FanFic.nl

drunk words are sober thoughts. - Larry.

thirteen.

Ik staar nog steeds in het niets als ik Liam hoor hoesten. Ik schud mijn hoofd, om weer in de realiteit terecht te komen, en kijk hem aan. Ik kijk achter me, de plek waar Niall eerst zat is leeg. Ook van Harry is geen spoor te bekennen. Ik kijk weer richting Liam, hij kijkt mij verbaasd aan. Niet wetend wat ik moet zeggen, kijk ik hem afwachtend aan. Hij weet ook niet precies wat mij moet zeggen, dus het blijft een paar minuten stil. Onzeker frunnik ik aan mijn nagels. Het liefst zou ik weg willen lopen, maar mijn voeten blijven stil staan. Ergens weet ik dat Liam mij er dan op een ander moment mee confronteert. Dus ik wacht geduldig af. “Gaat alles wel goed?”� klinkt er uiteindelijk uit zijn mond. Ik knik, maar dat schijnt niet het antwoord te zijn dat hij wil krijgen. “Ja hoor, het gaat prima. Hoezo?”� ik kan het niet laten om het te vragen. “Je bent zo vaak afwezig. En soms lijkt het net of..”� zoekend naar de juiste woorden kijkt hij de kamer rond. Als of ze naast de bank, of op het tafeltje liggen. “Of wat?”� vraag ik, en volg zijn bik door de kamer. “Of je niet weet hoe je moet reageren, of je jezelf geen houding weet te geven. Ik weet het niet, zo ken ik je helemaal niet.”� hij kijkt mij vragend aan. Niet wetend wat ik hier op moet antwoorden, schuif ik ongemakkelijk met mijn voeten op en neer. Ik weet eigenlijk helemaal niet of het wel prima gaat. De gevoelens die ik voor Harry heb maken mij zowel blij als verdrietig. Ik geniet van elke aanraking, blik en glimlach die ik van hem krijg. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat het voor hem niet hetzelfde betekend, niet hetzelfde voelt als voor mij, en dat is wat mij zo verdrietig maakt. De kans dat Harry en ik ooit gelukkig samen zullen zijn is 0,0001%. Misschien met nog wel meer nullen achter de coma. En dan de laatste opmerking van Liam. Of je jezelf geen houding weet te geven. Ik weet mezelf inderdaad geen houding te geven, niet als Harry in de kamer is. Ik ben bang dat iemand er achter komt. Bang dat ze mij vies vinden. Bang dat de band uit elkaar valt. Bang dat ze mij niet meer willen zien. Bang dat Harry mij niet meer wil zien. Een zucht verlaat mijn lippen. Op dat moment bedenk ik mij dat ik Liam nog een antwoord verschuldigd ben. Ik kijk naar mijn handen, en zie dat ik nog steeds aan mijn nagels aan het pulken ben. Ik kijk Liam aan. “Ik ben denk ik gewoon een beetje nerveus voor de nieuwe tour.”� probeer ik. Eigenlijk is het niet eens gelogen. Ik ben nerveus voor de tour. Alleen niet voor het gedeelte dat ik hem nu laat geloven. Ik ben niet nerveus voor de optredens, interviews en fotoshoots. Ik ben nerveus omdat de jongens, en dan vooral Harry, altijd bij mij in de buurt zullen zijn. Als ik nu al niet normaal kan functioneren, hoe wordt het dan straks? Ik weet niet of Liam mij gelooft, maar hij glimlacht flauwtjes. “Heeft het niks met je verliefdheid te maken?”� vraagt hij. Zijn blik glijdt over mijn gezicht. “Misschien een beetje.”� zeg ik. “Een beetje veel.”� mompel ik er zacht achter aan, alleen hoorbaar voor mij. “Wie het ook is, hij is gek dat hij je niet leuk vindt.”� probeert Liam. Nu is het mijn beurt om flauwtjes te glimlachen. “Het komt wel goed. En als er iets is, weet dat je altijd naar mij toe kunt komen.”� zegt hij, en staat op. “Ik ga even in de keuken kijken hoe het met het eten is.”� vervolgt hij. Hij klopt op mijn schouder, en loop dan naar de keuken. Ik laat mezelf op de bank vallen, en kom half liggend terecht. Al dat piekeren, nadenken en verbergen vraagt een heleboel energie van mij. Het verbaast me dat het Liam nog niet opgevallen is dat ik de afgelopen dagen zoveel geslapen heb. Hoe zou ik me trouwens gedragen als Harry en ik niet samen in bed belandt waren, twee dagen geleden. Zou ik dan ook zoveel piekeren? Tijd om verder te piekeren heb ik niet, want ik voel ineens een gewicht op mijn buik neerkomen. Ik doe mijn ogen open, en zie Niall blij op mijn buik zitten. “Eten.”� roept hij blij, en begint mij te kietelen. “Niall, niet doen, ik kan hier niet tegen.”� probeer ik serieus te zeggen, maar toch moet ik lachen. “Nou en.”� zegt hij met een grijns op zijn gezicht. “Hoe lang wil je doorgaan? Net zolang tot de rest het eten op heeft?”� vraag ik grijnzend, en trek een wenkbrauw omhoog. “Nee, niet het eten.”� gilt Niall dramatisch, en springt snel van mij af. Ik loop grinnikend achter hem aan de keuken in. Iedereen kijkt ons vragend aan, maar dat negeer ik. Ik ga tegenover Liam zitten, die zijn blik over mijn gezicht laat gaan. Ik kijk naar de dampende schaal die op tafel staat, lasagne. Ik lik een keer over mijn lippen, en kijk daarbij Harry aan. Totaal onbewust. Zijn ogen zijn op mijn lippen gericht. Als mijn tong weer in mijn mond zit heb ik pas door wat ik net gedaan heb. Ook al likte ik van de honger en het heerlijke eten op tafel over mijn lippen, het zag er voor de andere misschien toch net iets anders uit. Als iemand het gezien heeft dan. Ik kijk de tafel rond, maar iedereen kijkt hoe Niall voor iedereen opschept. Ik houd mijn bord bij de schaal, en eet vervolgens zonder iets te zeggen mijn bord leeg. De rest zegt ook niet veel.

Reacties: