FanFic.nl

Stand Alones

O1 - He'd probably never felt guilty.. *One Direction*

Voorzichtig sloeg hij zijn arm om haar schouders. Haar adem trillend, haar lichaam schokkend. De lange blonde lokken hingen bedroeft over haar gezicht, plakten enigszins vast aan haar natte wangen. Ze haalde adem, probeerde zichzelf te kalmeren, maar de zoute tranen bleven haar ogen vullen.
Hij wreef voorzichtig over haar schouder, waardoor ze langzaam heen en weer wiegde. Eigenlijk wou ze zijn armen van haar schouder gooien, hem vragen te vertrekken zodat ze hier alleen kon zitten, nadenkend over alles. Maar, ze had wel door dat ze anders zou zinken in zelfmedelijden. Ze zou hem hier laten, enig gezelschap.
Ze voelde zijn ademhaling rustig toenemen, het kalmeerde haar lichtjes. Voorzichtig legde ze haar hoofd tegen zijn borstkas, liet de tranen de vrije loop. Zijn shirt raakte doorweekt, maar niemand die daarom gaf. Zijn vingers haalde de vastgeplakte haren van haar natte wangen, haar ogen keken hem aan. Hun blik kaatste, hij glimlachte haar toe. Zijn duim haalde de komende tranen van haar wangen, maar haar traanbuisjes bleven de zoute tranen produceren. Zijn duim bleef de tranen weghalen, op den duur reikte hij haar een zakdoek voor. Ze pakte het dankbaar aan, snoot haar neus en droogde de laatste tranen, slikte de opkomende weg.
‘Oh Sam, Wi-wil je me vertellen wat er aan de hand is?’ De woorden vulden de geruisloze kamer, vulde de leegte op die zich er bevond. Het waren zachte woorden, bezorgde en zachte woorden. Iemand die om haar gaf, die liefkozend de tranen had weggehaald en een zakdoek had toegereikt. Iemand die ze niet misschien kon, tenminste.. niet nu, niet al het verdriet waarin ze zich bevond.
‘H-Harry..’ Ze voelde de hand over haar arm wrijven, opnieuw. Het was als zetje, ze moest haar zin voortzetten, ‘Harry.. Lathen.. H-Hij, hij heeft me verlaten, zomaar, zonder enige reden..’
Haar lip begon te trillen, ze voelde de tranen opkomen maar beet ze weg. Ze zou en moest sterk zijn.
‘Sam, is het raar als ik.. als ik denk dat er meer speelt dan alleen dit?’
Ze draaide haar hoofd, hun blikken vonden elkaar opnieuw. Een lichte tinteling schoot door haar lichaam. Het was alsof zijn ogen de hare doorboorden, tot in haar hart. Alsof hij haar gedachtes ontcijferde zonder enige woorden te spreken, alsof hij in haar ziel keek. Maar hij had gelijk, zou hij ook voor altijd hebben.
‘Voordat ik ging, hij.. hij heeft me geslagen. Dit was niet de eerste keer..’
Zij arm verliet haar schouder, hij stond op van de bank. Zij bleef achter, rechtopzittend. Harry, ijsbeerde door de woonkamer, zijn gezicht op onweer. Zijn handen in elkaar gevouwen, knokkels wit van de aanspanning. Hij sloeg zijn hand tegen de lichtknop, waardoor de kamer in een zwak tl-licht werd gezet. Maar het licht straalde niet zijn normale, vaag blauwe straling af. Maar al het verdriet dat zich plaatsvond in de nog geruisloze kamer, alles wat Sam voelde.
‘Harry.. Doe nou niet zo. Jij hebt het niet gedaan! Maar Lathen!’
Klootzak, vuile klootzak dat hij is. Hij mocht haar niet zo kwetsen, niet haar gevoelens. Ze verdiende het niet, ze was een lieverd. Ze had nooit een vriend zoals Lathen verdiend. Hij had haar vaak genoegd gewaarschuwd, zijn verleden aan haar verteld. Maar zij, had niet willen luisteren. Het was deels haar eigen schuld, ze had moeten luisteren, had zich moeten openstellen voor zijn verhaal. Maar ze was diep gesloten, te verliefd om maar iets te geloven van zijn gewaagde levensstijl. Zijn vrienden, niets dat ze weten wou. Ze zweefde op een roze wolk, waar ze nu letterlijk vanaf geslagen was.
‘Sam! Ik heb je zo vaak duidelijk gemaakt wat voor persoon Lathen was!’
Ze knikte haar hoofd, nog wrijvend over de pasgeslagen plek die veilig bedekt zat onder het kledingstuk. Het was een hel geweest, en amper een paar uur geleden. Ze bleef de bewegingen van Harry volgen, elke stap die hij zette, elke verslagen zucht die hij liet vallen. Alle woorden, die hij had uitgesproken en nog binnensmonds mompelde, waren de waarheid. De harde, realistische waarheid. Nu pas, stond ze voor die waarheid open, wou ze luisteren. Alleen had ze dat besluit eerder moeten nemen, veel eerder. Op haar lip bijtend knipperde ze haar tranen weg, opnieuw.

Hij kwam dreigend op me af, John en Evan aan zijn zijden. Ze omknelden mijn armen, sloten ze achter mijn rug. Ik kon geen kant uit, geen beweging maken. Lathen kwam voor me staan, haalde achter zijn rug iets tevoorschijn en slingerde het grijnzend voor mijn gezicht langs. Al die tijd had ik gedacht dat hij van me hielt! Niet zonder me kon en me al zijn liefde geven kon die zich in zijn lichaam bevond. Blijkbaar, had ik weer iets gedaan wat niet in de smaak viel bij hem.
‘Sammie, je weet waar dit toe leid, nietwaar?’

Een traan rolde langzaam over haar wang, en Harry merkte het. Met rustige stappen kwam hij op haar af. Niet zo dreigend als Lathen had gedaan, zo zou het ook nooit met hem gebeuren.
Hij nestelde zich naast haar, de bank zakte weer enkele centimeters in. Voorzichtig stroopte hij het kledingstuk dat haar arm omhulde omhoog, hij staarde naar de grote blauw/paarse plek die terug staarde. Hij voelde de woede opborrelen, wou weer opstaan en ijsberen, maar ze hielt hem tegen. IJsberend door de kamer schuifelen, zou geen ander licht schijnen op de situatie.
‘Oh, Sammie. Hoe heb je het in godsnaam zover laten komen?’
Sammie.. De naam weergalmde door haar hoofd, kaatste van de ene naar de andere kant van haar schedel en bracht haar terug naar de nare herinneringen die ze met zich meedroeg. Nonchalant trok ze haar schouders omhoog. Ze heeft het niet zelf zover laten komen, ijskoud was hij geweest.

Bespottend keek ik Lathen diep in zijn donkerbruine ogen. Ik wist waar dit toe leed, was al zo vaak zo gebeurt. Bij elke zwaai langs mijn ogen met het langwerpige gestalte, voelde ik een pijnscheut door mijn lichaam kaatsen. Als ik ging schreeuwen, zou niemand me horen, niemand me verstaan. Ik zou alleen maar meer pijn leiden, mijn armen zouden steviger tegen mijn rug aangedrukt worden.
‘He, doe nou niet zo nonchalant lieve Sam, er gaat niets gebeuren wat je nog niet hebt meegemaakt..’
De schoft, alle nare dingen die ik nog zou meemaken in mijn leven, zou ik verwijten aan hem en zijn mooie gezichtje, want ja. Ik kon het niet uitsluiten, hij was niet lelijk.

‘Sam, ik heb je zo vaak gewaarschuwd voor zulke figuren..’
Ze knikte, ze had al die tijd op de grote roze wolk geleefd, met de sluwe Lathen aan haar zijde. Verlangend naar zijn liefde, de zoetigheid die hij te bieden had. Maar hij had haar geen liefde te bieden, alleen maar haat. Weer wiegelden de tranen langs haar wangen naar beneden, alleen al aan de gedachte naar Lathen. Verkeerd, had ze hem ingeschat.
‘Maar.. Sam.. B-Ben je nu voor altijd van hem af..?’
Ze keek hem aan, betraande ogen. Rode plekken in haar nek van het huilen, een schokkend lichaam. Ze wou niet meer huilen, alleen hij liet haar huilen. Alleen de gedachte aan die vuile klootzak lieten haar huilen. ‘Ja.’ Haar antwoord klonk definitief, zelfverzekerd. Hij had het haar zelf verteld, met kille, koude woorden. Het was geschreeuw geweest, vloekend geschreeuw. Dit was eruit opgemaakt, en het was ook definitief.

De laatste klap klonk op mijn schouders, ik kermde van de pijn. Maar liet het niet merken, dan zouden meer stokslagen zich op mijn onder- en bovenarm nestelen, mijn schouder meegerekend. Mijn armen werden voor de laatste keer stevig naar achteren geduwd, het bleek mij een wonder dat mijn schouders nog niet uit de kom gevlogen waren. Zo stevig waren de houdgrepen wel geweest. Ze lieten me dan eigenlijk los, John en Evan. Ik schudde mijn schouders rustig, net als iedere keer dat deze situatie had plaats gevonden. Grinnikend gingen ze naar Lathen staan, keken recht in mijn betraande ogen, drukten me nog wat harder op de feiten.
‘Sammie, lieverd. Je weet dat ik altijd goed voor je bent geweest, nietwaar. Maar hier moet ons schip strandden.’
De vuile klootzak. Alles wat ik voor hem opgegeven heb, hij pakte alles van mij af. Tot in mijn diepte vertrouwen. Hij was nooit niet een minuut goed voor me geweest, altijd had hij me geslagen, vernederd of getreiterd. Ik had maar een kus van hem ontvangen in de afgelopen 3 geschatte maanden, ik had nooit behoefte gehad het bij te houden.
Ik draaide me om, en wou het op het lopen zetten maar liep eerst een stukje rustig. Elke beweging die ik maakte deed me pijn aan mijn schouders.

De nieuwe zoute tranen vulden haar traanbuisjes opnieuw, protesterend knipperde ze ze weg maar dat hielp niet. Ze stroomden opnieuw over haar al natte wangen van de afgelopen lading tranen. Haar relatie met Lathen was een ware hel geweest, maar tegen Harry had ze altijd gezegd dat alles goed ging, dat ze al hadden nagedacht over samenwonen. Het enige waaraan ze iets kon opmerken, was de denkrimpel in zijn voorhoofd want hij wist, dat er iets niet klopte. En nu wist hij de waarheid, voor haar: de harde, realistische waarheid.
Ze zou nu altijd naar hem luisteren, aangezien hij nu ook weer gelijk had. Ze had sowieso naar hem moeten luisteren! Dan was dit alles niet gebeurt, was ze niet met Lathen in zee gegaan en was zij nooit zo mishandeld geworden door hem. Slagen met vlakke hand, soms met stokken. De meeste plekken had ze verbloemd met foundation, maar dat zou niet voor eeuwig werken.

Weer zouden zich een paar goede blauwe plekken vormen die ik moest gaan verbergen met het kleine, nieuwe tubetje foundation dat thuis op mijn bureau al op mij te wachten stond.
‘Loop maar weg! Je verdiend geen goed persoon als mij! Een bitch zoals jij verdient helemaal niemand! Je bent een verdoemde hoer die niet weet waar ze haar plekje moet vinden!’
De kille woorden die hij sprak deden me haast geen pijn meer, wekenlang was er zo tegen me geschreeuwd en er was maar een beweging om alles definitief te maken, definitief over. Ik draaide mijn lichaam rustig een kwartslag, knipperde de laatste tranen weg en richtte mijn blik op Lathen en zijn ‘vriendjes’. Op dezelfde rustigheid als ik was gedraaid, stak ik mijn middelvinger naar ze op, zag Lathen gezicht nog net veranderen in een groot vraagteken voordat ik wegrende. De pijn deed ik tot me bezinken, ik zag het als een trofee. Voor de heldendaad die ik net verricht had. Nooit had ik hem toegesproken of me tegen zich verkeerd, in de eerste minuut van onze vreselijke relatie had hij me verteld wie de baas was, en dat was hij.

Alles, maar dan ook alles vertelde ze hem. Hij luisterde aandachtig, liet af en toe zijn woede zien door hard in een kussen te slaan. Hij wilde haar geen pijn doen, hij stelde Lathen voor als het kussen en sloeg erin met heel zijn lichaamsgewicht. Zijn hart hamerend tegen zijn borstkas, een rood aangelopen hoofd. In zijn achterhoofd bedacht hij een plan om hem een les te leren.. een sluwe les, die hij niet vereten zou. Hij wou iedereen waarschuwen voor zijn zieke geest.
‘Maar, Harry. Ga alsjeblieft niet naar hem toe. Dan krijg ik alleen maar problemen, ik hoor eigenlijk mijn mond te houden. Ik ben blij dat ik van hem af ben, ik hoef die klootzak nooit meer te zien.’
‘Als hij zich nog een keer laat zien, verbouw ik zijn hele gezicht Sam, vertrouw daar maar op.’
Harry wist, dat Lathen zijn gezicht niet meer liet zien aan Sam. Hij kende Harry, ze hadden samen de middelbare schooltijd doorgebracht, waren geen vijanden van elkaar. Ook al had het wel zo gevoeld.
‘Alles komt goed Sammie. We kennen Lathen, als hij een slim ventje is, zou hij zich teruggetrokken houden bij zijn vriendjes en slechte rapmuziek draaien. Hij mag zich verdomme nooit meer bij jou vertonen!’
Weer, vloeden de tranen over haar wangen. Alleen dit keer niet van verdriet, woede en verraad. Maar van opluchting. Haast blijdschap. Ze wist niet was ze zonder hem moest beginnen, Harry.
Dit maal, sloeg ze haar armen om zijn schouders, nestelde haar hoofd op zijn borstkas en luisterde naar het rustige kloppen van zijn hart. Zijn hand ging door haar blonde lokken, die hij glad streek. Weer in model probeerde te brengen, ook al mislukte elke poging die hij waagde. Eventjes, werd Lathen volledig vergeten, waren het alleen nog maar blije en leuke gedachtes, die zich uit het niets vormden. Er werd over de dag gepraat, met alleen maar zacht woorden. Alles leek weer goed te gaan. Ze wiste zijn nummer uit haar telefoon, wiste elke mogelijke herinnering. Maar de blauwe plek op haar schouder, en de anderen die zich niet meer lieten zien zou als een tatoeage zijn, een transparante. Als hij eenmaal genas, zou de herinnering blijven, de betekenis ging niet weg. Een plaats, die je het liefst uit je leven wou laten verdwijnen, als tovermagie. Maar je wist dat hij blijven zou, je wist dat je je voor altijd gekwetst zou voelen door een enkel persoon. Alleen zou dat persoon niets meer voelen, haar langzaam vergeten en zijn volgende slachtoffer pakken. Zijn daden zouden niet verdwijnen, schuld zou hij nooit voelen. En dat had hij waarschijnlijk ook nog nooit gevoeld, nooit.

Reacties: