FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

2O: Sarah Reid

Het feit dat onze voetsporen zich hadden gemarkeerd in het dunne laagje sneeuw, kwam goed van pas. Zonder deze hadden we waarschijnlijk niet zo snel de weg terug gevonden. Hoewel verdwaald raken met Zayn nog niet eens zo verkeerd klonk, kon ik me niets voorstellen wat dommer zou zijn dan dat, in deze omstandigheden. Vlak voordat we het bos uitliepen trok Zayn me naar zich toe en kuste hij me lief en teder op mijn lippen.
‘’Ik ben altijd bij je.’’ Hij streelde met zijn vingertoppen de stof van mijn jas, op de plek waar mijn hart zat. Ik sloot mijn vingers om zijn hand, keek hem aan in zijn bezorgde ogen.
‘’Weet ik. We zijn hier samen aan begonnen, we maken dit ook samen af.’’ zei ik, waarna ik hem een kus op zijn wang gaf en hem glimlachend voorging, terwijl ik wist dat hij me gespeeld verslagen nakeek. Algauw hoorde ik zijn voetstappen achter me aansnellen, gepaard met een zacht gegrinnik. We liepen om het huisje heen en ik slaakte een verlichtende zucht toen ik de jongens in precies dezelfde houding zag zitten als toen we vertrokken. Ik had ook geen idee hoe lang we weg waren gebleven, maar ik gokte op een half uur. Terwijl ik steeds dichterbij de anderen kwam, werd het beklemmende gevoel op mijn hart steeds sterker. Ik moest ze vertellen wat ik had gezien, net zoals dat ik ze moest vertellen wat mijn theorie was. Ik besefte me dat ik dat ook nog aan mijn vader en Mark moest vertellen en dat zelfs Zayn het nog niet wist. Misschien was het beter als ik het voor mezelf hield, misschien ook niet. Als het echt Sarah’s dochter was, zouden we er binnen nu en een half uur wel achter komen. Als het echt haar dochter was, wisten Mark en mijn vader het natuurlijk allang. Ik ging nonchalant naast Niall zitten, die direct stopte met tokkelen en van mij naar Zayn en terug keek. Louis en Liam volgden zijn voorbeeld, het was echter Zayn die het woord deed.
‘’Jongens. Ik - Harry, moet jullie wat vertellen.’’ De toon van zijn stem was ernstig, net zoals zijn blik. Meteen legde Niall zijn gitaar aan de kant en schoven Louis en Liam wat dichter naar ons toe, Zayn had zich tussen hen in gepropt, alle ogen waren nu op mij gericht. Ik slikte de brok in mijn keel weg en haalde diep adem.
‘’Toen ik op weg was naar het toilet, hoorde ik een dreun. Het was afkomstig uit onze slaapkamer, dus ben ik even gaan kijken. De deur stond op een kier en vrijwel meteen drong een vreselijke walm van bedorven eieren en vlees mijn neus binnen.’’ Ik huiverde even bij de gedachte aan de geur, terwijl de jongens me stuk voor stuk gefascineerd aankeken. Het tikkeltje angst dat in hun blik verborgen zat, kon ik er bij iedereen uithalen.
‘’Ik stapte de kamer binnen en hoorde opnieuw een dreun, afkomstig uit de klerenkast. Toen ik erop af liep en hem open duwde…’’ Ik staarde naar mijn ineengevouwen handen en beet op mijn lip. Dit was moeilijker dan ik had gedacht. Het was ook nog maar zo kort geleden en hoewel het beeld net had geleken op een vredig, slapend meisje was dat nu vervangen door het eerdere, dansende monster. Het dode monster.
Ik haalde opnieuw diep adem en keek Zayn recht in zijn ogen aan, wat me enigszins geruststelde.
‘’Er lag een lichaam. Een blond meisje, ongeveer van onze leeftijd. Haar keel…’’ Ik schudde mijn hoofd en kon de verbaasde blikken van de jongens haast horen. Louis - die naast me zat - legde zijn hand op mijn knie en streelde er met zijn duim overheen, terwijl hij me bezorgd aankeek. Ik glimlachte zwakjes naar hem en ademde diep in en uit.
‘’…Was doorgesneden.’’ Zodra het eruit was, kon ik er niets meer aan doen. De opwellende tranen gingen hun vrije loop en met snelle gebaren veegde ik ze weg. ‘’Niet doen, laat ze maar.’’ fluisterde Louis, waarna hij me in zijn armen nam. Ik liet mijn hoofd op zijn schouder rustten, was blij met mijn beste vriend, mijn grote broer. Ik voelde Niall aan de andere kant mijn schouder beetpakken en fluisteren dat het goed was. Het dode meisje hief haar hoofd en grijnsde op mijn netvlies, wijzend naar de gapende wond in haar keel. Ik kneep mijn ogen dicht, probeerde haar te verbannen uit mijn hoofd. Ze glimlachte zwakjes, zakte in elkaar op de grond en ging toen in vlammen op. Enkele seconden later was ze verdwenen. Ik opende mijn ogen en hief mijn hoofd, de tranen waren gestopt. Ik veegde ze weg met de zoom van mijn jas en zuchtte diep. Het meisje was weg, misschien had ik het een plek kunnen geven. Voorlopig. Het aan de jongens vertellen was precies wat ik nodig had, naast het moment met Zayn. Als ik eraan terug dacht, voelde ik mijn onderbuik ongeduldig kriebelen, nu alweer hunkerend naar meer.
‘’Wat vreselijk, Hazz.’’ fluisterde Liam, terwijl hij me bezorgd aankeek. Ik knikte, zocht naar woorden die hun op hun gemak zouden stellen.
‘’Ja. Mark en mijn vader zijn er nu mee bezig. Met - haar.’’ Ik knikte met mijn hoofd naar rechts, richting het hutje. Het leek ze enigszins te kalmeren. En opeens kreeg ik een idee.
‘’Niall? Speel eens. Ik heb nog niet kunnen zingen vandaag.’’ Natuurlijk had ik zelf ook wel zin om weer eens met zijn allen te zingen, maar ook wist ik dat het de jongens even op andere gedachten zou brengen. Het was nog maar vijf dagen geleden dat we hadden gezongen, alhoewel het voelde als een maand. Niall pakte dankbaar zijn gitaar en begon de intro van Little Things te spelen. We wiegden mee op de melodie en keken elkaar glimlachend aan bij elk couplet. Terwijl hij zong, vonden Zayn’s ogen de mijne en glimlachte hij verlegen. We wisten beiden dat we onze liefde voor elkaar niet lang meer konden verbergen. Zodra we echt op zoek moesten, echt moesten gaan vechten tegen de Panthers, konden we geen geheimen meer voor elkaar hebben. Hoewel ik dat moment het liefst zo ver mogelijk uit wilde stellen. Gelukkig was Zayn het met me eens.
‘’...And all your little things.’’ We klapten joelend in onze handen en Louis trok mij en Zayn even naar zich toe. Opgetogen tokkelde Niall opnieuw en kondigde een volgend nummer aan, toen mijn aandacht getrokken werd door een beweging tussen de bomen recht voor me. Ik legde mijn hand op Niall’s arm, als teken dat hij moest stoppen. Verbaasd keek hij me aan en volgde mijn blik richting het bos. Enkele tellen later kwam er langzaam een Duitse Herder aanlopen. Zijn vacht was lichtbruin met enkele zwarte vlekken. Zijn oren stonden gespitst en hij snuffelde nieuwsgierig door de sneeuw. Een paar meter van ons vandaan stopte hij, hier stopte ook de sneeuw.
Mijn blik gleed van de hond naar de vrouw die erachteraan kwam gelopen. Ze was getint, zoals Zayn dat was, had haar zwarte haar in een staart gebonden en droeg een zwart mantelpakje. Haar grote, donkerbruine ogen scanden onze gezichten en een glimlach sierde haar lippen. Ze was vrij lang, ongeveer zoals Louis, en behoorlijk slank. Het leek alsof ze zo uit een actiefilm kwam, als een soort spion. Ze was dan ook undercoveragente. Haar hand stak ze in de lucht en zwaaiend liep ze op ons af. Als vanzelf stonden we alle vijf op en toen ze bij ons kwam staan, schudde ze ons stuk voor stuk de hand. Haar vingers waren koud, haar onderlip trilde dan ook zachtjes.
‘’Mijn naam is Sarah Reid, noem me maar gewoon Sarah. Dit hier is Samantha.’’ Ze wees naar de vrouwelijke herdershond, die vrolijk aan Liam’s broekspijp snuffelde. Hij aaide haar over haar kop, waarna ze als een speer naar het huisje rende.
‘’Sarah!’’ We draaiden ons alle vijf om naar mijn vader, die op de veranda zijn armen open had gesperd, als teken dat ze erin mocht komen. Ze glimlachte naar ons en liep richting mijn vader, waarna ze elkaar op de wang kusten en hij haar naar binnen begeleide. Ik huiverde licht toen er een koude rilling over mijn rug heen trok. Ik wist namelijk wat er gezegd ging worden. Haar reactie kon ik echter niet voorspellen.

Reacties: