FanFic.nl

Schaakspel

Ontbijt

Ze zaten tegenover elkaar in het felle licht met gespitste oren. Ogen waren overal, ogen waren nergens. Ze keken naar elkaar, soms, en niet naar elkaar, dat vooral. Naar het plafond of de vloer. Harry sloot zijn ogen geregeld, geteisterd door vermoeidheid, Eleanor had het boek in haar handen opengeslagen en las erin. Of deed alsof. Misschien staarde ze er alleen maar naar. Ze dachten na, hun hoofden waren leeg. Alles wat zeker was, was dat hun oren gespitst waren. Als Louis wakker werd, zou hij merken dat Harry weg was. Dan kwam alles op Zayn aan. Niet dat Harry Zayn niet vertrouwde. Eerder dat hij Louis niet vertrouwde. Hij vreesde voor het geluid van een openende deur, maar er gebeurde niets. Hij hoorde niet eens stemmen. Geen geschreeuw. Geen ruzie. Niets. Alleen zijn eigen ademhaling en de hare.
Ze zat vlak naast het boek waarin hij de plattegrond had getekend. De rug was bruin en stond trots te pronken met zijn grootte, alsof er nooit een pagina uit was gescheurd. De waardigheid was niet aangedaan. Zijn ogen gleden naar haar en haar ogen waren op hem gevestigd. Misschien moet ik glimlachen, dacht hij, maar hij deed het niet. Hij deed niets en zij deed niets, liet uiteindelijk haar blik weer naar de pagina’s glijden. Haar ogen bewogen. Ze las. Las ze? ‘Lees je?’ Ze keek weer op, schudde haar hoofd, keek weer naar het boek. Ze las niet. Haar ogen bewogen nog steeds.
‘Heb je een telefoon bij je?’ vroeg Harry. Het meisje tegenover hem knikte.
‘Hoezo?’
‘Hoe laat is het?’ Ze haalde haar iPhone uit haar zak, ontgrendelde het scherm en lichtte hem in dat het acht uur ’s morgens was.
‘Dan is het zo’n beetje tijd voor het ontbijt,’ zei hij.
‘Kom je me wat brengen?’
‘Wat?’
‘Nou, ik zou ook graag wat te eten hebben, maar ik kan hier niet weg.’ Hij knikte. Zij glimlachte. Vervolgens stond ze op en kwam ze naast hem zitten.
‘Heb je al iets bedacht?’ vroeg ze, waarop hij zijn hoofd schudde. Nee, hij had niets bedacht. Alleen maar dat ze niet las, en dat Louis elk moment wakker kon worden. Of niet. Zoiets. Niets dus.
‘Ik erger me aan die camera’s,’ klaagde Eleanor.
‘Hoezo?’
‘Gewoon, het idee dat we constant in de gaten worden gehouden. Ik wil op zijn minst weten waar de camera’s zijn. Mensen zijn er algemeen op uit om mij belachelijk te maken, meer nog dan jou. Straks gaan de belachelijkste beelden van mij de wereld over, daar zit ik niet op te wachten.’ Harry knikte, stond op en liep richting de deur. ‘Nog speciale wensen?’ vroeg hij haar, waarop ze haar hoofd schudde. ‘Ik lust alles.’ Ze glimlachte nog even kort naar hem, waarna hij het vertrek verliet. Twee tellen later stond hij echter alweer binnen: ‘Misschien moet het licht uit, dan is de kans kleiner dat je ontdekt wordt.’
‘Door wie?’
‘Door wie dan ook.’
Ze knikte, hij knipte het licht uit en liet toen de deur daadwerkelijk achter zich in het slot vallen.
In de slaapkamer knipte hij het licht dan weer aan. ‘Opstaan!’ riep hij zo opgewekt mogelijk. ‘Het is tijd om te ontbijten.’
‘Vanwaar die haast?’ vroeg Zayn. Harry haalde zijn schouders op, luisterde met een halfoprechte glimlach naar de protesten van iedereen behalve Zayn, die toch al wakker was. ‘Waar was je?’ vroeg Louis.
‘Ik was ergens mee bezig, maar ik besloot even te onderbreken voor ontbijt.’
‘Hoe wist je hoe laat het was?’
‘Telefoon.’
‘Die ligt hier.’
‘Ik had die van Zayn meegenomen, die had meer batterij.’ Louis keek hem argwanend aan, leek hem alweer niet te geloven. Terecht, realiseerde Harry zich, maar wel onprettig.
‘Kom,’ gebood hij zijn bondgenoten, waarop ze langzaamaan opstonden en hun kleding weer aantrokken. Het voelde niet geheel prettig aan, waarschijnlijk was het geïmproviseerde wasmiddel er nog niet uit. Ook Harry trok zijn broek en sokken weer aan, liet de anderen voorgaan naar de eetkamer. Toen Jade als laatste wilde vertrekken, hield hij haar tegen.
‘Jade,’ zei hij dwingend. ‘Twee tellen.’
Het meisje draaide zich om en keek hem vragend aan. ‘Wat?’
‘Wie komen er allemaal nog?’
‘Harry, ik -’
‘Wie is de volgende?’
‘Eleanor, dat heb ik je al verteld.’
‘En daarna?’
‘Ik zie niet in waarom je dat zou willen weten.’
‘Is het Perrie of is het Gemma? Caroline? Mam? Phoebe? Waliyha?’
‘Harry, Eleanor is er nog niet eens, loop je niet een beetje op de zaken vooruit?’
‘Nee, jij loopt achter.’
‘Wat?’
‘Ze is er al.’
‘Nee! Sinds wanneer?’
‘Vannacht.’
‘Waarom heb je niets gezegd?’
‘Louis mag het niet weten.’
‘Waarom -’
‘Kom op, Jade,’ snauwde hij, ‘doe nou niet alsof je dom bent. Hij flipt ‘m als ‘ie erachter komt.’ Het meisje knikte met haar hoofd, langzaam, alsof ze nog aan het nadenken was. ‘Ja,’ beaamde ze toen.
‘Vergroot dat de kans dat de tweeling binnengebracht wordt?’
‘Doen ze niet, die zijn minderjarig.’
‘Stan?’
‘Nee.’
‘Wie dan?’
Ze haalde haar schouders op.
‘Jade, kom op! Wie?’
‘Eleanor was de laatste,’ fluisterde ze. Heel even stond Harry op het punt tegen haar te gaan schreeuwen dat ze moest stoppen met liegen, toen zag hij de angst weerspiegeld in haar ogen. Pure angst, echte angst. Ze was bang. ‘Wat?’ vroeg hij.
‘Wat?’ herhaalde ze.
‘Waarom ben je bang?’
‘Ik ben niet bang.’
‘Jawel.’
‘Nee.’
‘Jade…’
Zonder waarschuwing overbrugde ze de halve meter die zich tussen hen in bevond, sloot hem in haar armen en drukte haar gezicht tegen zijn schouder. Stevig, steviger dan iemand hem ooit vastgehouden had. Alsof haar leven er vanaf hing. Alsof hij haar laatste hoop was. Alsof - alsof. Zoals het was. Alsof de kans bestond dat het de laatste keer was dat ze elkaar zouden zien.
‘Jade,’ fluisterde Harry, hopend op een antwoord, maar in plaats daarvan kreeg hij een natte plek in zijn pas schone shirt. Ze huilde. ‘Jade, nee, niet huilen, kom op.’ Het kon niet. Zij was degene die hen het huis door had geleid, zij was degene die als eerste dapper genoeg was om hun kant te kiezen en toen het eropaan kwam, was zij ook de eerste geweest die uit de doeken gedaan had hoe het in elkaar zat. Ze huilde niet. Sterke vrouwen huilden niet. Niet in het bijzijn van mannen. Niet - überhaupt niet. Jade huilde niet, het bestond niet, maar het gebeurde toch.
‘Ik weet het niet,’ fluisterde ze, terwijl ze hem losliet. ‘Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet meer. De eerste paar dagen kwam ik door met het idee dat het wel goed zou komen. Ik dacht: het is fout gegaan, en ze zorgen dat er zo snel mogelijk een eind aan komt. Dood of levend, weet je wel, er zou een eind aan komen. Maar nu is zij erbij en dat zouden ze niet gedaan hebben. Misschien, Harry, misschien was dit vanaf het begin al wel gepland en zijn we er allemaal met open ogen ingetuimeld. Die gedachte is zo verschrikkelijk angstaanjagend.’
Harry knikte. ‘Dus er zijn nooit plannen gemaakt voor Perrie of Gemma of Stan?’
Jade schudde haar hoofd. ‘Althans, niet dat ons verteld is.’
Harry knikte opnieuw. ‘Kom,’ zei hij toen. ‘Laten we iets gaan eten.’ Het meisje stemde in, veegde haar wangen droog en liep met opgeheven hoofd de gang op. Ze was wel degelijk sterk, ook al huilde ze.
Terwijl Jade het vertrek verliet, tilde Harry zijn matras op. Hij haalde alle foto’s eronder vandaan en voor hij de eetzaal betrad, gaf hij die af bij Eleanor. Jade zag het, maar hij ging er vanuit dat ze niets zou zeggen. Wantrouwen kweken had geen zin meer, niet in zo’n laat stadium. Ze waren er bijna uit. Nog vierentwintig uur, hooguit.
In de eetzaal was het stil. Louis staarde Harry peilend aan, niet af en toe subtiel, maar gewoon continu en de jongen werd er ongemakkelijk van. Hou op, dacht hij. Hou op. Laat me met rust zodat ik naar je vriendin kan gaan. Hij grinnikte in zichzelf, omdat het grappig was en omdat hij zenuwachtig werd van Louis en ook wel een beetje omdat hij de controle aan het verliezen was. En aan het herpakken, dat ook, maar het ging moeizaam en Louis hielp niet bepaald mee.
Uiteindelijk pakte hij zijn volgeladen bord op en deelde hij mede dat hij verder wilde met waar hij mee bezig was geweest. Eén blik op Zayn was genoeg om te weten dat die zou zorgen dat Louis hem niet achterna zou komen. Met eten en al zocht Harry Eleanor dus weer op. Ze had alle foto’s op de vloer uitgespreid, systematisch, en was zelfs alweer bezig ze op te stapelen.
‘Was ik zolang weg?’ vroeg Harry zachtjes. Ze schudde haar hoofd: ‘Nee, maar je moet iets doen met je tijd, en je had het licht aangelaten. Eerst wilde ik het weer uitdoen, maar op de gang brandt het ook, dus ik besloot dat het geen kwaad kon.’ Hij knikte, nam het systeem in zich op. ‘Hier,’ zei hij, haar het bord toeschuivend. Dankbaar pakte ze een broodje aan, niet eens kijkend wat erop zat. Ze stak het zo in haar mond en kauwde terwijl ze doorging met sorteren. Alsof ze niets proefde, totaal in beslag genomen werd door haar werk. Waarschijnlijk was dat ook zo. Louis had hem wel eens verteld dat ze dat soms deed: alles om zich heen vergeten als ze zich ergens op concentreerde. Harry keek glimlachend toe hoe ze haar werk completeerde, terwijl ook hij op een broodje kauwde. Uiteindelijk richtte ze zich op en zei ze: ‘Gesorteerd op cameralocatie. We gaan ze neerhalen.’

Jetzt geht's los!

Reacties: