FanFic.nl

Schaakspel

Ina

Nog niet open, maar wel van het slot en het werd opgemerkt aan de andere kant, want Floor schreeuwde nog harder: ‘Nee!’ waarop ze het uitkermde van de pijn en Jade haar naam schreeuwde.
‘El!’ riep Harry nogmaals, maar het meisje luisterde niet en opende de deur. Aan de andere kant stond de hele tegenpartij, alle witte schaakstukken die er nog over waren. Wit, want wit was als eerste aan zet. Zij waren begonnen, dus zij speelden met wit. Dat lag vast in de spelregels van het schaken. Sharon was hun koning en Kate hun koningin, hoewel de schaakstukken op hol waren geslagen en het neerhalen van de koning niet per se het winnen van het spel was. Niet meer, dan was het te makkelijk.
Floor bloedde uit een diepe wond in haar onderarm. Donkerrode vloeistof die naar beneden drupte, de vloer op. Er lag al bloed op de vloer, van alle lijken die reeds naar de eetkamer vervoerd waren. Het vermengde, droogde op. Er was geen verschil meer. Niall was Cynthia en Kathryn was Deborah en Isa was Floor. Maggie en Josh lagen nog beneden, zouden waarschijnlijk nooit meer naar boven gehaald worden.
‘Wie krijgen we in ruil?’ vroeg Sharon, terwijl ze grijnzend alle gezichten afging. Louis, boos; Liam, angstig; Zayn, schattend; Danielle, uitdagend. Ze had hen immers al twee keer weten te omzeilen. Harry had zijn ogen gevestigd op de vloer voor Floors voeten en zijn gedachten waren er niet meer bij. Een muur van zelfbescherming. En muur van onoplettendheid, want hij verwachtte het niet. Hij zag het niet aankomen, maar Eleanor glipte plotseling langs de verzameling meiden heen en snelde de trap af - althans, die richting ging ze op.
‘El!’ riep hij voor de zoveelste keer, en hij maakte aanstalten achter haar aan te gaan, maar Sharon versperde de doorgang van de deur. Natuurlijk. Hij hield zijn pas in en nam alle witte schaakstukken in zich op. Alle ogen waren op hem gevestigd - behalve die van Sharon, die gingen nog steeds alle zwarte stukken af. De vijf die er tegenover haar stonden. Eleanor kon ze niet zien en de andere twee stonden schaakmat. Mat, schaakmat. Tikkerdetik, tik, tik.
‘Neem mij maar,’ bood Harry toen aan. Hij wilde naar beneden, hij wilde weten waar Eleanor mee bezig was. Danielle had hen al te vaak ontlopen, haar kansen waren inmiddels gelijk aan nul. Liam was te bang en Louis ook, waarbij kwam dat hij nog steeds degene was die waarschijnlijk gekke dingen zou doen. En Zayn - Zayn was te belangrijk voor het spel, dus bleef alleen hijzelf over.
‘Nee!’ protesteerde Floor onmiddellijk, wat haar nog een snee opleverde. Dezelfde arm, nog meer bloed.
‘Laat haar los,’ beval Harry, angstaanjagend kalm. ‘Jullie krijgen mij ervoor in de plaats.’
‘En wat hebben we daaraan?’
‘Wat hebben jullie aan hen?’
‘Niet direct aan hen, meer aan het feit dat als wij hen hebben, jullie hen niet hebben.’
‘Dus?’
‘Zij hebben informatie.’
‘Ik heb me door onder andere jou en Jade laten vertellen dat we eigenlijk niets zeker weten, dus volgens mij hebben we niet meer zoveel aan ze. Daarbij: hen zou je uiteindelijk mee naar buiten kunnen smokkelen, ons niet. Wij hebben geen contract getekend.’
‘Fijn dat je het onder ogen ziet! Als jullie er nou een eind aan maken…’
‘Nee,’ zei Zayn. ‘Dat doen we niet. Zeker niet voor je Jade en Floor uitlevert.’
‘Waarom zouden we?’ vroeg ze. Zayn stond op, leegde zijn zakken en haalde daarbij genoeg messen tevoorschijn om degenen die er nog geen in hun bezit hadden ervan te voorzien. Vervolgens nam hij plaats naast Harry, die er ook één uit zijn broekzak haalde.
‘Eén tegen één,’ zei Zayn, met een halve glimlach zoals alleen hij die had: met één kant van zijn mond omhoog getrokken, de andere kant onbewogen. ‘Oh nee,’ voegde hij eraan toe. ‘Grapje, wij zijn in de meerderheid. Wil je ’t risico nemen?’
Sharon keek hem aan. Een fractie van haar zelfverzekerdheid leek verloren te zijn. ‘Kom dan,’ daagde ze desondanks uit.
Danielle, Liam en Louis stonden op, vormden een muur achter Zayn en Harry.
‘Jullie zijn wit,’ zei de laatste. ‘Jullie beginnen.’
Het was niet eens zijn bedoeling geweest, maar Sharon keek hem niet-begrijpend aan en verloor daarmee een seconde lang haar focus. Zayn niet, die wist waar Harry op doelde of misschien ook niet, maar hij was het gewend dat Harry dingen zei die nergens op sloegen, of die hij niet in de eerste instantie begreep. Sharon niet, die converseerde nooit met de jongen. Zayn glipte langs haar heen, wat verbazingwekkend eenvoudig ging. Razendsnel herpakte Sharon zich en ze draaide zich om, maar voor ze de kans kreeg Zayn ook maar met één vinger aan te raken, had Danielle haar been naar voren gestoken en werd Sharon ouderwets pootje gehaakt. Ze wist haar evenwicht te bewaren, maar in de tijd die ze verloren had, was Danielle dichterbij gekomen en ze greep het meisje beet, zodat ze niet bij Zayn kon komen. Kate sprong erachteraan maar Louis hield haar tegen en toen was de situatie ineens een compleet andere geworden.
Zayn had de meisjes vliegensvlug gescand en verplaatste zich toen naar degene het dichtst bij hem. Ina.
Hij leek een seconde lang te aarzelen, plaatste toen zo snel zijn mes in haar rug, dat ze niet eens kon reageren. Van schrik liet ze Jade los, die onmiddellijk Floor bevrijdde - wat bijna geen moeite kostte, omdat haar bewaarster maar op één been kon staan en dus een slecht evenwicht had - en samen stelden ze zich op naast Harry.
Hoewel Zayn het meisje geraakt had, was ze nog wel in staat om terug te vechten. Het ging moeizaam, maar ze greep hem bij zijn polsen en hij leek zich niet meer vrij te kunnen werken, dus schoot Harry hem te hulp. Met zijn eigen mes. Nogmaals in haar rug. Hij sloot zijn ogen, wilde het niet zien, wilde het niet weten.
‘Ze heet Ina,’ zei Sharon lachend. ‘Dat willen jullie graag weten, toch? Of wisten jullie het al? Ze heet Ina en ze is drieëntwintig. Ze studeert rechten maar kan het niet betalen, daarom doet ze hieraan mee: voor het geld. Haar vriend heeft ze verteld dat ze op vakantie gaat.’
‘Je lult,’ beschuldigde Zayn haar.
‘Pardon?’
‘Als ze zo om geld zat te springen, zou haar vriend nooit geloofd hebben dat ze op vakantie ging. Je verzint maar wat.’
‘Ze heet wel Ina.’
‘Vast wel.’
‘Ik meen het.’
Harry opende zijn ogen, trok zijn mes terug en keek Zayn aan. Ina’s greep verslapte en langzaam zakte ze van Zayn af. Diens ogen bewogen in een razend tempo richting de trap en weer terug. Harry begreep hem, knikte haast onzichtbaar en daarna vervolgde Zayn het gesprek weer: ‘Wij menen het ook.’
Harry stond op. Louis leek niet van plan om zijn mes daadwerkelijk te gebruiken en Danielle ook niet. Ergens kon hij het hen ook niet kwalijk nemen, had geen tijd om erover na te denken en zette het op een lopen. Richting de trap.
‘Hé!’ werd hem nageroepen, door Louis, maar de jongen kon niet weg, want hij kon Kate niet loslaten en tot Harry’s verbazing deed hij het ook niet. Hij hield haar vast, alsof hij plotseling begreep hoe alles in elkaar stak.
Harry snelde alleen maar naar beneden, zo snel mogelijk, nog sneller en nog sneller, het woonvertrek in, maar daar was ze niet. Wel was ze er geweest, dat wist hij zeker, want bepaalde plekken van het vertrek vertoonden donkere vlekken: vocht. Ze had de camera’s onder handen genomen. Hij vroeg zich af waar ze was, nam aan dat ze de slaapkamers over zou slaan, realiseerde zich toen dat ze waarschijnlijk de andere uitgang van de woonkamer had genomen. Zo snel hij kon betrad hij de gang weer en riep haar naam, maar er kwam geen antwoord. Hij rende door de gang zonder uit te kijken waar hij liep. Hij verwachtte niemand tegen te komen, natuurlijk niet.
Met volle kracht botste hij tegen Eleanor op. Zijn hoofd protesteerde en hij wreef over de pijnlijke plek op zijn voorhoofd. ‘Kijk uit waar je loopt,’ verweet ze hem, maar ze was niet echt boos. ‘Voor straf mag jij een nieuwe fles halen, ik was bijna klaar beneden.’ Braaf liep Harry terug en zij volgde hem, waarna ze allebei vier flessen mee wisten te slepen, terug de gang door. Zij wist waar de camera’s zich bevonden, hij niet. Zeker in de gang niet.
Er kwam geen rook vanaf, helemaal niets.
‘Hoe weet je dat het werkt?’ vroeg Harry.
‘Ik denk eerlijk gezegd dat ze allemaal al uitgeschakeld zijn,’ bekende Eleanor. ‘Ik had er daarnet namelijk één die kortsluiting leek te vormen. Vonkjes, je weet wel.’
‘Waarom doet het licht het dan nog?’
‘Andere stroomkring,’ legde ze uit, kort maar krachtig en zijn bewondering voor haar groeide met de minuut. Geen tijd voor, besloot hij, zeker toen hij zich realiseerde dat ze het einde van de gang naderden en daarmee de trap. Hen. Angst maakte zich van hem meester bij de gedachte dat er nog levens genomen konden zijn in de tijd dat hij weg was geweest. Nee, nee. Het schaakspel ging niet door zonder de koning. Hij was de koning, als hij er niet was kon er niemand schaakmat worden gezet. Niet van de witte en niet van de zwarte partij. Het bestond niet, nee.
Met lood in zijn schoenen liep hij de trap op, Eleanor vlak achter hem. Naast elkaar de gang door. Hij hoorde haar ademen en hij hoorde zichzelf ademen. In, uit, in uit. Tik, tik, tik. Drup. Het was doodstil, angstaanjagend stil. Een koude rilling liep over Harry’s ruggengraat en hij moest even slikken voor hij de hoek om durfde te kijken, waar de toegang tot de badkamer zichtbaar werd.
Ze hadden de spelregels gebroken.
Er waren wel stukken uitgeschakeld terwijl hij er niet was.

Reacties: