FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventures

Chapt 67: Nice To Meet You, I Will Beat You II

Chiara richtte vragend haar blik op de blondine en de bruinharige jongen. Dit had alleen geen enkel nut, aangezien Bianca haar muts hard omlaag probeerde te trekken, alsof ze haar gezicht zo kon verstoppen en haar bestaan van de aarde kon wissen. Touya plaatste de klep van zijn pet voor zijn ogen en behield zijn hand op die plek, terwijl hij hard in de klep kneep met zijn duim en wijsvinger. Bailey was inmiddels langzaam naar Chiara geschoven en boog zich richting haar oor. “Wie is die gozer?”� vroeg hij toen verbaasd. Hij negeerde de kleine sprong die ze maakte, aangezien ze hem niet naast haar had verwacht en wachtte op een antwoord. “Hoe moet ik dat weten?”� siste ze tussen haar tanden door, maar de man negeerde hen sowieso al. “Bianca! Ik heb je eindelijk gevonden!”� riep de man opnieuw. Hij keek de blondine streng aan en stopte vlak voor haar. Het was toen dat het meisje op durfde te kijken, maar ze stond nog steeds een beetje in elkaar gekropen. Touya had zijn hoofd weggedraaid en was niet zo dapper als Bianca. “Hoi… Papa…”� was de zwakke reactie op wat de man zei. Chiara en Bailey inhaleerden diep bij het horen hiervan. Dat was haar vader? “Waar denk je mee bezig te zijn, jongedame? Ik had het je toch verboden om op reis te gaan?”� ging de man verder, alsof hij zijn dochter net niet gehoord had. Bianca gaf geen reactie en staarde naar de grond. “Zie je, het is niet veilig voor iemand zoals jij,”� vervolgde hij en wees naar de pleister vlak onder haar oog. “Je bent hier niet voor gemaakt, Bianca. Dat had ik je al gezegd. Je bent niet alleen te naïef, maar je weerhoudt ook je vrienden ervan om vooruit te gaan. Je bent te zwak om met pokémon om te gaan. Je komt nu mee naar huis,”� eindigde de man zijn verhaal. Hij reek toen uit naar zijn dochters arm, maar zijn hand werd weggeduwd door die van Touya, die tussen hem en Bianca ging staan. Hij keek kwaad terug naar Bianca’s vader, maar zei niets. Waarschijnlijk was het een stille roep naar hulp voor Bailey en Chiara.

“Ho, wacht even,”� sprak Bailey uiteindelijk en ging naast Bianca staan. Hij leek de stille roep van Touya gehoord te hebben. Ook Chiara liep naar voren, maar ging naast Touya staan. Ze wenkte Bailey dat hij zich stil moest houden. “Dus jij bent degene die haar dit allemaal heeft wijsgemaakt, huh?”� mompelde ze vervolgens en richtte zich op Bianca’s vader. Ze herinnerde zich de gebeurtenis van gisteren maar al te goed. Vooral de woorden van de blondine zelf zou ze niet gauw vergeten. “Wat voor een vader ben jij? Je bloedeigen kind zulke dingen inprenten… Jij verdient de titel ‘vader’ niet eens. Een vader hoort zijn kinderen moed in te praten, niet de grond in te stampen! Ik laat je daar niet mee wegkomen als je dat soms denkt!”� Inmiddels had ze haar vuisten gebald en hield ze eentje vlak voor haar borstkast, terwijl de ander nog vlak langs haar lijf afbungelde. De man keek haar eerst beduusd aan, maar begon toen uitbundig te lachen. “En hoe denk je mij dat betaald te kunnen zetten, kind?”� reageerde hij, waarmee hij Chiara voor een aantal tellen schaakmat zette. Deze snoof en staarde nog altijd kwaad naar de persoon voor zich. “Met een pokémon gevecht, meneer!”� riep Touya toen tussenbeide, waardoor ieder hun aandacht op de jonge trainer vestigde. “Ik weet zeker dat Chiara sterk genoeg is om u te verslaan!”� voegde hij eraan toe. Zijn blik gleed naar het meisje in kwestie, die hem eerst aangaapte, maar vervolgens vastberaden knikte. “Ik daag u uit voor een gevecht!”� riep ze met herwonnen energie. Haar gebruikelijke beleefdheid was weer te horen. Normaal gesproken gebruikte ze dit ook altijd, net als Touya, omdat haar dit was aangeleerd, maar daarnet achtte ze de man niet waardig hiervoor. “Als ik win, laat u Bianca met rust en mag ze verder reizen met ons. Als u wint…”� vervolgde ze, stopte even en haalde diep adem. “Dan zal ik terugkeren naar Sinnoh en zal Bianca terug naar huis gaan met u,”� bracht ze er uiteindelijk uit. Bailey wierp haar een bezorgde blik toe en wilde iets zeggen, maar hij werd afgekapt door Bianca’s vader, die licht grijnzend zijn hand naar het meisje opstak. “Deal.”�

De bruinharige jongen zuchtte en keek van Bianca’s vader naar Chiara. Ze hadden de boel naar een rustigere plek verhuisd, waar ze in alle rust hun gevecht konden beginnen. Hoewel Bailey er sterk op tegen was, wist hij dat hij Chiara nu niet meer van gedachte kon veranderen. Niet dat Touya dat toeliet. “Oké, de regels zijn dus duidelijk? Dit is een dubbelgevecht en er zullen maar twee pokémon per trainer worden ingezet. Er wordt dus niet van pokémon gewisseld,”� mompelde Bailey tegen zijn zin in. Hij had zich als scheidsrechter aangeboden. Op die manier kon hij toch ingrijpen, mocht het uit de hand lopen. De twee deelnemers knikten naar hem en haalden ieder twee pokéballs tevoorschijn. “Darmanitan! Palpitoad!”� Bianca’s vader was de eerste die in actie kwam en zijn pokémon liet verschijnen. Een enorme, donkerrode haarbal met poten verscheen met daarnaast een soort kikkervis pokémon. Chiara begon te grijnzen. Die laatste leek haar een waterpokémon, dus… “Taiki! Kioko!”� Hoewel ze in het nadeel was met Taiki aan haar zijde, was ze overduidelijk in het voordeel met de Pichu. Waar de één zijn zwakte had, kon de ander dat weer verbeteren. Dat was in haar ogen nou een perfect team, of ze nou zouden winnen of verliezen. De Quilava landde soepel op vier poten en keek strijdlustig naar zijn twee tegenstanders. Kioko leek in eerste instantie verward over de situatie, maar ook zij toverde een brede grijns tevoorschijn. “… Een Pichu? Ik weet dat schijn soms bedriegt, maar…”� hoorde Chiara de man spottend zeggen aan de andere kant van het strijdveld. Ze snoof en bekeek het kleine, gele wezentje voor een aantal tellen. Kioko leek zijn woorden ook niet te pikken. “Begin jij dan maar,”� weerklonk dezelfde lage stem. Opnieuw was een spottende toon in zijn stem te horen. “Tch.”� Hij zou hier spijt van krijgen.

“Taiki, Flamethrower! Kioko, ik wil dat jij je Thundershock inzet op die Palpitoad!”� Een zelfverzekerde blik was in Chiara’s ogen verschenen toen ze de opdrachten aan haar pokémon gaf. Natuurlijk was dit niet een gevecht zoals ze met Bianca had en stond er momenteel veel op het spel, maar ergens tussen toen en nu in was ze erachter gekomen hoeveel ze wel niet van pokémon gevechten hield. Haar pokémon zelf hadden er plezier in, zelfs al was het een belangrijk gevecht, dus waarom zij dan niet? Chiara richtte uitdagend haar ogen op Bianca’s vader, maar die gaf zijn pokémon geen enkele aanwijzingen en keek breed grijnzend terug. Dit zorgde ervoor dat Chiara’s vastberadenheid plaats maakte voor verwarring en paniek. Taiki’s Flamethrower leek raak te zijn, maar, zoals ze eigenlijk al had verwacht, had het weinig effect. Kioko’s aanval, echter, had nog minder effect. Geen effect zelfs. Zowel pokémon als trainer keken verward naar de kikkervis. “Palpitoad is deels grondsoort,”� deelde de man mee met een grijns. “Ik dacht dat een goede trainer dat wel zou weten. Ach, zit er niet over in meid.”� Het zwartharige meisje balde haar vuisten. Noemde hij haar nou een slechte trainer? Knarsetandend keek ze naar de man. Hoe durfde hij? Wie dacht hij wel niet dat hij was? “Darmanitan, hou jij je maar lekker bezig met die Quilava,”� mompelde hij, waarop de pokémon knikte en zich tot Taiki richtte. “Palpitoad, wat dacht je van een Mud Shot?”� Chiara sperde haar ogen wagenwijd open. Als die aanval raak zou zijn, zou Kioko waarschijnlijk binnen enkele tellen zijn uitgeschakeld. De Pichu zou maximaal twee van die aanvallen kunnen incasseren en dan zou het zijn afgelopen voor haar. “Kioko, doe alles wat je kunt om die aanval te ontwijken!”� gilde Chiara haast in paniek over het veld heen. De pokémon in kwestie sprong soepel aan de kant en ontweek de eerste aanval met gemak.

Haar trainer stond nu echter voor een dilemma. Kioko kon niks uithalen tegen Palpitoad en stond zelf zeer zwak tegenover haar tegenstander. Taiki kon ook maar vrij weinig uithalen tegenover de Darmanitan van Bianca’s vader, maar dat was op zich niet echt zo’n groot probleem. Pas toen viel haar iets heel simpels in. Als Kioko in het nadeel was, hoefde ze alleen maar van tegenstander te wisselen. “Kioko, gebruik je Thunder op Darmanitan! Taiki, doe je Quick Attack op Palpitoad!”� Bianca’s vaders gezicht betrok toen hij deze woorden in zich op had genomen. Hier had hij zeker niet op gerekend. De Pichu reageerde vliegensvlug op Chiara’s aanwijzingen en ontlaadde haar energie al snel op de Darmanitan. Taiki reageerde nog sneller en rende zo hard als hij kon op de Palpitoad af, een witte streep achterlatend. Beide aanvallen troffen hun doelwit. Beide tegenstanders herstelden echter sneller dan verwacht. “Darmanitan, doe nu je Fire Punch!”� Doordat Kioko zo dichtbij hem had gestaan, was de arme Pichu te laat met ontwijken en kreeg de volle laag. Met een harde smak kwam ze weer tegen de grond aan, waar ze niet veel later nog een Thunder afvuurde uit pure woede. De Darmanitan was nu flink verzwakt. Misschien konden ze dit nog winnen. “Kioko, doe je Return!”� droeg Chiara haar pokémon op, hopend dat haar dit de laatste aanval voor de Darmanitan zou zijn. “Taiki, hou die Palpitoad bezig!”� vervolgde ze tegen de Quilava. Hij was net zo sterk in het nadeel als Kioko, aangezien hij zwak was in een gevecht met een watersoort, maar Chiara moest de poging erop wagen. Ze kon het niet riskeren om te verliezen. De Pichu rende vastberaden op haar uit de kluiten gewassen tegenstander af en tackelde hem met al haar macht. De Darmanitan reageerde door nog een Fire Punch uit te voeren, terwijl Kioko nog in de lucht zat. Hierdoor kon ze hem net ontwijken en kreeg de volle laag, waarbij ze een enorm stuk naar achteren vloog. Chiara verspilde geen tijd, zette zich af en rende wat naar voren, waarbij ze geen rekening had gehouden met haar enkel en ze iets door haar voet heen zakte. Toen Kioko daadwerkelijk tegen haar ribben aan werd gesmakt, wikkelde ze haar armen om de Pichu heen en viel achterover op de grond. Knarsetandend liet ze de greep op de Pichu verslappen en keek ze omlaag, zodat ze kon zien of het wezentje in orde was. Kioko keek haar bezorgd aan. “Pi…”� mompelde ze verdrietig, waarbij haar oren wat omlaag zakten. “Maak je maar geen zorgen om mij. Ben je in orde?”� mompelde Chiara met een bemoedigende glimlach terug. De pokémon knikte met waterige oogjes.

“Kioko is uitgeschakeld!”� deelde Bailey mee, terwijl hij één van zijn armen omhoog hief. Hij keek Chiara verontschuldigend aan, maar die scheen niet op hem te letten. Nee, in tegendeel. Wat er in haar armen gebeurde was veel belangrijker. En dat besefte hij pas veel later.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.