FanFic.nl

Those two things chance our life [SA]

Those two things chance our life

[Bill pov]

Ik sta in de tuin te kijken hoe Tom vrolijk rondvliegt boven het gebied achter onze tuin. Ik wilde dat hij zich niet zo aanstelde, met zijn vleugels, dan word ik er tenminste niet zo aan herinnerd dat ik niet zo gewoon als de rest van de wereld. Hoewel het me toch leuk lijkt, zo vliegen. Tom komt terug naar de tuin en land naast me.
"Zaaaalig zo'n vluchtje!" zegt hij terwijl hij nog eens met zijn vleugels zwaait.
"Tom?"
"Ja?"
"Mag, mag ik eens mee?"
"Ga je vliegen?"
"Nee, ik bedoel, wil je me meenemen terwijl je me vasthebt?" Hij lacht naar me en komt achter me staan.
Hij neemt me stevig vast.
"Klaar?" Ik adem diep in en uit en knik dan.
Tom geeft enkele sterke slagen met zijn vleugels en ik voel hoe we zachtjes opstijgen. Wanneer ew ongeveer zeven meter boven de grond zijn vliegt hij in grote circels boven het rotsachtige gebied. Tom had gelijk, dit is zalig!

Tom
Wanneer we enkele minuten aan het vliegen zijn voel ik dat mijn vleugels het zwaar krijgen. Ik sla een keer hard om hoogte te winnen maar dat heeft geen zin, ik moet terug. Ik draai me om om terug te keren, maar de afstand die ik daar voor moet overbruggen kan ik nooit halen. Hier landen is ook geen optie want dan zouden we een heel stuk moeten lopen. Ik besluit om dan toch maar naar huis proberen te vliegen en sla enkele keren zeer hard met mijn vleugels waardoor ik toch nog 1 meter hoogte kan winnen. We zijn nu nog zo'n halve kilometer van huis af maar mijn vleugels houden dit echt niet langer. Ik krijg een pijnlijke kramp in mijn vleugels en terwijl ik het uitschreeuw van de pijn grijp ik naar mijn vleugels, zonder eraan te denken dat ik Bill nog vastheb.

Bill
Ik hoor Tom het uitschreeuwen van pijn, maar ik heb geen idee waar hij pijn heeft. Even later voel ik de twee armen om mijn buik verdwijnen en val naar onder.
"TOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOM!!!!!" Schreeuw ik heel luid. Hij vliegt op me af maar kan niet bij me geraken. Ik val in de afgrond waar een hoop zand mijn val weet te breken. Ik kijk om me heen en naar mezelf en stel na een tijdje vast dat ik niets heb.
"TOM?!" roep ik naar boven. even later verschijnt er een hoofd boven de afgrond en ik kan Tom herkennen.
"Godzijdank!! Is alles in orde met je?"
"Ja, hoor. Kan je me komen halen?" even is er stilte
"Nee"
"Hoezo 'nee'?"
"Mijn vleugels zijn niet sterk genoeg voor 2 personen. Je moet je eigen vleugels gebruiken."
"Maar, ik heb nog nooit gevlogen! Ik weet niet hoe dat moet! Je moet me komen halen!"
"Sorry Bill." en zijn hoofd is weer weg.
Ik ga zitten en gooi een steen voor me uit. Ik wil hier weg. Ik wil naar huis. Ik wil naar Tom. Ik wil,....., vliegen? Ik moet toegeven dat het vluchtje, ook al was die zo kort, best leuk was. Ik sta recht en kijk naar boven.
"Leer het me dan!" even later verschijnt zijn hoofd weer.
"Wat?"
"Leer me vliegen!"
"Euh, okee. Eerst moet je je op je vleugels concentreren." Ik sluit mijn ogen en probeer me te concentreren op mijn vleugels. Ik hol mijn rug en niet veel later scheurt mijn T-shirt door mijn vleugels die tevoorschijn komen. Ze zijn wit, net zoals die van Tom.
"Nu moet je enkele keren ermee wapperen zodat je spieren loskomen." Ik geef enkele korte slagjes met mijn vleugels en kijk naar boven.
"Nu moet je een aanloop nemen een heel krachtig met je vleugels slaan." Ik doe wat hij zegt, maar na een meter lig ik weer op de grond.
"Niet opgeven! opnieuw!" Ik probeer het nog enkele keren en na een stuk of 5 keer lukt het me eindelijk om boven te geraken.
Als ik Boven een paar minuutjes heb kunnen rusten kijkt Tom me aan. We nemen elkaars hand vast en vliegen zo terug naar huis zonder ook maar 1 woord te zeggen. We vergeten allebei dit voorval, en om ze te vermijden, vergeten we ook dat we onze vleugels hebben.

Reacties: