FanFic.nl

WebAddiction

Try Or You'll Never Know ~ Twenty Four

‘Heb je nu serieus auditie gedaan voor X Factor? Laat me niet lachen zeg, denk je nou echt dat ze jou door laten gaan?’Ik wilde eigenlijk iets zeggen zoals: Ze hebben me doorgelaten hoor, de juryleden waren sprakeloos! Maar waarschijnlijk zou Laurens mijn woorden toch weer verdraaien, dus ik hield mijn mond.
‘Wat, durf je niets meer te zeggen?’
‘Kom Zoey, we gaan.’zei Sara tegen me.
‘Is goed.’Sara pakte mijn hand vast en wilde me mee trekken.
‘Is het zo slecht gegaan dan?’Laurens maakte een paar huil geluidjes. Ik had zoveel zin om hem een klap in zijn gezicht te geven, niet te geloven.
‘Waarom ik Laurens? Waarom moet je mij toch telkens hebben!’riep ik door de aula. Ineens was iedereen stil.
‘Vraag je dat nou serieus? Heb je jezelf wel eens bekeken! Met je dikke kont, lelijke gezicht en vage piepstemmetje. Moet ik doorgaan?’Ik schudde mijn hoofd en de tranen vielen op de grond.
‘Luister niet naar hem Zoey.’fluisterde Sara. Maar ik hoorde het niet. Ik draaide me om en rende de aula uit. Mijn tas lag nog bij Sara. Ik vertrouwde erop dat zij die mee zou nemen. Want op dit moment moest ik mijn gedachten even leegmaken. Ik rende naar het park naast mijn school. Het park had een klein vijvertje en ik werd er altijd rustig van om de eendjes te zien. Die hadden een makkelijk leventje, een beetje zwemmen en uiteindelijk gingen ze dood. Eendjes kenden niemand zoals Laurens. Tenminste, niet dat ik wist.
‘Gaat het?’vroeg een stem. Ik keek op. Een meisje met zwarte haren en een joggingbroek keek me aan.
‘Als je vergeet dat ik zonet in het bijzijn van de hele school voor gek ben gezet door een jongen die me al een paar jaar pest... Tja, dan gaat het goed.’zei ik sarcastisch. Het meisje ging naast me zitten.
‘Ik ben Jill. Ik weet hoe je je voelt.’zei ze. Verbaasd keek ik Jill aan.
‘Oja? Wat is er gebeurd dan?’
‘Er zat een jongen in mijn klas die het leuk vond om minstens drie keer per dag te zeggen dat ik dik was. Sinds dien heb ik anorexia.’zei Jill luchtig.
‘Dat spijt me voor je.’
‘Dat weet ik.’zei Jill. ‘Jij kan er ook niets aan doen. Ik wil alleen weten waarom sommige gasten denken dat het cool is om mensen onzeker te maken. Ik heb dan alleen maar anorexia.’Terwijl ze ‘alleen maar’ zei, maakte Jill twee aanhalingstekentjes in de lucht. ‘Maar andere mensen hebben minder geluk. Die gaan zichzelf snijden of plegen zelfmoord. Als iemand zoiets doet voelen de pesters zich nooit zo geweldig meer.’
‘Waarom is snijden minder erg dan anorexia dan?’vroeg ik verbaasd. Ik bedoel, hoe kon je die twee dingen vergelijken?’
‘Hallo, anorexia word tenminste opgemerkt door je ouders of vriendinnen. Als je jezelf snijdt kun je dat net zo lang verborgen houden totdat het fout gaat en je naar het ziekenhuis moet.’Jill en ik keken naar de eendjes.
‘O, mijn tussenuur is voorbij, ik moet weer naar school. Als er ooit iets is, kun je me bereiken op dit mail adres. Deze heb ik aangemaakt om met andere mensen die gepest worden te praten.’Jill gaf me een papiertje, pakte haar tas en fietste weg.
‘Niet vergeten te mailen!’riep ze nog. Ze liet me in verwarring achter. Hoe kon het dat iemand zo luchtig over deze onderwerpen kon praten?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.