Hoofdcategorieën
Home » Overige » Black Angel » ::Proloog::
Black Angel
::Proloog::
The rain came down hardly.
Her black coat was soaked.
Her eyes black as a rave.
Mother earth joint her anger.
De ogen zo blauw als een heldere hemel, keken angstig naar haar.
Haar haast witte engelen haren kleefden rond haar natte gezichtje van de regen.
De in zwart gehulde gedaante hield haar stevig vast. Zijn ogen vurig in de gitzwarte van haar gericht.
Ze hoorde nog eenmaal haar engelen stem. "sorry.."
Het bloed voegde zich samen met de neer komende regen.
Haar lichaam zakte in mekaar.
Jane zakte in mekaar, maar voor dat ze aan wou vallen, was hij weg.
De pijn in haar hart was ondragelijk, terwijl ze voor het kleine grafje stond. Haar hart vol met liefde, veranderde in een zwart versteende vol met haat. Haar liefde was weggezogen nu zij weg was.
Haar doorweekte kleren deerde haar niks, terwijl ze in het natte soppige gras neerdaalde en haar hand over de witte steen heen liet gaan. "het spijt mij..." fluistert ze zachtjes terwijl ze kort haar ogen sluit.
Ze had het kunnen voorkomen, maar ze stond daar aan de grond genageld. Ze had haar kunnen redden, ze had hem kunnen aanvliegen. Maar ze had het niet gedaan. Waarom niet?
Haar hoofd stond vol met vragen, vragen zonder antwoorden. En antwoorden die ze nooit zou krijgen. Waarom zij ze sorry? Zij was hier de schuldige, ze had haar kunnen redden, maar ze had daar gewoon staan kijken.
Ze had gezien hoe haar zusje, dat lieve kleine meisje luguber vermoord werd. Jane zakte weer ineen, alsof nogmaals dat slagersmes in haar hard stak. Zijn gezicht zou ze nooit vergeten. Ze zou doorgaan tot ze hem vondt, tot ze hem zelf eigenhandig kon laten voelen wat hij haar had laten voelen. Niemand kwam aan haar kleine Mary. Maar het was gebeurd.
Haar kleine handje in de haren. De glimlach die ze op haar gezicht kon maken. De gesprekken zonder worden, de lange buitenritten te paard. Het was er niet meer. Een traan rolt over haar wang, terwijl ze enkel zwarte haren uit haar natte gezicht probeert te vegen.
Jane legt een rode roos op het perkje en staat weer op, om in de donkere nacht weer te verdwijnen. Zoals ze altijd tijd. 's nachts naar haar Zusje toe, zoals ze haar ook 's nachts verloren was. Een routine die ze wekelijks herhaalde, altijd op de zelfde dag, en de zelfde tijd. En elke week had ze een rode roos mee.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.