FanFic.nl

WebAddiction

Try Or You'll Never Know ~ Twenty Nine

‘Zal ik maar eerst gaan dan?’zei Ali B. Niemand protesteerde. ‘Persoonlijk vond ik jullie versie van Wings beter. Ik heb het liedje opgezocht, en jullie doen zeker niet onder voor Little Mix.’
‘Dankjewel.’zei Diana beleefd.
‘Graag gedaan. Maar.. Maar wat vonden we hiervan?’Ali bouwde de spanning even op.
‘Als je bekijkt dat jullie pas een paar keer samen hebben gezongen, en niet elke dag kunnen oefenen, en dan ook nog eens dit liedje in een dag hebben moeten instuderen.. Veel respect hiervoor.’
‘De volgende keer als jullie een langzaam nummer doen moeten jullie het ervan nemen. Jullie hadden dit allemaal net iets beter uit kunnen denken, maar daar heb je coaches voor toch?’zei Gordon op de typische Gordon manier.
‘Wat zeiken jullie toch allemaal? Het was geweldig!’riep Angela.
‘Ik moet hier goed over nadenken.’zei Gordon weer.
‘Jullie kunnen gaan.’zei het onbekende jurylid. Ik had nog steeds geen idee wie dat was, ik kende die hele dude niet.
‘Oke.’zei Ruby in haar microfoon. Joy sprong op mijn rug en als een paardje renden we het podium af. Dat we pubers van vijftien of zestien waren wilde nog niet zeggen dat we geen humor meer hadden!
‘Nu kunnen we alleen nog maar wachten.’zei Diana.
‘Hoe graag ik je ook wil tegenspreken, je hebt gelijk.’zuchtte Joy.
‘Het ging niet verkeerd toch?’vroeg Ruby.
‘Ik ben het eens met Ali, we kennen onze stemmen nog niet super goed en we hebben dit liedje in een dag voorbereid. Veel beter hadden we het niet kunnen doen.’zei Diana. Ik bleef stil en speelde een beetje met een van de vele armbanden om mijn polsen. Iets moest mijn littekens verbergen. Maar blijkbaar was het niet genoeg, want Ruby zag het.
‘Zoey, wat is er?’
‘Niks!’riep ik gemaakt vrolijk, maar Ruby prikte zo door mijn wolk van nepvrolijkheid heen.
‘Kom je even mee? Ik heb je advies nodig.’Zonder op mijn antwoord te wachten pakte Ruby mijn arm vast en trok me mee naar buiten. Diana en Joy keken verbaasd, maar ik gaf zoveel mensen advies bij hun problemen dus dit zou vast niet opvallen. Buiten was het niet koud, ondanks dat het begin Maart was.
‘Doe je armbanden eens af.’zei Ruby met een bevelende stem. Ik zag geen manieren om er onder uit te komen, dus zuchtte ik maar eens diep en deed mijn armbanden af. Het liefst zou ik nu mijn armen in de sloot gooien, maar ik heb mijn armen nogal nodig. Plus, er zouden twee gapende gaten overblijven en dan zou ik letterlijk doodbloeden. Ook niet de prettigste manier om dood te gaan denk ik dan.
‘Waarom?’Ruby had niet eens naar mijn polsen gekeken. Ze keek me doordringend aan. Ik haalde mijn schouders op.
‘Om de pijn te vergeten.’
‘Welke pijn?’Ruby ging steeds zachter praten.
‘Die van Laurens.’mompelde ik. ‘Door zijn opmerkingen enzo.’
‘Zoey, kijk me aan.’Ik weigerde Ruby aan te kijken, maar Ruby pakte mijn kin en zorgde ervoor dat ik haar aankeek.
‘Zoey, je bent zoveel beter dan dit.’fluisterde ze. Meteen schudde ik mijn hoofd.
‘Nee, dat ben ik niet.’Er kwamen tranen uit mijn ooghoeken. Op dit moment wilde ik dat tranen uit je enkels kwamen of zoiets. Maakt niet uit waarvandaan, zolang ze maar niet zichtbaar waren. Ruby veegde mijn tranen weg met haar hand.
‘Jawel. Dat ben je wel. Je beseft het alleen nog niet.’Ik kon dit niet geloven, ik wilde dit niet geloven.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.