FanFic.nl

WebAddiction

Try Or You'll Never Know ~ Twenty Eight

‘Heb je serieus auditie gedaan voor X Factor?’
‘Ik duim voor je!’
‘Alleen of in een groep?’
‘Als je wint hea, krijgen we dan taart?’
Opmerkingen zoals deze, die had ik de afgelopen drie weken had gehoord. Ineens was ik enorm populair op school. En ik voelde me op zich wel goed. Laurens was weg en Sara was nog steeds mijn steun en toeverlaat. Ineens kwam ik erachter dat Laurens de grote pestkop van de school was geweest. Ik was niet de enige die regelmatig huilend thuis was gekomen. Sinds Laurens weg was, was de hele sfeer op mijn school veranderd. Het was ook algemeen bekend dat twee vriendinnen van mij, Diana en Ruby, ervoor hadden gezorgd dat Laurens weg was. Via mij hadden die twee ook al enorm veel fanmail en post en bloemen gekregen. Niet te filmen gewoon, en over filmen gesproken, er was zelfs een filmpje opgenomen waarin iedereen Diana en Ruby bedankte! Joy had ook graag mee willen gaan, maar zelfs als ze het wist had ze niet van school weg gekunnen aangezien ze een enorm belangrijke toets Engels had. Maar ze was blij voor me dat ik van Laurens af was.
En vandaag? Vandaag was de tweede ronde. We moesten ons nog een keer bewijzen. Als we dit haalden waren we nog maar een ronde verwijderd van de live shows. Dus we waren er al bijna?
‘Heeft iedereen het goede jurkje aan?’vroeg Wendy voor de zekerheid. Ik en Ruby grinnikte schaapachtig. Vijf minuten gelaten hadden we elkaars jurkje aan. Helemaal per ongeluk! Natuurlijk was dat ook gefilmd, dus over een paar weken zag iedereen die keek dat we het verkeerde jurkje aan hadden getrokken. Ach joh, we konden er wel om lachen. Hopelijk de juryleden ook. We hadden het liedje Same Heart van Laura Jansen gekregen, en die hadden we in een dag moeten leren. Gelukkig kende ik het liedje al. Nouja, kennen, het was mijn ringtone en mijn wekker. Je zou kunnen zeggen dat ik een soort van fan was van het liedje. Dat moest goed komen toch?
‘Groepsknuffel!’riep Ruby backstage. We maakten allemaal een soort van Tarzan geluid en knuffelden elkaar goed.
‘Het maakt niet uit wat er vandaag gebeurt, we blijven zingen toch?’vroeg Joy.
‘Natuurlijk!’riepen we tegelijk. Dat intieme moment stond natuurlijk op film.
‘Jullie kunnen.’zei een cameraman. Ik zuchtte diep en liep als eerste het podium op. Ik plantte mijn voeten stevig op de grond, alsof het ervoor zorgde dat ik niet om kon vallen. Ruby zette de eerste noot in en voordat ik het wist was het al voorbij. Even bleef het stil. Ik wist alleen niet of dit een goed teken was of niet.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.