FanFic.nl

WebAddiction

Try Or You'll Never Know ~ Twenty Seven

‘Meiden, wat hebben jullie met Laurens gedaan?’vroeg ik met grote ogen.
‘We hadden toch gezegd dat als hij je zou kwetsen, we hem in zijn ballen zouden trappen? Nou, dat hebben we dus gedaan.’zei Diana.
‘Serieus? Dat gaat toch veel te ver mensen!’Ik knielde neer bij Laurens, die kermde van de pijn.
‘Ga weg.’kreunde die.
‘Oke.’Zoey liet Laurens’ arm vallen die ze vast had gepakt en liep achter Diana en Ruby aan. ‘Ik ben hartstikke blij dat jullie hier zijn, daar niet van, maar spijbelen jullie nu niet?’
‘Nope, mama heeft mij ziek gemeld en bij haar op school zijn relaxte mentoren die leerlingen geoorloofd afwezig melden in een geval zoals nu.’
‘Had ik maar zo’n school.’mompelde ik.
‘Anyway, Laurens is geschorst.’zei Diana zelfvoldaan.
‘Wat?’vroeg ik verbaasd.
‘We zijn naar je mentor geweest en hebben hem alles verteld. Die is naar de schoolleiding gegaan, en die hebben Laurens geschorst. Morgen hebben jullie een of andere bijeenkomst over pesten.’zei Diana.
‘Ben je nu boos op ons?’vroeg Ruby.
‘Boos, ik hou van jullie!’riep ik enthousiast.
‘Ben ik geschorst?’kreunde Laurens. Niemand besteedde aandacht aan hem.
‘Maar wij moeten maar weer eens gaan. We hadden beloofd om voor het avondeten thuis te zijn.’
‘Dat klopt Ruby, we moeten gaan.’
‘Meiden, ik hou van jullie. Serieus, dit vergeet ik niet.’zei ik met een enorme glimlach.
‘Dat weten we, we houden ook van jou, blablabla. Sorry Zo, we moeten nu echt rennen! Doei! Tot vanavond op Interweb!’Ik grinnikte toen Diana en Ruby weg renden.’
‘Zoey?’hoorde ik Laurens roepen. Ik zuchtte. Waarom was ik zo’n aardig persoon?
‘Wat?’vroeg ik met een normale stem. Wat, dat hij een absolute klootzak was wilde nog niet zeggen dat ik hem hier liet liggen terwijl hij naar de dokter moest. Zo iemand was ik gewoon niet.
‘Wil je alsjeblieft mijn moeder bellen?’
‘Je moeder?’Ik moest mijn best doen om niet in lachen uit te barsten.
‘Oke, je moeder. Wat is haar nummer?’Laurens gaf me het nummer van zijn moeder. Ik kreeg de voicemail. Ik was nooit goed met de voicemail inspreken. Dan begon ik altijd te stotteren enzo. Gelukkig viel dat vandaag nog mee.
‘Eeuhm mevrouw, ik sta hier bij Laurens, als het goed is is dat uw zoon. Zo niet, stop maar met luisteren want dan heb ik het verkeerde nummer gedraaid. In ieder geval, hij ligt hier op de grond en ik heb geen idee wat er gebeurt is, maar hij vroeg me om u te bellen dus vandaar dat ik bel. In ieder geval, we staan nu in het park bij de eendjesvijver. Wilt u uw zoon zo snel mogelijk terugbellen? Dan kan hij het zelf allemaal uitleggen. Naja, dag!’Dat ging niet zo slecht, nee toch?
‘Waarom deden die meiden dat? Ik heb helemaal niks verkeerds gedaan!’kreunde Laurens. Eeuhm, pardon?
‘Zeg je nou serieus dat je niks verkeerds hebt gedaan?’Laurens maakte een instemmend geluidje.
‘Kijk hier maar eens naar.’Ik liet Laurens mijn polsen zien. Er stonden twee verse littekens op. Ik wist niet zeker of hij wist waardoor het kwam, maar het was beter dan niets zeggen en gewoon weglopen.
‘Jou schuld Laurens. Alleen maar door jou. Durf nu nog maar eens te zeggen dat je onschuldig bent.’Daarna draaide ik om en liep weg. Laurens maakte geen geluid. Hij had gekregen wat hij had verdiend als hij werkelijk dacht dat hij een onschuldig engeltje was. Sindsdien trok ik me niets meer aan van Laurens. Maar het snijden? Dat bleef.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.