FanFic.nl

Decisions || Larry Stylinson

-1- Harry Edward Styles

Voorzichtig liep ik de klas in, ik was te laat. Alle gezichten zijn op me gericht en Kirsten schreeuwt dat ze me geen aandacht moeten geven, ik rilde van haar schelle stem. Elke dag opnieuw schreeuwde ze dat ik niets waard was, dat ik dik was en dat ik een kleine opdonder was. Zelf was ze geen haar beter en dat wist ze zelf ook, daarom had ze het op mij gericht. De aandacht trok langzaam weg en iedereen boog zich weer over hun werk behalve Kirsten, ze bleef me argwanend aankijken tot ik plaats nam aan mijn bekende tafel voorin. De lerares begon weer verder met haar uitleg en lette verder niet op wat er in de klas gebeurde, nooit deed de leraren dat en iedere les gebeurde hetzelfde. Ik zou onderbekogelt worden en de schuld krijgen, ik zou uit de klas worden gestuurd en vuil moeten rapen na schooltijd. Wat ik ook zei, wat ik ook deed iedere les gebeurde hetzelfde. Deze les was afschuwelijk het was de biologie les van mevrouw Reagan. Mevrouw Reagan is de moeder van Kirsten dus automatisch een aartsvijand van mij. Waarom ze het op mij gemunt hebben is mij nog een raadsel, ja ik ben lelijk en dik. Ja ik ben niet zo zelfverzekerd en ja ik heb geen vrienden. Doordat ik die ik mijn gedachtes zat had ik niet door dat mevrouw Reagan voor me was komen staan 'Styles!' ik keek recht in de donkere ogen van mevrouw Reagan 'ja mevrouw Reagan?' 'ERUIT!' zo snel mogelijk pakte ik mijn spullen in mijn zwarte eastpak en verliet de klas en liep naar de conciërge. 'Goedemorgen meneer Styles, Biologie?' ik knikte en pakte het blaadje dat hij me gaf van hem over, meneer Loboor was de enige in deze hele school die normaal tegen me deed niemand mocht me maar dan ook echt niemand. Ik liep het kleine kamertje uit en nestelde me op de bank met mijn iPod oortjes in mijn oren, ik sloot mijn ogen en droomde langzaam weg. Was deze ellende maar eens voorbij, namen ze me maar eens zoals ik was. Gewoon de lieve zorgzame Harry Styles die zonder vrienden rondliep op een veel te grote school. Ik sloot even mijn ogen en zonder dat ik kon tegen stribbelen werd mijn iPod uit mijn hand geslagen en op de grond gegooid. Een pijnlijke kreun drong uit mijn keel toen ik op de grond viel en er iemand boven op me ging zitten "zo Styles ik zie dat je een nieuwe baan hebt gevonden?" een rilling trok over mijn lichaam toen ik zijn stem hoorde. Liam. 'heei Louis, moet je zien hij heeft een baan als dweil gevonden' Louis kwam op ons aflopen en begon keihard te lachen 'goeie Li' 'wat moet dat?' ik draaide mijn hoofd en keek recht in het gezicht van een jongen met ravenzwarte haren, naast hem stond een jongen die iets kleiner was met vuilblonde haren 'en wie ben jij?' vroeg Louis en hij stond voor de jongen met ravenzwarte haren 'Pak je spullen en ga terug naar je les Louis' 'hoe weet je mijn naam?' 'heb je me niet gehoord?' de stem van de jongen werd steeds luider en Louis sprong angstig naar achter om zijn tas te pakken. Liam klom van me af en liep Louis snel achterna. Bang voor de gevolgen bleef ik op de vieze vloer liggen met mijn ogen dicht.

Mijn keel deed pijn. Zoals elke keer dat dit gebeurde. 'Gaat het?' Hoor ik een zorgzame jongens stem zeggen. Bang voor meer pijn hield ik mijn ogen dicht, als ik ze open zou doen zouden er klappen val- wacht eens even, hij vroeg hoe het met me ging. Hij vroeg iets aan mij! De rare jongen werd aangesproken. Ik open mijn ogen en zie twee jongens boven me hangen. 'Ja, het g-gaat wel.' Mijn stem beeft. Een hand steekt uit en ik nam hem aan. Als ik weer recht op ga vraagt de buitenlandse jongen naar mijn naam. 'Harry, Harry Styles' kwam als een zachte fluistering uit mijn mond. De pijn aan mijn keel werd erger naarmate ik sprak maar daar trok ik me niets van aan. De getinte buitenlandse jongen met ravenzwarte haren vertelde me dat hij Zayn heette en net als de vuilblonde nieuw op school was. 'ik ben Niall, Niall Horan' beleefd nam ik zijn hand aan en glimlachte. De luide bel schalde door het gebouw heen waardoor ik vluchtig naar mijn tas liep die nog bij de tafel stond. Mijn iPod lag met een gebroken scherm naast mijn tas. Ik vervloek Liam voor het iedere keer opnieuw vermoorden van mijn iPod.Zayn en Niall verbaasd achter latend liep ik naar de volgende les, wiskunde. Het enige vak waar ik goed in was, het enige vak waar ik mezelf kon zijn. Ik nam weer plaats aan mijn tafel voorin en keek hopend naar de deur waar de conciërge in verscheen met een stapel papieren 'meneer Post is vandaag ziek, helaas voor jullie word de les overgenomen door mij' een glimlach sierde mijn lippen toen meneer Loboor naar mij knipoogde en mimede dat alles goed kwam.

Na de laatste bel rende ik door de school heen naar de uitgang, nog voordat ik de deur kon openen werd ik aan mijn armen terug gesleurd en tegen de kluisjes geduwd 'jij blijft uit de weg van die twee jongens of je zult er dubbel zo hard voor boeten' siste Louis mij toe. Door de kleine spetters kwijl die op mijn gezicht belandde kreeg ik kippenvel op mijn armen en even leek ik te verdrinken in de ogen van Louis maar schudde snel mijn hoofd voordat dat ging gebeuren. Louis liet me los en liep zonder nog een woord te zeggen weg, even verbaasd als ik van wat er net was gebeurd. Wat was er met me aan de hand? Die vraag bleef door mijn hoofd rondspoken terwijl ik in de bus stapte richting huis.

Reacties: