FanFic.nl

poison

2

De ochtend van hun vertrek was het naar jaarlijkse gewoonte een grote chaos.
Lily was natuurlijk weer eens de helft van haar spullen vergeten inpakken en James kon het zoals gewoonlijk weer eens niet laten om te experimenteren met nieuwe stukken vuurwerk.
Albus was de enige die rustig samen met zijn moeder aan het ontbijt zat toen het hem opviel dat zijn vader nog steeds niet naar beneden gekomen was terwijl hij normaal toch de eerste was die aan de ontbijttafel zat.
‘Hoe voelt pa zich vandaag? Komt hij straks naar beneden?’
Zijn vader was de vorige ochtend hevig beginnen hoesten en Albus had die nacht maar al te goed gehoord dat het nog niet over was.
Zuchtend liet zijn moeder haar kop thee zakken.
‘Ik vrees dat hij nog steeds in zijn bed ligt. Ik heb om een heler gevraagd en die kan hier elk moment zijn.’
‘Dan…Dan gaat hij straks niet met ons mee?’ Vroeg Lily die het gesprek had opgevangen.
‘Ik vrees van niet lieverd, je vader is gewoon te ziek.’
‘Maar het vast niks om ons zorgen over te maken, koorts, vermoeidheid en hoesten wijst waarschijnlijk op een zware griep.’ Viel Albus haar bij.
Vragend keek Lily haar moeder aan en toen die instemmend knikte leek dit haar wel gerust te stellen.
‘We mogen straks toch wel even afscheid nemen?’
‘Tuurlijk, je vader word gek als hij jullie niet meer zou kunnen zien.’
Compleet tevreden over dit antwoord liep Lily terug naar de woonkamer terwijl ze iets mompelde over een verdwenen toverstaf.
‘Het is toch zo, niet? Het is niet meer dan een gewone griep?’ Vroeg Albus alsof hij zijn eigen woorden niet leek te geloven.
Dit was een van die zeldzame momenten dat Ginny wenste dat haar jongste zoon wat meer op James leek.
Hij was nog maar veertien maar toch was hij al zo volwassen en verantwoordelijk dat hij zich meteen over zijn kleine zusje ontfermde nog voor die zich ook maar enige zorgen kon maken.
Hij moest echt eens leren om gewoon wat plezier te maken.
Op zijn vraag moest ze gelukkig geen antwoord geven want op dat moment weerklonk de bel.
‘Ik ga wel.’ Zei Albus nog voor zijn moeder kon reageren.




De heler bleek een jonge vrouw te zijn met ravenzwart haar en ze het een afbeelding van een staf gekruist met een bot op haar hemd. Het embleem van het St-Holisto wist Albus.
‘Goede morgen, jonge man. Mijn naam is Alicia Mortimer. Ik kom in verband met je vader.’
‘Die ligt in zijn bed, ik kan u wel naar hem toe brengen.’
De vrouw lachte hem vriendelijk toe en volgde hem de trap op naar de ouderlijke slaapkamer.
Toen hij zachtjes op de deur klopte kwam er niet meteen reactie.
‘Ik denk dat hij slaapt, als u wilt…’
‘Daar ben je, je mocht me wel even verwittigen wie er was.’ Zei zijn moeder die net de trap op liep.
‘Ah u moet mevrouw Potter zijn, mijn naam is Alicia Mortimer.’ Stelde de vrouw zich nogmaals voor terwijl ze haar hand naar haar uitstak.
‘Ik hoop niet dat mijn zoon u te veel last bezorgd heeft?’ Vroeg Ginny die de hand beleeft aannam.
‘Geen probleem, het is echt een beleefde jongeman en hij heeft me enkel de weg gewezen. Als u wilt kan in de kamer blijven terwijl ik uw man onderzoek.’
Ginny nam dit voorstel maar al te graag aan maar Albus protesteerde.
‘Waarom kan ik niet mee naar binnen?’
Zijn moeder zuchtte verveeld maar de vrouw bleef glimlachen.
‘Hoe meer zielen in de kamer hoe drukker dit is voor je vader. Geen zorgen, als ik klaar ben mogen jullie een voor een binnen.’
En toen sloten de twee vrouwen zichzelf in de kamer op nog voor Albus iets kon zeggen.
Hij was zo verbijsterd dat hij niet eens gezien had dat James en Lily ook naar boven gekomen waren tot het moment dat James bij de deur neerknielde om het gesprek te proberen af te luisteren.
Voor een keer haf Albus hem geen preek maar deed hij met hem mee.





De kamer was in duisternis gehuld toen Albus eindelijk naar binnen mocht.
Zijn vader leek vast te slapen en even dacht hij er aan dat het niet goed zou zijn om hem wakker te maken maar net toen hij zich wou omdraaien weerklonk Harry ’s zwakke stem.
‘En waar denk jij heen te gaan, jongeman?’
‘Je bent wakker? Ik dacht dat…’
‘Denk je echt dat ik niet even wakker kan blijven om de kinderen die ik lange tijd niet ga zien even tot ziens te wensen?’ Lachte hij met een sprankel van zijn gebruikelijke ondeugendheid in zijn stem.
Deze ene zin koste hem bijna zoveel moeite dat hij er buiten adem van geraakte, snel nam Albus het glas water dat op het nachttafeltje stond en hielp hem met drinken.
‘Ah dank je, jongen. Had ik even nodig. Jullie staan op het punt om te vertrekken zeker? Echt jammer dat ik niet meekan.’
‘Jij moet nu vooral rusten. We zien je wel weer in de herfstvakantie, en zodra ik op Zweinstein ben stuur ik meteen een brief om te vragen hoe het gaat.’
‘Dat zou fijn zijn. En Al, ik weet dat je me dit jaar weer erg trots gaat maken, zoals altijd eigenlijk. Maar vergeet niet dat je ook gewoon eens plezier mag maken. Je tijd op Zweinstein is een van de mooiste in je hele leven en ik zou niet willen dat dit aan je voorbij zou gaan.’
‘Ik kan best plezier maken, hoor’ Antwoorde Albus beledigd.
‘Jongen, jij bent zonder twijfel de meest vlijtige leerling die ik ooit gezien heb. En ik heb samen met je tante Hermelien les gevolgd dus dat wil wat zeggen.’
Was hij erger dan zijn tante? Meende zijn vader dit nu?
‘Goed dan, ik zal er proberen op te letten.’ Antwoorde hij vooral om zijn vader gerust te stellen.
‘Dank je, ga nu maar ik denk dat je moeder op je wacht.’
Albus gaf hem nog snel een zoen op de wang maar was zo wild toen hij zich omdraaide dat hij een van de flesjes met medicijn omvergooide.
De groene substantie in het flesje werd meteen door het tapijt opgeslorpt.
‘Wat doe je daar?’ Vroeg Harry nieuwsgierig.
‘Niets, i heb gewoon iets laten vallen.’ Zei hij haastig terwijl hij het flesje in zijn zak stak en trok het nachttafeltje onopvallend over de plek schoof.
Een flesje meer of minder zou niemand missen.

Reacties: