FanFic.nl

poison

1

Het was een gezellige zomeravond en de veertien jarige Albus lag languit in het gras, nog twee dagen en er zou officieel een einde komen aan zijn vrijheid.
Dan mocht hij zich klaar maken voor zijn vierde jaar Zweinstein en dan zou hij bijna geen tijd meer hebben om te genieten van dit soort dingen.
Of dat was tenminste zijn eigen mening, James die maakte maar al te graag tijd voor dit soort dingen maar dit was dan ook duidelijk te zien aan zijn resultaten, het was echt maar de vraag hoe die zich dit jaar door zijn slijmballen examens zou redden.
Over James gesproken, waar zat die kerel nu eigenlijk? Het was nu al zeker drie uur geleden dat hij hem voor de laatste keer gezien had en sindsdien was er nog niets ontploft of was hij nog niet belaagd door stinkbommen en dit werd met de minuut verdachter.
Er niet gerust op stond hij weer recht en zocht de omgeving af, geen tekenen van naderend gevaar dus waagde hij nog een stap, en nog een, nog even en hij was veilig weer in huis.
Zou het mogelijk zijn? Had hij zonet een avond overleeft zonder ook maar een poets van James te hebben ondergaan?
Die gedachte maakte hem best vrolijk en fluitend duwde hij de achterdeur open waar hij meteen nattigheid voelde…Letterlijk.
De gevulde emmer die op de deur had gestaan viel rakelings naar beneden recht op Albus zijn hoofd.
James zijn gezicht met zijn overbekende grijns verscheen van uit een zijgang.
‘James?’ Siste Albus dreigend.
‘Wat? Hou je er niet van die goede oude dreuzelgrappen? Dit is voor een werkstuk voor dreuzelkunde.’
En toen zette hij het meteen op een lopen toen Albus de emmer kwaad op de grond keilde en zijn broer achterna liep.



Ginny zat geconcentreerd over haar recentste artikel over de laatste wedstrijd tussen de Appleby Arrows en de Cambridge Cannons.
Een wedstrijd waarbij de Cannons natuurlijk weer eens het onderspit gedelft hebben.
Hoe haar broer er nog steeds voor durfde uit te komen dat hij een fan was van dit team was haar een groot vraagteken.
Voor haar was het wel duidelijk dat ze op sterven na dood waren.
Ze kon zich gelukkig bedwingen om dit laatste op te schrijven, als journaliste was ze nog altijd gebonden aan een zekere vorm van neutraliteit.
Toen het gedaan was stak voldaan haar veer in haar potje met inkt en liep naar de woonkamer waar ze Harry een uurtje geleden voor het laatst gezien had.
‘Daar ben ik ook weer klaar mee. Heb jij nog veel te doen want anders kunnen we…’
Ginny had gedacht dat ze haar echtgenoot aan de tafel zou vinden verdiept in een of ander dossier maar tot haar grote verbazing lag hij in de zetel en leek in een diepe slaap gezonken te zijn.
Ze wist dat hij zich al enkele dagen niet zo lekker voelde en het feit dat hij zijn werk liet liggen om overdag te slapen- Iets wat hij normaal gezien als een verspilling van tijd vond- dan mocht je er zeker van zijn dat hij echt ziek was.
Ze knielde naast hem neer en streek haar hand voorzichtig door zijn warrige haar waardoor hij zacht kreunend weer wakker werd.
‘Alles goed, lieverd?’
‘Wat? Heb ik hier nu liggen slapen? En ik heb nog zo veel werk te doen. Dossiers nakijken, ik heb echt nog een hoop dossiers.’
Hij wou recht krabbelen maar Ginny hield hem tegen.
‘Die dossiers lopen niet weg, jij bent duidelijk ziek en je moet rusten.’
Nu zou hij haar zeker gaan tegen spreken, dit was typisch voor Harry, hij was wel de laatste om toe te geven dat hij ziek was.
‘Misschien heb je wel gelijk, als het morgen niet beter gaat dan verwittig ik het ministerie beter dat ik een dag vrij neem.’
Hij had evengoed kunnen vertellen dat hij de Kerstman en de Paashaas samen op de thee had uitgenodigd had, dit zou haar minder verbaast hebben dan dit.
Voor haar bezorgdheid de bovenhand kon krijgen werden ze beide opgeschrikt door het geluid van brekend glas recht uit haar kantoor.
‘Ik breek je nek, James. Ik meen het, ik ben echt klaar met jouw grappen.’
Ze keken elkaar veel betekenend aan.
‘Ga maar voor ze elkaar werkelijk vermoorden.’
Zuchtend stond ze recht en liep recht op het slachtveld af.




James stond aan de ene kant van haar bureau, en Albus die doorweekt was stond aan de andere kant.
Ze kreeg net geen hartaanval toen ze zag dat het gebroken glas haar inktpot bleek te zijn en dat de halve inhoud op haar artikel beland was, het artikel dat ze die avond zou moeten inleveren.
‘Wat is hier nu weer aan de hand?’
‘James heeft me bijna vermoord met een emmer!’ Gilde Albus wijzend naar zijn broer wat de glimlach op James zijn gezicht alleen maar breder maakte.
‘Het was maar een grapje, je moet het leven echt eens van een meer vrolijke kant zien, klein broertje.’
Ginny was het naderhand wel gewend om die twee kemphanen uit elkaar te houden en ook deze keer sprong ze bijna instinctief tussen de twee in voor ze elkaar konden vermoorden.
‘Luister nu even goed naar mij, jullie vader voelt zich de laatste dagen echt niet lekker en zou willen rusten. Dus ik weet dat het veel gevraagd is aar zouden jullie je een avond rustig kunnen houden? Voor een avond?’ Smeekte ze bijna.
Dit had gelukkig het juiste effect, de jongens kenden hun vader maar al te goed om te beseffen dat dit inderdaad zorgwekkend is.
‘Ik…Ik zal mijn rotzooi maar even gaan opruimen.’ Mompelde James.
‘Ja, ik help je wel.’
En weg waren ze.
Eerst controleerde ze vlug of haar verslag niet volledig naar de haaien was maar ze zag tot haar opluchting dat het nog best mee viel.
Toen liep ze terug naar de woonkamer waar Harry ondanks alle kabaal toch weer in slaap gevallen was.
Er lag een deken aan zijn voeten dat ze voorzichtig over hem legde.
En weer voelde ze de bezorgdheid opwellen. Als het niet gauw over zou gaan dan zou ze er een heler bij halen, of hij dit nu wou of niet.

Reacties: