vader aan en langzaam maar zeker probeerde ik het snikken en het schokken van mijn lichaam op te laten houden. Zayn wikkelde zijn armen om mijn lichaam heen en trok me opnieuw tegen zich aan, gaf zacht een kusje in mijn nek. De aanraking van zijn lippen deed mijn lichaam tintelen, terwijl het langzaam ophield met schokken.
‘’Waarom…’’ Begon ik, maar Zayn legde me het zwijgend op door me sussend dichter tegen zich aan te drukken. De trilling van mijn stem drong door tot diep in zijn ziel en het enige wat hij op het moment kon doen - wat hij op het moment moest doen - was mij rustig krijgen.
Wat hem aardig lukte.
Ik wilde weg hier. Weg, weg van het dode meisje. Weg van alle ellende. Weg met Zayn, met zijn tweeën, onze liefde en ons verlangen. Ik wilde hem aanraken op elk plekje van zijn lichaam. Ik wilde samen de lakens delen. Een mooi hotel uitzoeken, een vliegreis boeken, weg van hier.
‘’Wil je dat ik het aan de anderen vertel?’’ Fluisterde Zayn zachtjes toen ik een beetje tot bedaren was gekomen. Ik keek in zijn hazelnootbruine ogen, die bezorgd naar me staarden. Langzaam schudde ik mijn hoofd.
‘’Nee. Nee, dat wil ik zelf doen. Je weet niet…’’ Ik snoof, beet op mijn lip om te opwellende tranen tegen te houden.
‘’Dat klopt. Dat weet ik niet.’’ Zei Zayn begrijpend. Ik wist dat hij me begreep. Hij wist niet hoe een dood lichaam eruit zag. Hij wist niet hoe een vermoord meisje, dat onbeweeglijk lag te slapen, eruit zag. Hij wist niets, niets van de werkelijke dood. Ik bad dat het altijd zo zou blijven, dat hij er nooit achter zou komen.
‘’Jongens…’’ De zachte stem van Mark deed me rechtzitten en opkijken. Hij staarde ons bedenkelijk en medelevend aan en ik vroeg me af hoe ik ooit had kunnen denken dat deze man een spion zou kunnen zijn. Nee, Mark was geen verrader. Hij stond aan onze kant en zou dat altijd blijven doen.
‘’Het spijt me, Harry. Dat je dit…’’ Ik stak mijn hand de lucht in, legde hem het zwijgen op.
‘’Niet doen. Het is gebeurd… Ik… Dit is de waarheid.’’ Mark knikte en keek me trots en waarderend aan. ‘’Het is de waarheid. Dat klopt. Het zou niet moeten worden getoond aan een negentienjarige jongen. Absoluut niet.’’ Hij keek van Zayn naar mij en weer terug, niet goed wetend wat hij vervolgens moest zeggen. ‘’Maar het gebeurd. Dat weet ik, Mark. En de jongens ook.’’ Ik keek even opzij naar Zayn, die knikte. ‘’Ja…’’ Fluisterde hij met zijn diepe stem. Ik streelde hem enkele seconden over zijn arm en keek diep in zijn ogen. Een twinkeling vormde zich rondom zijn iris, ik wist precies waar die naar toe zou leiden, was het niet dat we niet alleen waren. Tenzij…
‘’Waar is vader?’’ Vroeg ik aan Mark, die zich direct omdraaide en de hal in wees.
‘’Hij is haar aan het onderzoeken. Ik wilde hem helpen maar -‘’ Hij keek me aan en ik knikte naar hem. ‘’Toe maar. Ik ben in goeie handen.’’ Een zwakke glimlach sierde mijn lippen en Mark knikte, waarna hij zich omdraaide en terugliep om mijn vader met het onderzoek te helpen. Daarna keek ik opzij naar Zayn, die me niet-begrijpend aankeek.
‘’Jij en ik. Alleen.’’ Hij vormde een ooooh met zijn lippen en een scheve glimlach volgde. Die glimlach, die hem zo onweerstaanbaar sexy maakte.
‘’Waar wil je dan…’’ Ik legde mijn wijsvinger op zijn lippen, waarna hij er een kusje op gaf.
‘’Ik heb een plan. Kom mee.’’ Langzaam kwam ik overeind, Zayn volgde mijn voorbeeld. Ik keek door het raam naar de jongens, die in dezelfde cirkel zaten als eerder deze middag, zingend terwijl Niall op de gitaar tokkelde. Onwetend. Het was eerst beter zo en het was de perfecte situatie om even weg te sneaken met Zayn. Hoewel het meisje nog steeds gewelddadig over mijn netvlies danste, wist ik dat een intiem moment met Zayn precies hetgeen was dat ik nodig had. Zijn lippen op de mijne, zijn ontblootte lichaam tegen dat van mij aangedrukt. Mijn handen in zijn broek, zijn tong die mijn zachte huid streelde. Ons verlangen dat eindelijk weer beantwoord werd.

Reacties: