FanFic.nl

Schaakspel

Harry

Hij vroeg zich af hoelang het zou duren voor ze hun schuilplaats ontdekten. Hij vroeg zich af hoelang het zou duren voor ze het licht zagen. Hij vroeg zich af of ze de lijken telden, of dat ze maar wat heen en weer schoten om daarna de uitgang voorgoed te vergrendelen. Dan zouden ze zelf uit moeten vinden wie er nog waren en niet meer. Dan zouden ze verhongeren, of zich tegoed doen aan het vlees van de lijken die er nog lagen. En daarna verhongeren. Of ze zouden zich onderling voortplanten en er zou een hele nieuwe set schaakstukken ontstaan. Gemuteerd, zoals in de films. Kannibalen, omdat er verder niets eetbaars was.
Waarschijnlijker was het dat de ratten hen zouden vinden en de wormen en allerlei ander ongedierte. Hun halfweggerotte lichamen zouden opgegeten worden terwijl ze nog leefden, maar ze zouden te zwak zijn om er iets aan te doen. Hij stond op.
‘Wat doe je?’ vroeg Zayn.
‘Ik ga naar de eetzaal.’
‘Nee.’
‘Jawel.’
‘Harry, je bent niet lekker. Dat is vrí¡gen om een schot door je kop.’
‘Dat heb ik liever,’ zei Harry zachtjes, ‘dan dat ik hier moet verhongeren.’
‘Wat bedoel je?’ Zayn had het blijkbaar wel voor elkaar gekregen om zijn gedachten op nul te zetten. Niet meer nadenken, alleen maar herhalen dat het goed kwam. Hoop, omdat hoop het enige was wat ze nog hadden. En elkaar, voor zolang het nog zou duren. Hij wilde het niet meer. Ze wilden het geen van allen meer.
‘Ik bedoel dat ze heus niet gaan wachten tot we buiten zijn. Ofwel ze tellen het aantal slachtoffers dat ze maken en ze gaan door tot we allemaal dood zijn - in dat geval is de overlevingskans nul - ofwel ze doen maar wat en gaan straks weg in de hoop dat ze iedereen geraakt hebben. Dan kijken ze niet meer naar ons om en mogen we op eigen houtje verhongeren. Dan heb ik liever een kogel door mijn kop.’
‘Nee, Harry,’ fluisterde Louis.
‘Jawel.’
‘Het is zelfmoord,’ protesteerde Zayn.
‘Nee, het is mijn laatste kans grijpen. Als ik zelfmoord wilde plegen had ik dat allang gedaan. Zeker nu. Ik kan mezelf een kogel door m’n kop schieten zodra ik daar behoefte aan heb.’ Hij liet zijn vingers over de trekker glijden om de werkelijkheid tot zich door te laten dringen. Heel even voelde hij de behoefte om te schieten, gewoon, in de grond, maar hij hield zich in.
Zayn stond op en wist wonder boven wonder Harry te vinden, omhelsde hem. Net zo stevig als eerder. De allerlaatste keer.
‘Wees voorzichtig,’ zei hij met onvaste stem en dat was net was hij niet had moeten doen: laten weten dat hij het er moeilijk mee had.
‘Niet huilen, Zayn,’ beval Harry. ‘We zijn zo dichtbij.’
‘De dood.’
‘Het einde.’
‘Hetzelfde.’
‘Ga mee.’
‘Wat?’
‘Ga mee. Het is het laatste wat we kunnen doen, behalve als we willen blijven wachten op een wonder dat er niet gaat komen. Het enige wonder dat we hebben is een geweer met ik weet niet hoeveel kogels er nog in het magazijn zitten. Kun je schieten?’
‘Een beetje misschien.’
‘Goed genoeg. Jij neemt het geweer en ik neem Louis.’
‘Wat?’ vanuit Louis’ hoek van de kamer.
Op de gang klonken weer voetstappen. Luid, stommelend, alsof de mannen kisten aanhadden. Hadden ze misschien ook wel. Stel je voor dat je voetjes iets overkwam. Harry bewoog zijn tenen in zijn gympen, glimlachte heel even.
‘We gaan,’ besloot hij toen fluisterend. ‘We gaan naar buiten. Samen.’
‘Niet zonder El,’ protesteerde Louis. Harry aarzelde heel even, liet Zayn toen los en begaf zich richting Louis, ging naast hem zitten, vond zijn hand en probeerde de jongen moed in te spreken. ‘We weten niet of ze nog leeft, Lou. Voor hetzelfde geld ligt ze ergens op de grond en wachten we tevergeefs. Zij zou toch ook willen dat jij het dan alsnog overleefde?’
‘Je wilt haar gewoon dood hebben.’
Harry versteende. ‘Ik wil wat?’
‘Je wilt haar uit de weg hebben. Om wat ik gezegd heb. Omdat je bang bent dat ze tussen ons inkomt. Ze is mijn vriendin, Harry. Ik hou van haar en ik laat haar niet hier achter, wat je ook zegt of doet.’
Harry stond op. ‘Je bent gek,’ zei hij met ijskoude stem. ‘Je bent niet goed bij je hoofd. Eerst denk je dat ik vreemdga met Zayn en met Floor en met Jade, nu denk je dat ik Eleanor dood wil hebben. Lieve schat, als dat mijn doel was geweest, had ik dat toch al klaar kunnen spelen voor jij überhaupt achterhaalde dat ze er was.’
‘Het was ook nooit jouw bedoeling dat ik zou weten dat ze er was.’
‘Omdat ik wist hoe je op de tweeling gereageerd had.’
‘Ik ben geen klein kind meer, ik kan mijn eigen beslissingen nemen.’
Op de gang werd het gestommel harder. Het kwam dichterbij ook, in plaats van dat het de andere kant op ging.
‘Waar ga je heen?’ hoorden ze roepen, een zware mannenstem die ze niet konden plaatsen.
‘Ik ga vragen waarom ze het licht niet aandoen. Als ze willen dat we die mensen afmaken moeten ze wel laten zien waar ze zijn. Ik zie geen hand voor ogen.’ Nog een klein beetje dichterbij kwamen ze, en er klonk een verwonderde ‘hé’ van de zware mannenstem. Twee tellen later klonk er een schot en een plof. Raak, in één keer.
‘David?’ werd er door de gang geroepen, maar er kwam geen antwoord. ‘David?’ Vervolgens stootte ook die stem iets uit wat op een ‘hé’ leek, opnieuw gevolgd door de klap van zo’n honderd kilo tegen de vloer.
Harry’s hand rustte inmiddels op de deurkrik, maar hij duwde hem nog niet naar beneden. Hij kon geen beeld vastknopen aan de geluiden die hij gehoord had, zeker niet toen er na de laatste plof alleen nog maar stilte was. Alsof het nooit gebeurd was, alsof hij het zich verbeeld had.
‘Hebben jullie dat ook gehoord?’ fluisterde hij toen.
‘David,’ antwoordde Zayn en dat vond Harry genoeg bevestiging.
‘Wat denk jij?’
‘Het was jouw idee.’
‘Je kunt wel meedenken.’
‘Ik weet het niet.’
‘Dan gaan we.’ Net toen hij dat zei, hoorden ze een deur opengaan en nieuwe voetstappen tevoorschijn komen. Lichte voetstappen en hij nam aan dat het Sharon was of Eleanor of Kate of Jade. Floor, dacht hij er in zijn hoofd achteraan, maar die gedachte duwde hij weg. Niet hopen. Niet denken. Gewoon doen. Luisteren.
Hij luisterde naar de voetstappen en wachtte op de verwonderde uitroep en de plof, maar die bleven in de eerste instantie uit. Toen hielden de voetstappen stil. ‘Kom,’ zei een mannenstem, en de voetstappen voerden verder.
‘Sharon,’ hoorde hij de stem van Kate zeggen, waarop haar voetstappen de andere kant opvoerden. Twee tellen later kwam ze terug, in het gezelschap van nog meer lichte voetstappen. Sharon. Sharon en Kate en ze mochten naar buiten. Er klonken geen schoten, geen kreten. Het was doodstil op hun voetstappen na, de eetkamer in en vervolgens stierven ze weg.
‘Ze bewaken de uitgang,’ constateerde Zayn. Harry knikte, weigerde na te denken en fluisterde: ‘Kom je, Lou?’
‘Nee,’ weerklonk er zachtjes. ‘Ik wacht op El.’
Harry zoog lucht zijn longen in, schakelde zijn gedachten geheel uit en opende de deur. Hij voelde Zayns hand in de zijne, zodat ze elkaar niet kwijt zouden raken. Hij wist dat de jongen naast hem het pistool in de aanslag hield. Hij wist dat hij nauwelijks wist hoe hij moest schieten en dat de kans miniem was dat ze de uitgang zouden vinden. Levend. Dood. Als ze kwamen te overlijden zouden ze onder de grond wegrotten, samen. Een kogel door hun kop.
Als dat het ergste was.
Zo stilletjes mogelijk slopen ze de gang door, richting de eetzaal. Het was maar een klein stukje, een heel klein stukje en het moest hen lukken. Het was de laatste hoop. Harry merkte dat hij zijn adem inhield, hoorde dat Zayn dat ook deed, voelde diens hand in de zijne knijpen. Spanning. Pure spanning. Doodsangst. Dat vooral.
En terecht.
Na enkele tientallen seconden begon Harry het verschrikkelijk benauwd te krijgen en blies hij dan toch zijn lucht uit. Hij hoorde het en Zayn hoorde het en alsof het afgesproken was, stopten ze met lopen om hun locatie toch zo goed mogelijk te verhullen. Harry sloot zijn ogen en wachtte op het schot. Tik, tik, tik, dacht hij. Hij glimlachte. Kneep in Zayns hand. Tik, tik, tik, drup, schot. Schot, schot, schot maar het schot kwam niet. Geen schietgeluid en geen klik en geen plof en geen kreet. Helemaal niets. Alleen maar licht. Recht in zijn gezicht. Zijn ogen. Zijn dichtgeknepen ogen en hij kneep ze nog steviger dicht.
Vaarwel, dacht hij. Het licht op zijn ogen. Zayns hand in de zijne.
En toen het schot.







Ik heb Schaakspel in augustus geschreven, en toen ik dit voor de eerste keer teruglas, raakte ik zelf even de tel kwijt, dus ik ben benieuwd hoeveel jullie er nog van snappen.
So tell me: Wat denken jullie dat er speelt? En wat denken jullie dat het laatste hoofdstuk en de epiloog te bieden hebben?

Reacties: