FanFic.nl

Schaakspel

Floor

Ze wisten niet wat ze moesten doen, kropen allemaal zo ver mogelijk de hoekjes van het vertrek in, alsof ze door de muur probeerden te diffunderen. Het kon niet. De wand liet hen niet door en ze waren niet oplosbaar in lucht, dus er was geen uitweg. Helemaal geen. Zoals al die dagen al, maar dan nog erger. Voor de deur stonden ze te wachten met geweren. Om hen neer te halen. Omdat Eleanor de camera’s neer had gehaald, of omdat alles fout was gegaan. Gewoon omdat het kon.
Daarom. Dat was het. Niet meer en niet minder. Tik, tik, tik. Drup, drup, drup. Hij stopte niet met denken, bleef juist denken en besloot dat Sharon en Kate het verdienden losgemaakt te worden. Hij kon hen moeilijk vastgebonden laten zitten tot ze kapotgeschoten werden. Remise. Het schaakspel was afgelopen. Ze stonden allebei schaakmat en de enige manier om het eventueel op te lossen, was samenwerken. Vergeten dat er kleurverschil was, vergeten dat ze elkaar hadden proberen te vermoorden. Ze vergaten alles, op dat moment, daar ging hij vanuit terwijl hij hun handen zo voorzichtig mogelijk ontbond. Daarna stelde hij zich op tegen de muur, zijn mes paraat.
‘Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft,’ hoorde hij Eleanor naast hem smeken, met trillerige stem. ‘Alsjeblieft, alsjeblieft.’
Harry wilde haar vragen wat, waarom, maar hij deed het niet, want hij wilde haar ritueel niet verstoren. In plaats daarvan verplaatste hij zich op de tast langs de muur, om Eleanor heen. De eerste die hij tegenkwam was Zayn.
‘Het is wij tegen hen,’ fluisterde die, nauwelijks hoorbaar. ‘Ik zie je buiten, oké?’
Harry knikte, realiseerde zich dat Zayn het niet kon zien. Heel even voelde hij een gevoel van hopeloosheid en van paniek over zich heen komen, toen voelde hij hoe Zayn hem tegen zich aandrukte, heel eventjes maar heel stevig. De omhelzing die alles zei wat hij niet kon zeggen, omdat hij tranen achter zijn ogen voelde steken. Vaarwel. Ik hou van je. Zayns lippen vonden de zijne, heel even, heel zachtjes en geluidloos. Toen lieten ze elkaar los en verplaatste Harry zich verder via de muur. Hij vroeg zich af hoelang ze nog hadden. Twee tellen, drie tellen of een uur of een dag. Zouden ze het slot kunnen openbreken? Zo ja dan zou het niet lang meer duren. Ze waren wel aan het morrelen, maar ook zij hadden geen licht en waarschijnlijk ook geen geschikt gereedschap, dus Harry hoopte op zoveel mogelijk tijd. Hoewel - hij kreeg liever een kogel door zijn hoofd dan dat hij moest verhongeren.
Verderop langs de muur vond hij Louis, gehurkt. Harry’s handen vonden het gezicht van zijn vriend en hij duwde het een klein stukje omhoog. ‘Als het misgaat,’ beval hij fluisterend, ‘dan ga je niet met gebogen hoofd, oké?’ Louis snikte zachtjes, knikte.
‘Luister,’ ging Harry verder. ‘De kans is groot dat ze vroeg of laat binnenkomen. Als het gebeurt, probeer je je zo laag mogelijk richting de deur te verplaatsen. Ga de deur door, de gang door, probeer een andere schuilplek te zoeken, oké? Als je stil bent, merken ze misschien niet dat je weggaat.’ Zayn zou ook weg proberen te komen en hijzelf ook, daar was hij honderd procent zeker van.
‘Harry?’ vroeg Louis.
‘Ja?’
‘Het spijt me.’
‘Het geeft niet.’
‘Ik hou van je.’ Harry voelde hoe zijn vriend zich tegen hem aantrok, liet het gebeuren, maakte geen aanstalten om zich los te maken. Ze zaten daar gewoon, tegen de muur, in een oncomfortabele houding maar wel samen, altijd samen. Ze zouden samen gaan. Althans, daar leek het op, in dat ene moment. Dat ene, o zo lange, oneindige moment. Zolang ze elkaar vasthielden.
Aan de andere kant van het vertrek hoorde Harry Eleanors ‘alsjeblieft’-gebedje doorgaan en zowel Floor en Jade als Liam en Danielle als Sharon en Kate fluisterden zachtjes met elkaar. Over wat ze zouden doen.
Zij niet. Ze hadden geen plan, omdat ze niet zaten te wachten op de zoveelste teleurstelling. De stemmen op de gang werden steeds luider. De voetstappen waren tot stilstand gekomen, dus er kwamen geen nieuwen meer bij. Ze losten opnieuw een schot, op de deur waarschijnlijk. Nog één. Nog één. Twee, drie, vier. Hij telde ze, maar toen niet meer.
Zijn enige hoop was dat de deur het zou houden, of dat de magazijnen leeg raakten. Geen van beiden leek hem waarschijnlijk, dus hield hij zich vast aan Louis. Zolang het duurde. Het duurde wel even, eerst, maar toen al niet meer. Met een hoop kabaal werd de deur opengegooid en Harry veerde overeind. Louis niet, die begon zich, zoals afgesproken, langs de muur te verplaatsen. Richting de uitgang. Alsjeblieft, nam Harry in stilte Eleanors gebedje over. Alsjeblieft, laat hem veilig buiten aankomen.
Zodra hij die gedachte in zijn hersenen had vastgelegd, probeerde hij zich te oriënteren op de oorverdovende schoten die overal weerklonken. Geen kreten nog en geen doffe ploffen van neerstortende lichamen. Ze waren er allemaal nog - tenzij er iemand was geschoten die laag tegen de grond had gezeten. Nee, vertelde hij zichzelf. Stoppen met denken. Vergeten. Spelen. Nog heel even, nog maar heel even. Het was bijna voorbij. Hij hield zich muisstil en hoorde iemands voetstappen steeds dichterbij zich komen. Zware voetstappen, niet die van één van zijn eigen schaakstukken. De voetstappen van iemand anders en hij probeerde de situatie zo goed mogelijk in te schatten, haalde uit en raakte.
Hij wist niet wat het was, alleen dat het raak was. Omdat hij het voelde, en omdat de man een kreet slaakte en met een klap op de grond terecht kwam. Harry maakte zich zo klein mogelijk, school als het ware achter het lichaam dat op de grond was geklapt. Zijn vingers tastten onbeschaamd het lichaam af, op zoek naar het vuurwapen. Hij kreeg het te pakken, maar de man had nog steeds flink wat kracht en Harry wist niet waar hij hem geraakt had. Wel wist hij dat hij nog een mes in zijn handen had, dus haalde hij zonder pardon nog een keer uit. De arm, omdat hij die ongeveer kon lokaliseren. Ze schoten niet op hem, realiseerde hij zich toen, omdat ze bang waren hun makker te raken. Hij was veilig, nog heel even en hij gaf een harde ruk aan het pistool. Het gaf mee en met het wapen in zijn handen geklemd maakte hij dat hij wegkwam.
Binnen enkele seconden botste hij tegen een muur. Voorzichtig vond hij zijn weg erlangs. Hij had geen idee meer in welk deel van de badkamer hij zich bevond, tot hij één van de wastafels voelde. Hij manoeuvreerde eromheen en begaf zich naar de uitgang. Bijna, bijna was hij er en uiteindelijk geraakte hij er helemaal. Intussen gingen de mannen verder met het lossen van schoten. Harry klemde net zijn vingers om de deurpost, toen hij toch een plof hoorde.
Een schreeuw waarin hij Floors stem herkende.
Nee, dacht hij, nee, nee, nee. Jade schreeuwde Floors naam en daarna weerklonken er rappe voetstappen. Harry kreeg de neiging om te schieten, maar hij wist niet waarheen. Uit eigenbelang begaf hij zich dus de gang op, rende richting de eetzaal. Dom, realiseerde hij zich, want daar zouden er meer zijn. Toch was het de enige mogelijkheid.
In plaats van rechtstreeks naar de eetkamer te gaan, sloot hij zichzelf op in de spelkamer. Dichtbij de eetkamer, zodat hij alles in de gaten kon houden, maar niemand zou hem daar komen zoeken. Hij sloot de deur achter zich en liet de drukkende stilte over zich neerdalen, heel even, tot hij ademhaling hoorde.
‘Wie?’ vroeg hij zachtjes, waarop hij zijn eigen naam als antwoord kreeg.
‘Ja, dat ben ik,’ zei hij, op de richting van het geluid afgaand, want hij had Zayns stem erin herkend. Hij nam naast de jongen plaats en kroop tegen hem aan, zo blij was hij dat hij nog in orde was.
‘De rest?’ vroeg hij.
‘Louis zit naast me,’ fluisterde Zayn en Harry kon de glimlach op zijn gezicht bijna voelen.
‘Echt?’
‘Ja,’ antwoordde Louis, met een trillerige stem.
‘En verder?’
‘Geen idee.’
‘El?’
‘Geen idee.’
‘Floor is geraakt.’
‘En verder?’
‘Geen idee.’
‘Is ze nog in orde?’
‘Geen idee.’
‘Shh,’ gebood Louis. Beide jongens gehoorzaamden en de drukkende stilte keerde terug, hoewel onderbroken door drie verschillende ademhalingsritmen. Versterkt door drie verschillende ademhalingsritmen. Zwaar, allemaal zwaar en oppervlakkig. Bang.
Harry wilde Zayn vertellen dat hij een geweer had bemachtigd, besloot Louis’ stilte toch niet te verbreken en prikte met het ding tegen Zayns dijbeen. De jongen trok zijn been terug, in de eerste instantie, als reflex vanwege de koude metalen loop. Vervolgens voelde Harry de lange vingers de zijne raken, het geweer omsluiten. Zayns hoofd kwam te rusten op zijn schouder als teken dat hij het ermee eens was, dat ze niets anders konden doen dan wachten. Harry wilde iets zeggen, van alles zeggen en Louis aanmoedigen, maar hij wilde ook zijn stilte niet verbreken. Uiteindelijk respecteerde hij Louis’ wens boven zijn eigen behoeften en bleef hij stil.

Reacties: