FanFic.nl

Trespassing

[9] Underneath

Het gewicht was met de dag zwaarder geworden, maar de laatste paar uren waren pas echt verschrikkelijk geweest. Hij had de beslissing al lang geleden genomen - het was het enige wat hij kon, de jongen verdiende de waarheid en niets dan dat - maar had nog nooit de moed gehad, was het voor zich uit blijven schuiven. Alles was te mooi, te fijn. Het was een droom waar hij nog even langer van wilde genieten.
Maar met elke dag dat hij langer wachtte, elk uur, voelde hij hoe de wand van de zeepbel dunner werd en hij realiseerde zich dat hij misschien te laat zou zijn als hij te lang wachtte, en dat moment leek bijna aangebroken te zijn, vertelde het gewicht op zijn schouders hem.
De beslissing die hij al lang geleden had genomen raasde met honderden kilometers per uur op hem af, klaar om hem in zijn gezicht te slaan. Hij moest het vertellen, moest de moed op één of andere manier bij elkaar zien te krijgen. Alles zou alleen maar erger worden als hij nog langer wachtte.
Jean had nog niks door, zelfs niet het kleinste vermoeden, voor zover Robbie wist. Jean, die nu tegen zijn borstkas lag gekropen. Robbie was blij dat hij zijn gezicht niet kon zien, want de uitdrukking daarop zou hem verraden hebben.
Een paar keer probeerde hij te beginnen. Hij formuleerde de zinnen in zijn hoofd maar faalde keer op keer als hij ze over zijn lippen probeerde te krijgen.
Jean stond op en slofte naar de keuken om thee te halen. Robbie twijfelde of hij op wilde staan, hij miste Jeans warmte en wilde hem weer vasthouden, maar het gewicht hield hem op zijn plaats. Hij had het te ver laten komen en nu zat hij gevangen.
Toen Jean de mokken op tafel had gezet boog hij zich naar Robbie voor een kus, maar stopte halverwege. “Wat is er mis?”�
Robbie voelde de grond onder hem wegbrokkelen en wist dat hij nu moest springen, het kon niet anders. Toch kwamen de woorden nog altijd niet over zijn lippen.
Daar wist Jean wel raad mee, hij boog voorover en greep de andere jongen vast om hem vervolgens stevig tegen zich aan te houden terwijl hij door diens haren streek. “Vertel het maar, vertel het alsjeblieft. Ik luister.”�
Robbie bleef eerst stoïcijns tegen de andere jongen aan liggen, maar voelde toen hoe de eerste traan uit zijn oog ontsnapte. Hij viel.
“Er is iets… Ik moet je iets vertellen,”� zei hij zacht.
“Vertel maar, ik ben hier, geen zorgen.”�
“Maar…”�
“Nee, vertel het.”�
“Ik ben bang.”�
“Het komt goed.”�
“Nee. Het komt niet goed.”� Hij probeerde de brok in zijn keel weg te slikken, tevergeefs, evenals de tranen die hij probeerde te laten stoppen met vallen. Word alsjeblieft niet boos, wilde hij zeggen, maar hij kon het niet, dat kon hij gewoon niet van de andere jongen vragen. “Ik zit nogal in de problemen. Heel veel problemen. Al een behoorlijke tijd,”� begon hij. “Mijn familie was vreselijk, maar dat heb ik al verteld. En ik viel op jongens, ook al wist ik dat dat eigenlijk niet mag. Maar toch was het zo. En mijn familie was zo anders dan ik, het leek niet te kloppen. Dus toen ben ik weggegaan, het lukte niet meer.”�
“Dat weet ik.”�
“Het leven op straat is hard, je kunt het je niet voorstellen. Maar ja, ik had geen geld. Eten moest ik zoeken, net zoals een slaapplaats. Ik had een baan nodig, anders zou ik het niet lang uitzingen, maar als dakloze bleek dat alleen maar moeilijker. Bovendien was ik bang dat iemand me zou herkennen.
Op een dag kwam er iemand naar me toe, een wat louche figuur, maar dat was ik inmiddels wel gewend. Hij zei dat hij me aan een baantje kon helpen. Natuurlijk hapte ik toe, ik had honger. Geld was van levensbelang.”�
De jongen bleef stil en kon niks anders dan voor zich uit staren terwijl de tranen over zijn wangen stroomden. Jean wist niet goed wat hij moet hem aan moest. De troostende woorden die hij fluisterde leken niet aan te komen en de streken langs zijn arm evenmin.
“Weet je nog, de avond dat we elkaar ontmoetten? Daar in die steeg. Je vroeg of ik ergens naartoe moest, want je vond dat ik er verdwaald uitzag. Ik was niet verdwaald, niet echt. Ik wist waar ik naartoe moest, maar ik wilde niet. Maar ik moest, en ik was bang. Bang voor wat er zou gebeuren als ik niet zou gaan, maar ook voor wat er zou gebeuren als ik wel ging.
Je nam me mee naar de club, en ik volgde je. Je overtuigde me om toch te gaan. Dank je.”�
“Waarom?”�
Een reactie bleef uit, maar na een korte stilte vervolgde Robbie zijn verhaal. “Het was leuk, het was echt heel erg leuk met jou. De nachtmerrie die ik verwacht had sloeg om in een droom, hoewel ik nog steeds bang was dat dat slechts schone schijn zou blijken. Jij wilde weggaan om een film te kijken. Heb je enig idee hoe gelukkig dat me maakte? Als ze er waren hadden ze gezien dat ik met een jongen mee was gegaan, dan zat ik niet in de problemen, en als we inderdaad een film zouden kijken zou het zomaar een hele goede avond kunnen worden.”�
Twee jongens samen op de bank. De één huilend, de ander met zijn armen troostend om de één heen, met een gezicht waar zowel nieuwsgierigheid als angst uit sprak. Ze zwegen.
“Weet je nog dat we zoenden na die film? Ik vond het niet eens erg, dat is iets waar ik me later nog over verbaasd heb.”�
De greep werd sterker. Jean wilde iets zeggen, meer dan de woorden die niet aan leken te komen, maar wist niet wat.
“Maar je wilde verder, en de droom leek toch weer in een nachtmerrie te veranderen. Tot je stopte. De droom bleef, de zeepbel was niet geknapt.”�
Robbie maakte zich los uit Jeans armen en ging naast de jongen zitten en keek hem aan. Waterige, gepijnigde ogen staarden naar Jean, die zelf inmiddels ook huilde.
“Wat is er? Vertel het alsjeblieft. Alsjeblieft.”�
“Heb je het dan nog niet door?”�
Jean schudde zijn hoofd.
Een zucht, Robbie sloeg zijn ogen neer. Hij moest het zeggen, hij moest woorden vormen, de woorden, op één of andere manier die hij niet meer begreep. En dan moest hij daar een zin van maken, dé zin, de zin die alles zou veranderen.
“Die man…”� Hij kon er doekjes om winden, maar dat zou niets veranderen, dat wist hij. Hij moest het zeggen, precies zo plat en duidelijk als het was. Hij kon het toch niet mooier maken, niet minder erg. Nog één keer keek hij de andere jongen aan, de laatste keer dat hij naar dat gezicht kon kijken zonder afschuw te zien. Word alsjeblieft niet boos, fluisterde hij nog één keer in zijn hoofd. “Ik ben een hoer.”�

De woorden kwamen niet echt aan. Wat had hij zojuist gezegd? Jeans hersenen sloegen op tilt om de delen van het verhaal samen te plakken, tot het één kloppend geheel werd. Hij merkte zelfs niet dat de andere jongen nu helemaal ingestort was.
Hij deed het dus met andere jongens voor geld. Vaag klonk er een stem door die hem vertelde wat hij nu moest voelen: afschuw, walging, maar die stem redde het niet. Hier klopte iets niet, dit was Robbie. Slimme, lieve, goedhartige Robbie. Het verhaal, het verhaal moest het kunnen verklaren, maar wat had hij nou precies gezegd?
De man, het drong tot Jean door en het was alsof er een licht ging branden: ineens was het allemaal duidelijk, ineens draaide de wereld weer normaal rond en ineens merkte hij hoe de andere jongen er aan toe was.
“Robbie, ssh.”� Hij pakte Robbie weer vast en trok hem tegen zich aan. “Het is goed Robbie, rustig maar. Ik ben hier, het is goed, alles is goed.”� De jongen zat in zijn trui te snikken, maar leek niet door te hebben wat er gebeurde. Langzaam kwam de jongen overeind en Jean dwong hem hem aan te kijken.
“Robbie, luister, het is goed, probeer rustig te worden. Probeer het alsjeblieft, voor mij, oké? Ik denk dat ik het min of meer begrijp en ik ben niet boos, echt niet. Misschien op mezelf, omdat ik niet gezien heb dat je in de problemen zat, maar niet op jou, oké? Dit verandert niks, beloofd.”�
Jeans woorden leken echter alleen maar een tegengesteld effect te hebben, Robbie begon alleen maar harder te snikken. Dus hield Jean hem stevig vast tot hij weer rustiger werd. “Ik hou van je, daar verandert dit niks aan.”�

Reacties: