FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

22: Chimeras

Geen gegil. Geen harde stemmen. Geen gebonk. Niets, we hoorden niets. Zou ze het al weten? Zou ze haar al hebben gezien? De gapende wond ik haar keel, lachend om haar laatste wanhopige blik.
Nee, ze wist het vast nog niet.
‘’Harry? Ga je - ga je mee?’’ vroeg Niall voorzichtig, terwijl hij naast me kwam staan. Ik keek opzij in zijn blauwe ogen, die me vriendelijk toelachten.
‘’Ja. Nee. Wacht even.’’ Niall keek me niet-begrijpend aan, ik nam het hem niet kwalijk. Voor enkele seconden dacht ik dat ik alles had gezegd, mijn hele hart had gelucht. Maar dat was niet waar. Ik had hun mijn theorie nog niet verteld. Ze keken me stuk voor stuk nieuwsgierig en lichtelijk bang aan, ik schudde langzaam mijn hoofd.
‘’Niet bang zijn. Alsjeblieft. Ik - het dode meisje… Ik denk dat het de dochter van Sarah is.’’ Ik had mijn ogen op de grond gericht, kon de jongens naar adem horen happen.
‘’Je bedoeld… Dat ze nu - nee. Echt niet,’’ zei Liam ongelovig. Ik hief mijn hoofd, keek hem aan in zijn bruine ogen. Zijn blik stond ernstig, hij beet twijfelend op zijn lip.
‘’Ik denk het wel, Liam. Sorry.’’ Hij schudde direct zijn hoofd, ik kon me niet bedenken of hij het gewoon niet geloofde of dat hij het niet wilde geloven.
‘’Harry. Als dat meisje inderdaad Jessica was geweest, waarom zouden je vader en Mark niets hebben gezegd?’’ vroeg Louis, om Liam’s reactie te versterken. Het irriteerde me dat ze zo moeilijk deden, dat ze me niet geloofden. Het was toch overduidelijk? Toch? Een vreemd gevoel speelde op in mijn binnenste. Waarom was het Jessica? Waarom dan? Snel liep ik de feiten langs. Jessica was ontvoerd, de Panthers hadden er mee te maken. Niet veel later ligt er een dood meisje in onze kast, die voldoet aan de leeftijd van Jessica. Dan was het toch duidelijk?
‘’Harry. Hoe zag het meisje er ook alweer uit? Sorry…’’ vroeg Zayn voorzichtig, een warm gevoel stroomde door mijn lichaam bij het horen van zijn verontschuldigingen. Het deed me goed dat hij - en aan de blikken te zien ook de anderen - me liever niet aan die verschrikkelijke beelden wilden laten terug denken. Toch haalde ik haar weer voor mijn geest.
‘’Ze zat onder het bloed. Haar lange, blonde haren hingen over haar gezicht, dat kon ik dus niet zien. Ze was bleek, als een - een lijk. En…’’ Ik staakte mijn beschrijvingen toen ik zag hoe Louis’ ogen groot werden en hij zijn hoofd schudde.
‘’Ze was bleek en blond? Heb je goed naar Sarah gekeken?’’ Louis’ knikte overtuigend naar me en ik glimlachte zwakjes en verlegen. Mijn god. Louis had gelijk. Hoe kon het ooit Jesscia zijn, als ze blank was? Als ze blond was? Sarah was getint, had donker haar. Nee. Nee, het kon haar dochter niet zijn. Maar - als dat zo was - wie was het dan? Waarom was ze dan hier? De opmerking van Louis’ deed mijn hoofd overspoeld worden met duizenden vragen, allemaal zonder antwoord.
‘’Je… ja. Je hebt gelijk.’’ Ik beet op mijn lip en voelde een gevoel van schaamte over me heen komen. Ik was er zo zeker van geweest, ik was zo zeker geweest dat mijn theorie klopte. Uiteindelijk was ik opgelucht en blij. Sarah zou normaal kunnen functioneren, ging niet kapot. Ik zou haar normaal onder ogen kunnen komen…
Twee sterke armen wikkelden zich om me heen en drukten me tegen een warm, gespierd lichaam aan. Ik snoof, ademde diep in, nestelde mijn hoofd in Zayn’s nek.
‘’Ik denk dat je wel in de buurt zat, Hazz. Want kijk.’’ Zayn liet me los en draaide zich daarna zo, dat hij iedereen aan kon kijken. Ik was nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had. Een schuldgevoel bekroop me om het feit dat ik hem in de tijd dat we samen waren geweest niets over mijn theorie had gezegd, maar dat verdween als sneeuw voor de zon toen hij onopvallend naar me knipoogde, waarbij zijn schuine glimlach ervoor zorgde dat duizenden engeltjes in mijn maag begonnen te zingen. Ze zongen allemaal hetzelfde, prachtige lied. Dat van de liefde.
‘’De Panthers hebben de dochter van Sarah. Nu ligt er een dood meisje in onze kast.’’ Hij huiverde even bij het idee, ging daarna verder. ‘’Ik kan de link wel leggen.’’ Hij keek ons stuk voor stuk aan, wachtend op een suggestie. Ik snapte echter niet waar hij naar toe wilde, ik zag geen enkele link.
Niall opende zijn mond om wat te zeggen, maar sloot hem daarna zuchtend. Ook de andere jongens wisten niet wat ze moesten zeggen, konden enkel naar Zayn staren vol onbegrip.
‘’Kom op guys! Jessica is ontvoerd. Nu ligt er een dood meisje…’’ Hij probeerde het nogmaals, ik begreep niet waarom hij het niet gewoon vertelde. Na enkele seconden slaakte Liam een oooh geluid. Ik hief mijn hoofd, keek in zijn twinkelende, bruine ogen.
‘’Een waarschuwing. Is het niet, Zayn?’’ Hij keek van Zayn naar de anderen en weer terug. Zayn knikte, glimlachte voorzichtig. ‘’Precies. Dat kan er ook gebeuren met Jessica. Met ons.’’ Een rilling liep over mijn rug bij dat idee.

Het was vochtig en donker. Wanhoop en verdriet hingen als rook in de lucht, wikkelden zich om ons heen als dodelijke slangen. Mijn polsen deden pijn van de touwen die zich in mijn vlees hadden gesneden, mijn hoofd was gebogen. Raspend haalde ik adem, terwijl ik hoorde hoe de anderen langzaam bijkwamen.
‘’Waar zijn we? Is er - iemand?’’ Niall’s stem trilde van angst en onbegrip. Ik probeerde te kijken, hief mijn hoofd, maar zag enkel duisternis. Koude, kille, duisternis. Niets anders dan dat.
‘’Niall? Ben jij dat?’’ Ik hoorde iemand verschuiven. Zaten we op een stoel? Ik keek naar beneden, kon nog net twee houten voorwerpen onderscheiden. Ja, ja ik zat op een stoel.
‘’Louis? Ja, ik ben het!’’ Niall’s onbegrip maakte plaats voor dankbaarheid. Een diepe zucht, afkomstig uit mijn keel, vulde de kamer. ‘’Zayn, Liam, Harry? Zijn jullie oké?’’ vroeg Louis. Ik knikte, bedacht me dat ze dat niet konden zien en zei toen: ‘’Ja. Jij?’’ Opgelucht zei Louis dat ook hij oké was. Niet veel later konden Liam en Zayn hetzelfde bevestigen. Ik hief opnieuw mijn hoofd, tuurde de duisternis in, opzoek naar Zayn. Tevergeefs.
‘’Zayn?’’ Mijn stem trilde, mijn adem was gejaagd. Als er maar niets met hem - en de anderen - gebeuren zou. Helaas zei mijn gevoel het tegenovergestelde.
‘’Harry? Ja, ik zit geloof ik naast je.’’ Met een ruk schoot mijn blik opzij, maar ik kon nog steeds niets onderscheiden in de kille kamer. Als het een kamer was.
‘’Gelukkig. Wat doen we nu?’’ Ik liet mijn hoofd weer zakken, voelde mijn lichaam protesteren tegen mijn eigen ademhaling.
‘’Geen idee. Niets? Ik… ik weet niet eens waar we zijn,’’ antwoordde Liam. Ik opende mijn mond om wat te zeggen, maar sloot hem direct toen er een luide klap door het vertrek weerklonk.
Een deur! Ik tuurde opnieuw het donker in, klaar om pijn te ontvangen, maar het waren enkel voetstappen die ik kon horen. Pats, pats, pats. Het leek alsof ze door water liepen, vervuild en stinkend. Waren we in een riool? Was dat mogelijk? Nee. In riolen waren geen deuren. Toch?
De stappen kwamen dichterbij. Ik hoorde hoe iedereen zijn adem inhield, te bang om geluid te maken. Ze stopten voor mij, recht voor mijn neus. Ik zag ze, de schoenen. Glanzend zwart, als twee vuile kakkerlakken.
‘’Je dacht dat je hiermee weg kwam he? Die smerige vader van je, met zijn vriendin en zijn dikke kameraad. Nou, ik dacht het niet. Ik laat jou en je vriendjes eens even zien wat jullie waard zijn. Helemaal niets dus.’’ De stem was donker, zwaar. Van een man. Ik richtte mijn gezicht naar de grond, kneep mijn ogen stijf dicht. Dit was het dan.
‘’Zayn. Jongens. Ik - hou van jullie.’’ Mijn woorden werden gevolgd door tranen en een kille lach vulde de kamer. Spottend, beledigend, dodend. Een hand kwam dichter naar me toe, ik kon nog net zien wat het vast had. Een mes. Mijn adem werd onregelmatig, terwijl ik voelde hoe het tegen mijn keel werd gedrukt. Een gil, pijn en toen niets anders dan duisternis.

‘’Nee!’’ Iedereen keek me verschrikt aan, ik ving al hun blikken. Mijn hart bonsde wild tegen mijn borstkas, mijn ademhaling stokte in mijn keel. Het was zo echt geweest, al was het enkel verbeelding. Trillend hief ik mijn hoofd, keek ik iedereen stuk voor stuk aan.
‘’Ik laat het niet gebeuren. Wij kunnen ze aan. Samen.’’ Met die woorden liet ik me in acht armen nemen, die allemaal instemmende strijdkreten mompelden. We konden dit.

Reacties: