FanFic.nl

Schaakspel

Simone

Ze zaten op de grond, hun ruggen tegen elkaar, vastgebonden met een touw dat ze ergens vandaan hadden gehaald. Hij wist niet waar vandaan kwam en in principe deed het er ook niet toe. Pas toen hij een blik op hun schoenen wierp, realiseerde hij zich dat er heel wat veters ontbraken.
Een glimlach kroop rond zijn lippen, een mengeling van trots en leedvermaak. Daar zaten ze dan, vastgebonden op de grond. Sharon en Kate. De andere twee meisjes lagen ernaast, bewogen niet meer. Hij hoefde er niet naar de te vragen en er niet aan te denken, want het was niet interessant. Niet zozeer. Hij wist ook wie het gedaan had. Zayn was de enige die nog een mes in zijn handen had en zijn shirt zat onder het bloed. Oude vlekken die er in de was niet geheel uit waren gegaan, maar ook nieuwe. Van Ina en van het nieuwe meisje. Hoe ze ook mocht heten. Sharon leek zijn vraag te horen, of ze maakte hem gewoon graag gek. Dat laatste, waarschijnlijk. Hij wist vrijwel zeker dat ze zat te wachten op het moment dat hij net zo gestoord zou blijken als zij. Het blijft uit, beloofde hij zichzelf. Het moment zou uitblijven.
‘Ze heette Simone,’ sneerde Sharon. ‘Ze heette Simone en ze was pas twintig. Haar hele leven lag nog voor haar, haar toekomst was nauwelijks begonnen. De wereld lag aan haar voeten. Haar vriend, haar familie.’ Ze lachte. Niemand wist waarom, waarschijnlijk wist ze zelf niet eens waarom. Ze lachte alleen maar. Gestoord, dacht Harry. Compleet gestoord. Misschien hoorde zij ook wel getik in haar hoofd. Tik, tik, maar dan harder en zo hard dat ze het weg probeerde te lachen. Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk was ze gewoon niet helemaal honderd procent. Deed er niet toe. Stoppen met denken, legde hij zichzelf weer op. Stoppen met denken en spelen. Ze waren zo dichtbij.
‘Ze had geen vriend,’ wierp Jade tegen. Ze balanceerde een mesbeschermer op haar vingertoppen, keek er geconcentreerd naar terwijl ze het gesprek voerde. Met Sharon, met zichzelf.
‘Ik heb er toevallig met haar over gesproken. Ze werkte achter de kassa. Waarschijnlijk zou ze promotie krijgen, maar dat was nog niet zeker. Ze studeerde niet en ze was vrijgezel, dat zei ze nog, dat ze daarom hieraan meedeed. Voor het geld. Natuurlijk voor het geld, wie hier heeft het niet voor het geld gedaan? Ze hebben alleen maar armen gekozen, uiteraard. Anders zouden we sowieso nee gezegd hebben. Ze konden moeilijk een advertentie in de krant plaatsen met iets in de richting van “win een ontmoeting met One Direction”�, want de kans bestond dat de jongens daarachter zouden komen en achterdochtig zouden worden.’
‘Wie zegt dat ze de waarheid tegen je sprak?’
‘Zij had minder reden om te liegen dan jij.’
‘Ze had je door. Vanaf het begin al.’
Jade grinnikte. ‘Ja, vast wel. Zo slim was ze wel, daarom ligt ze hier. Ik was het niet, dat kan ik je wel vertellen, maar ze zag het niet aankomen. Of wel? Nee, natuurlijk niet. En in dat zwembad was ze ook slim genoeg om te bedenken dat ze van onderen aangevallen kon worden, of niet dan? Nee, ze was zeker heel erg intelligent en ze had me door. Daarbij: er viel niet veel door te hebben. Ik heb me nooit tegen jullie gekeerd, ik heb me alleen bij hen gevoegd. De eerste paar dagen hebben we gewoon het plan gevolgd, is het niet?’
‘Geloof jij in leven na de dood?’ vroeg Sharon, zonder antwoord te geven op Jades vraag.
‘Nooit zo over nagedacht.’
‘Natuurlijk heb je daarover nagedacht. Daar hebben we de afgelopen dagen allemaal over nagedacht. Je kunt niet toekijken hoe tien mensen vermoord worden, zonder je af te vragen wat er met hen gebeurt.’
‘Ik geloof het wel,’ deelde Harry compleet ongevraagd mede.
‘Ik wil het van haar horen.’
‘Ik weet het niet.’
‘Je gelooft het wel, je durft het niet toe te geven. Weet je waarom niet? Omdat je alleen maar slecht praat over Simone. Ze hoort je. Ze houdt je in de gaten. Wacht maar. Ze neemt je nog wel te grazen.’
‘Ze zijn niet boos,’ weerlegde Harry.
‘Wat?’
‘Ze zijn niet boos. Ze speelden een spelletje en het liep voor hen slecht af, maar ze zijn niet boos. Ze weten dat zij precies hetzelfde zouden hebben gedaan als het omgekeerd was. Ze vergeven ons. Ooit van gehoord, Sharon? Vergiffenis? Nee zeker?’ Het meisje lachte weer. Tik, tik, tik.
‘Waarom Simone wel, maar Sharon en Kate niet?’ vroeg Harry.
Floor keek hem schouderophalend aan. ‘We dachten: aan jou de eer.’
‘Aan mij?’
‘Ja.’
‘Hoezo?’
‘Jij hebt het allemaal bedacht.’
‘Niet zonder jullie.’
‘Maar vooral wij niet zonder jou.’ Hij keek naar haar, liet zijn ogen langs haar arm glijden. Ze hadden een soort van tourniquet aangelegd, om de bloeding te stoppen en het leek enigszins te helpen. Ze moest onwijze pijnen uitstaan, realiseerde hij zich. Het kon nooit prettig zijn.
Eleanor kwam weer in beweging, pakte een fles op en begon weer de camera’s te bewateren. Zowel op de gang als in de badkamer, als in de andere kamers en iedereen keek er verbaasd naar. ‘Wat doet ze?’ vroeg Louis na een poosje.
‘De camera’s onwerkzaam maken,’ legde Harry uit.
‘Nee!’ riep Sharon.
‘Ja.’
‘Dan hebben ze helemaal geen reden meer om ons in leven te houden.’
‘Die hebben ze toch al niet.’
‘Leedvermaak.’
‘Ons op zo gruwelijk mogelijke wijze aan ons eind doen komen. Nou, dan heb ik toch liever dat ze ons vergassen of zo.’ Sharon keek hem aan, zonder glimlach dit keer. Zonder emoties. Was ze bang? Misschien, stiekem, maar hij kon het zich niet voorstellen. Het paste niet bij haar, zelfs niet als ze hopeloos vastgebonden zat aan de enige vriendin die ze nog over had. Onder de grond. De enige die ze nog zou zien voor ze kwam te overlijden. Althans, aannemende dat ze het spel afmaakten. Sharon was de witte koning. Met haar zou het spel bijna gewonnen zijn.
‘Aan jou de eer,’ zei Zayn, terwijl hij een stap achteruit zette, zodat Harry erbij kon. De jongen keek naar de meisjes, stond op het punt om zijn hoofd te schudden toen Eleanor riep: ‘Nee, niet doen!’ Alle hoofden keken haar kant op - behalve dat van Sharon, want die zat met haar rug naar Eleanor toe. ‘Wat?’ vroeg Zayn.
‘Nee,’ herhaalde Eleanor. ‘Het heeft geen nut meer.’
‘Hoezo niet?’
‘Ze kunnen het toch niet meer zien, of horen, dus wat hebben we eraan?’
‘Weet je zeker dat je alles hebt neergehaald?’
‘Ja. En daarbij: ik weet negenennegentig procent zeker dat ik kortsluiting heb veroorzaakt. Ze zien niets meer, ze horen niets meer.’ Ze was nog niet uitgepraat of het licht flikkerde, heel even aan en uit zoals in een horrorfilm, toen geheel uit.
‘Shit!’ hoorde Harry Sharon fluisteren. ‘Nou zul je zien dat ze mannetjes naar binnen gaan sturen.’
‘Nee joh, het is de kortsluiting,’ wierp Louis tegen.
‘Nee,’ zeiden Harry en Eleanor in koor. Eleanor ging in haar eentje verder: ‘Dat was een andere stroomkring. Dit is opzet.’
Ze hadden de woorden nog niet gezegd of er klonk gestommel vanuit de richting waar de eetkamer zich bevond. ‘Terug de badkamer in!’ riep Eleanor onmiddellijk uit, waarop meerdere voetstappen in beweging kwamen. Harry probeerde zijn weg te vinden, struikelde over het logge lichaam van Simone en viel voorover, landde bovenop wat hij aanzag voor een been van Sharon. ‘Is iedereen er?’ vroeg Eleanor, waarop Harry een negatief antwoord gaf. De deur van de eetkamer ging open en er klonk een eerste schot. Het belandde in de muur, ging er misschien wel doorheen - Harry wist niet waar de muren van gemaakt waren - of misschien raakte het Simone wel. Hij wist het niet, alles wat hij wist was dat hij geen kogel op de grond terecht hoorde komen.
Heel even aarzelde hij. Hij was in de eerste instantie van plan om gewoon de badkamer in te rennen, alleen, want hij was de enige op wie ze nog wachtten. Toen veranderde hij van gedachten, zonder te weten waarom, en trok Sharon mee naar binnen. Ze kroop half met hem mee, hoewel ze nauwelijks in staat was zichzelf de verplaatsen door de houding waarin ze zat. Hij sleepte haar mee en Kate automatisch ook. Het was zwaar, maar ze werkten zoveel mogelijk mee. Intussen werden er meer en meer schoten gelost en de schutters kwamen steeds dichterbij, althans dat leek zo. Harry dacht het te horen en te voelen. Te zien. Hij zag de mannen dichterbij komen, elke keer als ze een kogel afvuurden en er een korte periode van licht bestond. De voetstappen bevestigden dat de afstand steeds korter werd.
Net toen Harry de hoop opgaf, leek Eleanor in de gaten te hebben waar hij mee bezig was - aan het slepende geluid te horen, waarschijnlijk. Ze schoot hem te hulp, gaf een paar flinke rukken aan Sharons arm en zodra ze over de drempel waren, knalde ze de deur dicht en in het slot. Stemmen klonken vanaf de andere kant, boos en dwingend. Voetstappen, steeds meer. Met hoeveel waren ze? Met veel. Waarschijnlijk met veel. Sowieso met veel. Veel te veel.
Ze zaten opgesloten en er was geen weg terug.
Helemaal niet meer.

Reacties: