FanFic.nl

Pokémon Black and White Adventure's!

Chapt 67: Putting my Trust in everything i got!

“We zien je straks, broertje!”� Sora zwaaide Roxas uit die Clay zou helpen met de voorbereidingen van het opkomende Festival. Mamoru liep er ietwat onzeker bij, het was Sora al duidelijk dat de kleine jongen niet wist hoe hij met zijn Pokémon om moest gaan en de Pokémon op hun beurt niet met hem. Daar zou dadelijk verandering in komen want Sora was niet van plan om te gaan trainen.. hij had een heel andere training in gedachte. Ze liepen echter rechtop een speeltuin af, dat was hun trainingsplek. Mamoru keek hem vragend aan toen Sora stopte met lopen en gooide zonder iets te zeggen zijn Pokéballen tegen de grond waardoor zijn drie Pokémon voor de speeltoestellen verschenen, de jongen naast hem keek hem niet-begrijpend aan. “Laat jouw Pokémon ook vrij, “ sprak Sora met een grijns op zijn gezicht. Mamoru aarzelde geen moment en liet zijn Pokémon vrij. Sora keek toe hoe de twee rode stralen twee verschillende Pokémon liet verschijnen, de een herkende hij als een Pansage maar de andere kende hij niet.. het was een mol-achtig wezentje met scherpe klauwachtige poten en een mollig lichaam met korte poten. De bruinharige jongen haalde zijn Pokédex langzaam tevoorschijn die snel begon te praten met zijn robotachtige stem:

Drilbur, de Mol-Pokémon,
Drilbur kunnen door de grond graven op een snelheid van 30 kilometer per uur en bezitten hiermee de mogelijkheid om een auto die bovengronds rijdt, bij te houden. sprak het apparaatje.

Sora haalde enkel zijn schouders op en grijnsde individueel breed naar de Pokémon, in het bijzonder naar de twee Pokémon van de jongen naast hem die onder het verband en pleisters zaten. “Mamoru, ik weet dat ik gezegd heb dat ik zou gaan trainen maar..”� begon Sora langzaam en krabde zich ongemakkelijk over zijn hoofd. De roodharige jongen keek hem vragend aan, “Maar is dat dan niet belangrijk.. training?”� vroeg Mamoru terwijl hij onzeker naar hem keek maar Sora schudde geduldig zijn hoofd, “Het belangrijkste is niet alleen training. wat telt is dat jij en je Pokémon vertrouwen in elkaar hebben en vrienden met elkaar worden.. als jij liefde geeft aan jou Pokémon, geven de Pokémon hetzelfde terug,”� vervolgde Sora terwijl hij Sparky liefdevol over zijn hoofdje aaide die op zijn schouder gesprongen was. Mamoru keek nog steeds verward naar de bruinharige jongen die alleen maar meer breder begon te grijnzen en stak vervolgens zijn hand uit. “Sparky, we laten Mamoru en zijn Pokémon zien dat het ook leuk is om Trainer te zijn!”� De Pikachu knikte vastbesloten en sprong van Sora’s schouder af waarna de Pikachu, de Drilbur en Pansage meesleurde naar een van de vele speeltoestellen. Mamoru pakte aarzelend zijn hand beet en werd vervolgens meegetrokken door de bruinharige jongen die snel naar een grote glijbaan liep waar zijn Pikachu met Drilbur, Pansage en Kio opstonden te wachten. Sora klom vlak na Mamoru, soepel op het speel rek waarna hij Sparky en Kio oppakte.. de kleine jongen stond er echter wat bij te kijken. Sora grinnikte, “Kom op, ik ben je opa niet.. er zijn momenten om te werken en momenten om te spelen.. op dit moment moet je even niet aan thuis denken want je bent nu vrij om te doen en laten wat je maar wil!”� De jongen keek hem even achterdochtig aan maar scheen toen te beseffen dat Sora gelijk had.. want je kon in het leven veel dingen hebben die niet leuk waren om mee te maken terwijl er zat dingen waren die als leuk konden worden gezien.. en dat was precies wat hij Mamoru wilde leren. Sora liet zich op zijn knieën zakken en zette zich vervolgens stevig af tegen het hout maar vergat echter dat zijn schoenveter los zat, waardoor hij op zijn losse schoenveter ging staan zodat hij zijn evenwicht verloor voordat hij zich nog verder af kon zetten, viel hij plat op zijn buik maar doordat hij zich niet tegen kon houden gleed hij voorover naar beneden. Snel sprongen Sparky en Kio erachter aan die beide zijn voet moest beetgrijpen in een poging hem tegen te houden maar ze werden simpelweg mee getrokken. De twee Pokémon lachte toen ze steeds sneller naar beneden gleden en met een lange schuiver op de grond terecht kwamen en een stukje door schoven. Kio en Sparky werden een klein stukje mee geslingerd door de snelheid en belandde vervolgens naast Sora’s hoofd, die in de lach schoten door het gezicht dat de jongen getrokken had. Sora kwam langzaam overeind en hoorde Mamoru lachend naar beneden komen glijden met zijn Drilbur tussen zijn benen en Pansage op zijn schouder.


Tommy en Shiro kwamen snel op de twee jongens aflopen maar draaiden zich alarmerend om toen ze het geluid van ritselend gras hoorde waar twee Plasma leden uit tevoorschijn kwamen, Sora herkende de twee.. dat waren die leden die hij en Roxas gisteren hadden bevochten op de brug. Instinctief liet de bruinharige jongen zijn Pokémon terug keren, behalve Sparky en trok Mamoru overeind die zich achter Sora probeerde te verschuilen. “Dat is hem baas, die jongen,”� sprak een van de leden die naar hem wees, een derde lid verscheen vlak nadat de man had gesproken. Sora merkte meteen al aan Sparky dat hij niet te vertrouwen was en begon dreigend te vonken.. alsof hij duidelijk wou maken dat hij van zijn trainer en de kleine jongen af moest blijven. “Sora, ik ben bang,”� mompelde Mamoru met trillende stem. De bruinharige jongen legde een arm om de schouder van Mamoru die zijn greep op Sora’s shirt verstevigde. “Maak je maar geen zorgen,”� fluisterde Sora terug. De man kwam met een schampere uitdrukking op zijn gezicht naar hen toegelopen en ging vlak voor hem staan op een afstandje omdat hij niet in de buurt durfde te komen van de vonkende Pikachu, de lafaard. “Zo, zo.”� De bruinharige jongen wierp het Plasma lid een nijdige blik toe, als hij iets op het moment haatte was het Team Plasma wel.. ze hadden immers het speelkwartier verstoord van hem en Mamoru die zich net durfde te uiten en zich nu bang achter hem verschool. “Wat moeten jullie?”� snauwde Sora terwijl hij zijn ogen samenkneep tot spleetjes toen hij de man naar Mamoru zag wijzen maar vervolgens wees hij op Sora zelf. “Ik wilde even met je praten, knul,”� was zijn antwoord maar de manier op hoe hij sprak stond Sora niet aan. Een korte stilte viel dat verbroken werd door de vonkende Pikachu voor hen, het wezentje was niet van plan om de man langs hem te laten komen.
Sora wierp een bezorgde blik op Mamoru, het jochie was zo verstijfd van angst dat hij zich niet durfde te bewegen.. was er misschien iets voorgevallen dat hij zo bang was voor Team Plasma? Deze ongemakkelijke stilte kon Sora niet verdragen en besloot toen het heft in eigen handen te nemen,”� Nou wat moet je van ons?”� gromde Sora lichtelijk geïrriteerd terwijl hij een kwade blik op de man richtte toen hij in beweging kwam en breed begon te grijnzen, op een hele zieke manier. “Het was eerst de bedoeling om die jongen zijn Pokémon af te pakken nadat deze twee imbecielen gisteren hadden gefaald maar toen zag ik dat jij er bij was..”� sprak de man met een valse glimlach en wees op de twee mannen naast hem die angstig achteruit deinsde, Sora snoof. “Dat is nog geen antwoord op mijn vraag,”� gromde Sora ongeduldig maar de man scheen zich niet te willen haasten maar hij werd nu al gek van die vent, het koste hem de nodige moeite zich kalm te houden. “Je bent vast wel bekend met de dochter van Nobu Hasegawa?”� vroeg de man waardoor Sora zijn aandacht nu volledig op de man vestigde, zijn grijns werd breder.. “Ik weet dat jij met Nobu hebt gesproken, jongen. Hoe weet jij zo zeker dat je zijn dochter kan vertrouwen als ze niet bij je is?”�


Sora haalde jachtig adem, Team Plasma wist van zijn gesprek met Nobu af..? maar Rina had tegen hem gezegd dat niemand van die organisatie het wist.. dat het buiten Team Plasma was en.. hadden ze hem en zijn broer dan geschaduwd? Wat het ook was die man probeerde hem op de kast te jagen of zijn vertrouwen in Chiara te manipuleren. Een ding wist hij zeker, Chiara zou nooit en dan ook nooit overlopen naar Team Plasma, daar kende hij haar te goed voor. “Of ik wat zeker weet? Dat jullie een voor een allemaal Pokémon dieven zijn die kleine kinderen en volwassene bang maken?”� mompelde Sora net verstaanbaar genoeg voor de mannen, die hem een voor een schaapachtig aankeken. De man zijn grijns verdween echter maar de jongen in kwestie was nog lang niet klaar met praten, ”�En of ik Chiara vertrouw.. mijn antwoord is ja en dat zal altijd zo blijven, ook al zijn we nog zo ver van mekaar vandaan.. Zolang zij niet opgeeft, geef ik ook niet op!”� Sparky stopte met vonken en draaide zich met een glimlach om, wachtend totdat een van de Plasmaleden iets ging doen.. niet nadat Sora hen het zwijgen had opgelegd..

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.