FanFic.nl

Decisions || Larry Stylinson

-3- Harry Edward Styles

Gemma kijkt verbaasd als ik de volgende ochtend de keuken binnen loop als een zombie 'wat is er met jou gebeurd?' om te kijken waar ze op doelde bekeek ik mezelf in het dichtstbijzijnde keukenkastje met reflecterend glas. Mijn bruine krullen sprongen alle kanten uit en mijn altijd smaragd groene ogen hadden hun kleur verloren. De kleur was uit mijn gezicht getrokken en mijn wallen waren groter dan normaal. Niet wetend wat er met me was gebeurd vannacht haalde ik mijn schouders op en nam plaats aan tafel 'onrustig geslapen net altijd' Gemma knikte en plaatste een kommetje met cornflakes voor mijn neus 'ik moest van mama zeggen dat ze vanavond weer moet overwerken en dat wij oftewel jij moet koken want ik heb een afspraakje' ratelde ze verder over mijn slaap problemen heen. Soms kon ik me zo ergeren aan mijn zus maar diep van binnen neem ik het haar niet kwalijk. Haar leven was perfect, honderden jongens stonden voor haar in de rij en ze wist precies wat ze er mee moest doen. Terwijl ik nog nooit enige spoor van liefde in mijn lichaam had gevoelt. Dit zelfde geld voor vriendschap. Gemma is in zoveel opzichten gewoon beter dan ik, maar wat ik daar ook over zeg en wat ik daar ook tegen doe. Gemma blijft volhouden dat er een groot talent diep in mij zit dat uitblinkt tegenover alle andere talenten die ik tot mijn beschikking heb. Een hand zwaaide voor mijn zicht waardoor ik weer terug kwam op de wereld en een hap nam van mijn cornflakes 'het je me gehoord Styles?' ook weer zoiets, als ik iets deed wat hun niet aan stond spraken ze me aan bij mijn achternaam. Loom knikte ik en nam mijn laatste hap voordat ik opstond en mijn kommetje in de gootsteen plaatste. Gemma kwam op me aflopen en drukte een kus op mijn voorhoofd 'hou je sterk Harry' fluisterde ze waarna ze het huis uit liep en mij alleen achterliet. Één blik op de klok liet me weten dat ik moest opschieten mocht ik nog op tijd willen komen op school. Snel rende ik de trap op en wurmde me in een zetje kleren dat ik gister avond apart had gelegd en rende nadat ik mijn voeten in mijn all stars had gepropt en mijn bovenlichaam in een lange jas de deur uit op weg naar school.

De hele dag had ik met gemak overleeft. Af en toe kwam ik Niall en Zayn nog tegen maar zei niets en liep gewoon door. Liam had niets gedaan vandaag wat wel vaker gebeurde als Louis er niet was. Kirsten heeft nog wel wat geprobeerd maar omdat bijna al onze lessen van leraren waren die wel oplette had ze ook niet veel kunnen doen. Op mijn gemak liep ik naar de bushokje en nam daar plaats op een bankje. Er kwam een schim op me aflopen en net op het moment dat ik niet zat op te letten werd ik op de grond gesleurd 'styles wat was jij van plan?' siste Louis in mijn oor waardoor er een rilling over mijn rug heen liep 'antwoord flikker' hij nam plaats op mijn rug waardoor ik nog meer tegen de straat werd geduwd en alle lucht uit mijn lichaam liep 'n-iee..' kwam er als een piep uit mijn mond waardoor Louis vlug van mijn rug af sprong. Hij trok me omhoog en even leek het alsof ik medelijden in zijn ogen zag maar wuifde dat idee meteen weg. Achter Louis kwam Liam opduiken die met een grijns op me af liep "meneertje dacht een dag rust te hebben?' ik zei niets bewoog niets, bleef alleen maar verstijfd staan 'is je tong eraf gevallen Harry?' hij spuwde mijn naam uit alsof het vuil was. Ik gaf hem wel gelijk, ik was een stuk vuil. Ik was lelijk en dik. Iedereen zegt het al jaren maar toch blijf ik eten en dikker worden. 'of moet ik zeggen Harry Edward Styles?' Liam stond nu nog geen centimeter van me af en zijn adem streek over mijn gezicht heen. Alle consumptie die zijn mond verliet tijdens het spreken kwamen op mijn wangen terecht maar toch ondanks dit alles bleef ik stilstaan en zwijgen. Blijkbaar had Liam door gekregen dat ik toch niet zou toegeven en stompte mijn zijn vuist in mijn maag 'ik vroeg je wat!' mijn gezicht vertrok van de pijn wat Liam deed grijzen 'ooh dus meneer kan nog wel bewegen? Eens zien wat je doet als ik dit doe' ik kon niet zien wat hij deed, het ging allemaal erg snel. Na een aantal secondes die ik kon tellen als 5 viel ik van de pijn op de grond en greep met mijn handen naar mijn edele delen. Door de val begonnen al mijn botten pijn te doen en ik voelde zelf bloed op mijn wang maar het ergste was de pijn aan mijn edele delen. Ik hoorde Liam lachend weglopen en schrok van een hand op mijn schouder. Bang voor nog een klap dook ik in elkaar en begon te snikken. Dit alles omdat ik gewoon weg te dik ben.

De hand duwde mijn schouders lichtjes naar beneden waardoor ik met mijn rug plat op de grond kwam te liggen. Zachte vingers streken voorzichtig over mijn gevoelige huid waardoor ik voelde dat ik veilig was. Voorzichtig opende ik mijn ogen en keek recht in de blauwe ogen van de blonde jongen die de naam Niall Horan met zich mee droeg. Hij glimlachte voorzichtig naar mij en stak zijn hand uit die ik vriendelijk aannam en mezelf ermee omhoog trok. Achter Niall stond Zayn met tranen in zijn ogen waardoor er een steek door mijn hart ging. Nooit maakte iemand zich zorgen om mij of bood zijn of haar hulp aan. Deze jongens waren anders, ze kwamen voor me op. Ze hielpen me met de pesterijen en behandelde mij als één van hen. Ondanks dit alles kon ik het niet over mijn hart halen mijzelf bij hen aan te sluiten. Zo ongeveer mijn hele leven lang ben ik alleen geweest en werd ik gepest. Vroeger op de basisschool was ik vrienden met Liam, doordat ze mij sloegen en trapte nam Liam het voor me op en gebeurde hetzelfde met hem. Zijn hele jeugd had hij aan het gepest vastgezeten door mij. Wat Liam nu deed was één en al wraak. Als ik mezelf nu bij Niall en Zayn zal aansluiten gebeurd er hetzelfde met hen en word het nog erger. Een verloren traan liep over mijn wang terwijl ik daar aan dacht. Niall had het opgemerkt en sloeg zijn armen om me heen wat ervoor zorgde dat ik weer wakker werd. Met het laatste beetje kracht duwde ik Niall van me af en draaide me om. De verbaasde blikken van Zayn en Niall prikte in mijn rug terwijl ik van ze vandaan liep, maar het maakte mij helemaal niets meer uit. Dit was de juiste keuze, toch?

Reacties: