FanFic.nl

Schaakspel

Maggie

Het enige wat Harry nog kon bewegen, waren zijn ogen. Ze flitsten richting Eleanor, die beide armen van het gewonde meisje met één arm in bedwang wist te houden en het mes tegen haar keel had geduwd. Het meisje hield zich stil, verwachtend het mes haar vlees binnen te voelen dringen zodra ze bewoog.
Josh ademde al niet meer. Lang had het niet geduurd, maar Eleanor was nog niet tot wederactie overgegaan. Actie is reactie, maar de actie was nog niet voltooid, dus bleef de reactie nog uit. Bij Eleanor. Bij Harry. Bij Louis en Zayn niet. Louis wierp zich als een blinde bovenop het dichtstbijzijnde meisje, Ina. Het was duidelijk dat hij niet nadacht bij wat hij deed, dat hij alleen maar kon denken aan haar zoveel mogelijk pijn doen.
Wel wist hij het mes uit haar handen te slaan en de blinde woede maakte hem nog sterker dan hij al was, waardoor zij kansloos was. Hij had geen wapen, alleen zijn handen, drukte haar tegen de grond en ze zag er doodsbang uit. Terecht. Harry probeerde zich in te denken hoe het moest zijn om een razende Louis bovenop je te hebben, besloot dat hij het niet wilde weten en zag vanuit zijn ooghoek hoe Zayn zich naar achter de bank bewoog. Hij kon niet zien wat de jongen daar deed, maar wist vrijwel zeker dat hij met enkele vlotte zaagbewegingen de touwen los zou hebben - als dat al nodig was, want de knopen kon hij onder invloed van de adrenaline die door zijn lichaam moest vloeien waarschijnlijk ook makkelijk losmaken.
In het centrum van Harry’s gezichtsveld bewoog Kate zich richting Louis. Dat was voor Harry genoeg actie en hij snelde op haar af, verkocht haar een flinke klap met zijn vuist - recht in haar gezicht. Ze was heel even overdonderd, lang genoeg voor hem om haar in een houdgreep te nemen. ‘Laat haar los,’ beval Sharon, maar hij schudde zijn hoofd. Zayn was nog niet klaar, of Liam vond het moment niet het juiste.
‘Nee,’ weigerde Harry. ‘Jij hebt Josh genomen, wij nemen haar.’
‘Zoals Zayn Deborah nam zeker?’
Harry grinnikte. ‘Ja, precies. Zoals Zayn en ik Deborah ook namen. En Kathryn, en Cynthia en Isa.’ Sharons grijns trok enigszins weg. Het meisje in Eleanors armen liet haar onverschillig, in tegenstelling tot Kate. Zij was een vriendin, zoals Liam een vriend was. Een vriend voor een vriend. Misschien was dat maar de deal die ze moesten sluiten.
Net op het moment dat Harry dat bedacht, kwam Liam in beweging. Hij trok met één vlugge beweging het mes uit de hand van de nietsvermoedende Sharon en sprong op. Danielle was hem al voorgegaan en samen renden ze richting de deur. Heel even dacht Harry dat ze gewoon zouden verdwijnen en hen in de steek zouden laten, toen werd hem duidelijk dat ze toch iets meer loyaliteit in zich hadden. Vlak bij de deur bleven ze staan. Zayn voegde zich bij hen en ze waren klaar om te vluchten.
Louis niet, die was nog bezig zijn vuisten in de kaak van zijn slachtoffer te planten.
‘Louis,’ probeerde Harry. ‘Louis, alsjeblieft, ga naar Zayn toe.’
‘Zoals jij zeker?’
Harry zuchtte. ‘Ja, zoals ik.’
Louis reageerde niet, sloeg zijn slachtoffer nogmaals in het gezicht. Bloed liep uit haar neus en haar oog begon al gevaarlijk op te zwellen. Toen pas realiseerde Harry zich waarom het andere meisje nog niet tot actie over was gegaan: ze was degene die hij in haar been had getroffen, en leek niet in staat nog op dat been te staan.
‘Harry,’ sprak Sharon, die zich geen houding meer wist te geven zonder haar wapen. ‘Laat haar gaan.’
‘Nee.’
‘Alsjeblieft.’
‘Nee.’ Sharon leek de situatie in te schatten, wierp zich toen bovenop Harry en haar vriendin en Harry verloor zijn evenwicht, waardoor ze met zijn allen tegen de grond klapten. Hij kreeg het voor elkaar zijn mes vast te houden en hij schramde Kates borst in een poging zijn evenwicht te bewaren. Het meisje kermde van de pijn, hoewel de snee niet diep kon zijn.
Harry probeerde overeind te krabbelen, maar Sharon hield hem tegen. Ze trachtte het mes uit zijn handen te trekken, maar hij gaf niet mee. Net toen het meisje succes begon te boeken, begon Liam aan haar te sjorren. Hij trok haar van Harry af en Zayn kreeg Kate te pakken. Danielle trok Louis van zijn slachtoffer af en sleurde hem mee de gang op. Het was onvoorstelbaar dat zij het voor elkaar kreeg, maar het lukte en daar ging het om.
Zodra Harry Danielle en Louis de hoek om zag verdwijnen, voelde hij het verlangen opborrelen erachteraan te rennen. Hij keek om zich heen, krabbelde toen overeind en rende ook richting de deur. Daar bleef hij staan, zag hoe Liam en Zayn hem achterna kwamen. Compleet, dacht hij, heel even, tot hij Eleanor zag staan. Nog steeds met het gewonde meisje in haar armen. Roerloos.
‘Daar sta je dan,’ smaalde Sharon. ‘Toe dan, vermoord haar dan. Snijd haar de keel door. Ze vindt het niet erg. Toch, Maggie?’ Een wanhopige snik ontsnapte aan de mond van het meisje, tranen stroomden over haar wangen. Eleanor keek om zich heen, leek de situatie voor de zoveelste keer te schatten, liet Maggie toen los. Ze gaf haar een zet, trok twee nieuwe flessen uit de drankkast en probeerde de benen te nemen. Maggie stak echter haar hand uit, zorgde ervoor dat Eleanor languit op de grond viel.
‘Dek me,’ hoorde Harry Zayn fluisteren, nog voor hij zich goed en wel realiseerde wat er allemaal gebeurde. Nog geen seconde later rende Zayn de kamer in, trok Maggie hardhandig omhoog en nam haar in dezelfde greep als Eleanor haar even geleden gehad had. ‘Laat haar lopen,’ beval hij Sharon en Kate, en de meisjes gehoorzaamden, overrompeld door Zayns plotselinge terugkomst.
Zodra Eleanor veilig op de gang was, begon Zayn zich eveneens richting de uitgang te begeven. Hij trok Maggie met zich mee. Harry zou bijna medelijden met haar krijgen, was het niet dat ze Zayn als het ware in leven hield. Tot bij de deur. Het leek eeuwen te duren voor Zayn daar aankwam, maar hij kwam er.
‘Doe het dan,’ daagde Sharon hem uit, nog steeds die krankzinnige grijns op haar gezicht. Zayn keek haar aan, strak.
‘Nee,’ fluisterde Eleanor achter hem.
‘Ik daag je uit,’ sprak Sharon. ‘Wedden dat je het niet durft? Jullie durven het niet. Wij hebben dit gewonnen.’ Harry vroeg zich af of ze geloofde in wat ze zei, of ze dacht dat Zayn in huilen uit zou barsten en weg zou rennen of zich zelfs over zou geven. Ze kon toch niet willen dat haar eigen kamp uitgemoord werd?
Veel tijd om erover na te denken, kreeg Harry niet. Maggie slaakte een kreet en ze stortte levenloos neer zodra Zayn haar losliet om de gang in te rennen. Harry, Liam en Eleanor volgden hem op toptempo de gangen door.
Harry zag het al voor zich: het doemscenario waarin hij uitgleed of iemand anders uitgleed en in de handen van de achtervolgers zou vallen, maar het gebeurde niet. Veilig bereikten ze allemaal de badkamer, waar Danielle en Louis op hen stonden te wachten, en zodra ze allemaal naar binnen geracet waren, mikte Danielle de deur in het slot. Louis werd rustig zodra hij zag dat zowel Eleanor als Harry ongedeerd was.
‘Hoelang al?’ vroeg hij onmiddellijk.
‘Vannacht,’ antwoordde Eleanor.
Op de gang klonken voetstappen, richting de slaapkamer en Harry kneep zijn ogen stijf dicht, probeerde het beeld van een huilende Jade van zijn netvlies te verwijderen. Ze gingen hen halen. Ze gingen hen op zeker halen en gebruiken als chantagemateriaal, zodat de badkamerdeur zou openen. Ze konden de badkamerdeur niet openen. Geen enkele mogelijkheid, dan zouden ze verloren zijn. Hij klemde zijn kaken stijf op elkaar om de gedachten te doen verdwijnen, maar het lukte niet. ‘Ik weet niet wat Harry je allemaal verteld heeft, maar het is allemaal niet waar,’ beweerde Louis.
‘Wat zou hij me wijsgemaakt moeten hebben?’ vroeg Eleanor.
‘Dat er iets gaande is tussen ons.’
‘Ik wil niet dat je tegen me liegt, Lou.’
‘Ik lieg niet.’
‘Jawel.’
‘Nee, echt niet, er is niets.’
Harry voelde het maar half. Niet als pijn, niet als verdriet, gewoon als een leegte die langzaamaan zijn borstkas opvulde. Het was er wel, maar hij voelde het maar half. De andere helft van zijn gedachten was bij Floor en Jade, of wat er nog van hen over was. Dat was belangrijker dan Louis. Eventjes wel.
‘Ik heb het gezien, Louis.’
‘Wat gezien?’
‘De video-opnamen.’
‘Wat?’
‘Ze hebben het laten zien voor ik hier binnenkwam.’
‘Nee.’
‘Jawel.’
‘Ik kan het uitleggen.’
‘Nee, ik snap het al. Het geeft niet.’
‘Je snapt het niet!’ snauwde Louis, terwijl hij opsprong. ‘Je snapt het niet. Je kunt het niet snappen. Jullie denken allemaal dat ik dom ben, omdat ik niet weet hoe ik messen moet jatten door met de vijand naar bed te gaan, en omdat ik niet meedoe met al jullie gekke plannetjes. Ik had mijn eigen plan. Alleen van mij en het zou werken, als Harry verdomme normaal meegespeeld had. Ik zou doen alsof ik van hem was, alsof ik van hem hield, en dan zou jij niet hoeven komen. Zodra dit voorbij was, zou ik weer bij jou komen. Ik meen het.’ Tranen blonken in zijn ogen en Harry dwong zichzelf te focussen op de voetstappen die weer op de gang weerklonken. Hij wist niet wat erger was, wat hij makkelijker kon ervaren.
Misschien moest de deur maar gewoon open. Misschien moesten ze hem maar gewoon neerhalen. Misschien, heel misschien had Louis al die tijd wel gelijk gehad. Nee. Eleanor lachte. ‘Juist, Louis. Ze willen toch sensatie? Daarom hebben ze mij die beelden laten zien. Je hebt het scenario alleen maar mooier gemaakt.’
‘Nee!’ schreeuwde Louis.
‘Jawel,’ fluisterde Eleanor.
‘Nee!’
‘Jawel,’ klonk het vanaf de gang in Sharons stem. ‘We hebben gijzelaars!’ Meteen erachteraan klonk een ijzingwekkende gil van Floor en Harry klemde zijn armen om zijn oren in de hoop het niet meer te hoeven horen.
‘Doe open, anders ben je ze kwijt,’ beval Kate.
‘Nee!’ hoorde Harry schreeuwen, ditmaal niet door Louis maar door Floor.
‘Wat?’ vroeg Sharons stem.
‘Niet doen!’
‘Wat niet?’
‘Niet opendoen, het is een list.’ Sharon schoot in de lach, weer diezelfde krankzinnige en Harry vroeg zich af of ze intussen niet zo’n beetje in een psychiatrische inrichting thuishoorde.
‘Natuurlijk is het een list,’ constateerde Sharon. ‘Dus?’
Eleanor liep richting de deur, legde haar hand op het slot. Harry riep haar halt toe. Ze draaide zich om en keek hem aan.
‘Jawel,’ zei ze toen. ‘Jawel, we kunnen hen niet aan hun lot overlaten.’ Harry schudde zijn hoofd, blinde paniek maakte zijn gedachten mistig en hij kon alleen maar naar Eleanor staren, hopend dat ze het niet zou doen.
‘Hij houdt van je, Harry,’ zei ze, alsof er niemand anders bij was. ‘Hij houdt van je. Ik weet niet wat er gebeurt als ik het slot opendraai, maar onthoud dat, oké? En als jullie er beiden uitkomen, wees dan alsjeblieft goed voor hem.’
‘Jij komt er ook -’
Hij kreeg de kans niet zijn zin af te maken, want Eleanor had de deur al van het slot gehaald.

Reacties: