FanFic.nl

Schaakspel

Eleanor

‘Wat is er met Louis?’ vroeg ze onmiddellijk.
‘Hij mag je niet zien.’
‘Wat?’ stootte ze uit. ‘Harry, doe niet zo belachelijk.’
‘Het is niet belachelijk, het is voor zijn eigen bestwil!’
‘Jouw eigen bestwil.’
‘Wat?’
‘Ze hebben me opnames laten zien. En horen.’
‘Alles?’
‘Vast niet.’
‘Wat wel?’
‘Genoeg om te weten waarom je me weg wil hebben.’
‘Nee, nee, ik wil je niet weg hebben. Ik wil alleen niet dat hij door het lint gaat.’
‘Waarom zou ‘ie?’
‘Omdat hij zich verantwoordelijk voelt. Omdat hij het er de hele tijd alleen maar over heeft dat zolang hij hier is, de kans bestaat jij ook moet komen. Of twee tweeling, of Stan of zo, maar dat is om het even. Als je wilt dat ‘ie geen roekeloze dingen gaat doen, dan moet je hem uit de weg gaan.’
‘Ik geloof je niet.’ Hij keek haar hopeloos aan, voelde plotseling paniek omhoog borrelen. Als ze zich liet zien, zou alles fundamenteel fout gaan. Louis zou nog stommere dingen gaan doen dan vanwege de foto van de tweeling en ze waren nog maar met zijn vijven. Of met zijn zessen, met Eleanor erbij. Tenzij ze ook overstapte naar de andere kant.
‘Wat weet je allemaal?’ vroeg Harry uiteindelijk, besluitend zoveel mogelijk informatie uit haar proberen te halen, al was het maar om haar bezig te houden.
‘Ik wist het al,’ zei ze, zonder hem aan te kijken. Ze frommelde aan een draadje aan haar pyjamashirt. Hadden ze haar niet de kans gegeven zich aan te kleden? Ze kregen haast, blijkbaar.
‘Daarom keek ik ook -’ Haar handen stopten met frommelen en ze ging hakkelend verder: ‘Daarom keek ik je ook altijd zo vies aan.’ Schichtig blikte ze op en Harry realiseerde zich dat ze niet zei wat ze had willen zeggen, maar hij wist ook dat het geen nut zou hebben ernaar te vragen. ‘Ik dacht dat er iets gaande was tussen jullie, toen al. Pas toen ze die video-opname lieten zien, kwam ik erachter dat het in feite niet zo was. Vanwege mij, en toen heb ik besloten je te vergeven en mijn excuses aan te bieden voor alle vieze blikken en opmerkingen.’ Hij knikte. ‘Maar dan moet jij mij ook een kans geven, en me gewoon naar Louis toe laten gaan. Ik zal niet proberen tussen jullie te komen. Ik zal niet boos worden, helemaal niets. Je moet me niet langer als een bedreiging zien.’
‘Jij bent wel de laatste bedreiging waar ik me momenteel zorgen om maak.’
‘Hoezo?’
Hij glimlachte bitter. ‘Is dat alles wat je weet?’
‘Ja, dat is alles wat ze me hebben laten zien. Jullie, zegmaar. Hoezo?’
‘Weet je met hoeveel we zijn?’
‘Hoe zou ik dat moeten weten?’
‘Weet je wat er gaande is?’
‘Nee, Harry, dat zeg ik net.’
‘Wij zijn met vijf. Met jou erbij zes, en zij zijn met acht.’
‘Wie zijn zij?’
‘Danielle, Liam, Josh, Kate, Sharon, Ina, Maggie en Simone.’
‘En wie zijn jullie?’
‘Ik, Louis, Zayn, Floor en Jade.’ Ze keek hem aan, trok een frons in haar wenkbrauwen: ze dacht duidelijk na. Toen vertrok haar gezicht en vroeg ze: ‘En Niall dan?’ Harry schudde zijn hoofd, haalde zijn schouders op. ‘We waren met twintig.’
Ze trok haar wenkbrauwen op.
‘Snap je het nu?’ vroeg Harry, zachtjes. ‘Lou hoeft maar één seconde zijn focus te verliezen en we zijn nog maar met vier.’
Eleanor knikte. ‘Dus ik blijf hier?’
‘Nee,’ weerlegde hij. ‘Ja,’ besloot hij toen toch maar. ‘Ik moet zo terug, hij denkt dat ik op het toilet ben.’
‘Vertel me eerst,’ eiste ze.
‘Wat?’
‘Alles. Wat je weet, wat ik moet weten. Waarom Liam niet bij jullie is.’
‘Hij heeft voor hen gekozen.’
‘Waarom?’
Harry haalde zijn schouders op. ‘Hij vindt dat wij het verkeerd aanpakken, dat alle doden onze schuld zijn.’
‘Hebben jullie ze vermoord?’
‘Niet allemaal.’
‘Maar sommigen wel?’
‘Ja.’
‘Waarom?’
‘Het werd ons als het ware opgedragen. Niet per se direct, maar indirect. De eerste ochtend hier, stonden we op en was één van de meiden opgehangen aan het plafond. Ze was geheel bedekt met zwarte verf en er zat een berichtje bij: “Speel”�.’ Hij haalde de ketting, die hij nog steeds onder zijn shirt droeg, tevoorschijn en liet hem haar zien. ‘Ze hebben ons alleen geen spelregels gegeven. We hebben Lily naar de eetkamer gebracht, omdat het eten daar gebracht wordt, dus er is daar een soort van doorgang. Toen we later keken of ze inderdaad weg was, lag Josh er in plaats van zij. Zwartgeverfd, vastgebonden op tafel. Later is Danielle binnengebracht en is Eliza per ongeluk omgekomen.’ Hij gebruikte de namen automatisch, omdat ze gewoon hoorden bij de gebeurtenissen. Hij stond er niet bij stil dat Eleanor de meiden niet kende en Eleanor stond er niet bij stil dat hij de meiden niet kende.
‘Maar toen zaten we dus ook met Danielle. Toen hebben we een plan opgesteld en zijn we zelf aan het werk gegaan. Kathryn was ons eerste slachtoffer en daar kwam nog een tweede bij, per ongeluk. De volgende ochtend lag er een foto van de tweeling op ons te wachten, met nog een boodschap: “Ga door”�. Nou, toen werd Louis dus helemaal gek. Niall verdedigde hem en dat ging mis. In ieder geval: het werd ons dus op een bepaalde manier duidelijk gemaakt en we denken dat als we daarmee doorgaan, en we als enigen overblijven, we eruit mogen.’
‘Allemaal?’
‘Hopelijk.’
‘Waarom voegen jullie dan niet gewoon samen?’
‘Dat kan niet.’
‘Dat slaat nergens op. Je weet dondersgoed dat die theorie nergens op slaat.’
‘Het is alle houvast die we hebben.’
‘Laat het gaan.’
‘En dan?’
‘Dan vind je nieuwe houvast.’
‘Zoals?’
‘We kunnen de uitgang zoeken.’
‘We weten al waar die is, we kunnen er alleen niet doorheen.’
‘Dan zorgen we dat we erdoorheen kunnen.’
Hij schudde zijn hoofd. Nee, dat was pas een belachelijke theorie. Of niet? Jawel. Alles was belachelijk. En alles was relatief.
Plotseling sprong hij op en knipte hij het licht uit. Eleanor protesteerde niet, althans niet hoorbaar, en beiden luisterden ze met gespitste oren naar de zwakke voetstappen op de gang. Een mislukte poging tot sluipen.
‘Shit,’ fluisterde Harry. ‘Blijf hier,’ beval hij Eleanor vervolgens, waarna hij de deur muisstil opende en zich de gang op begaf. Hij kon wel goed op zijn tenen lopen en geheel geluidloos liep hij richting de slaapkamer. ‘Louis?’ fluisterde hij toen. De voetstappen waren nog dichtbij.
‘Harry?’
‘Ja.’
‘Waar was je?’
‘Ik had honger.’
‘Ik maakte me zorgen.’
‘Niet doen,’ fluisterde Harry en samen met Louis begaf hij zich terug de slaapkamer in. Louis geeuwde en Harry greep zijn kans door aan te bieden de wacht weer over te nemen. ‘Nee, het lukt wel,’ protesteerde Louis.
‘Het geeft niet, ik ben toch al klaarwakker.’
‘Echt niet?’
‘Echt niet.’
Louis kuste hem goede nacht en het duurde slechts enkele tellen voor zijn ademhaling weer regelmatig was, precies zoals ze altijd was wanneer Louis sliep. Harry luisterde ernaar, eventjes, besefte zich toen dat zijn oogleden zwaar begonnen te worden en stond op. Hij trok zich op aan het bed en schudde Zayn zachtjes wakker. ‘Wat is er?’ vroeg de jongen, meteen alert.
‘Eleanor,’ antwoordde Harry.
‘Waar?’
‘Hier, maar Louis mag het niet weten, oké?’
‘Oké.’
‘Ik ga naar haar toe. Kun jij de nacht afmaken? Ik heb geen excuus voor Lou en ik kan haar moeilijk alleen laten.’
‘Is goed,’ antwoordde Zayn, waarop Harry de slaapkamer verliet. Vlak voor hij de deur achter zich sloot, hoorde hij Zayn nog fluisteren: ‘Wees voorzichtig.’
Harry knikte, zei niets, sloot de deur en liep door de gang. Hij beeldde zich in dat hij thuis was, desnoods op school of in een concertgebouw. Het was compleet donker, maar het was veilig en zelfs vertrouwd. Hij wist waar hij was en hij wist dat er niemand op de loer lag. Hij kon spelletjes spelen wat hij wilde, maar het grootste verlies was dat van zijn koning. Een onsterfelijke koning, die na zijn dood altijd weer opstond. Nooit dood, nooit helemaal. Er waren altijd mogelijkheden en schaakmat was het einde van een spelronde, niet van een heel spel. In de volgende ronde zou Niall er weer zijn. In de volgende ronde zou hij Kathryn sparen. In de volgende ronde zouden grappige beeldopnamen gemaakt worden en uitgezonden worden, verder niets. Omdat het einde het einde niet was, en de dood de dood niet. Omdat alles, maar dan ook alles in spelletjes relatief was. Ook in schaakspelletjes. Ook hier ook daar. Onder de grond. In zijn hoofd.
Hij opende de deur en sloot haar weer, knipte het licht aan en zag Eleanor op de grond zitten, een boek in haar handen, haar pupillen wederom wijd vanwege de enorme hoeveelheid licht. Ze was echt. Alles aan haar was echt. Haar einde zou echt zijn, en haar einde zou ook het einde van Louis zijn. Het moest aflopen. Binnen vierentwintig uur, besloot hij. Ze keek hem aan en hij keek haar aan, alsof ze wachtte op iets wat hij zou gaan zeggen. Uiteindelijk kreeg ze gelijk.
‘Oké,’ zei hij en hij meende het. ‘Ik ben klaar voor de val.’

Reacties: