FanFic.nl

Never gonna be alone

Hoofdstuk 1

Zodra Fend een stap buiten zijn smederij zet zakt hij tot zijn knieeën in de sneeuw. Hij vloekt luidkeels en zegt tegen zichzelf: ‘waarom sneeuwt het altijd zo in die verdomde elvensteden?’ Zoals altijd vraagt hij zich af wat een dwerg in een elvenstad doet, hoewel hij het antwoord zelf weet.
Al ploeterend komt hij bij het café het Pareltje. Hij gaat naar binnen en de waard begroet hem vriendelijk. ‘Goedenavond Fend, het gebruikelijke neem ik aan?’ zegt hij. ‘Ja graag, doe maar een lekker sterke. Niemand word vrolijk van dit weer’ antwoord Fend nors.
‘Komt goed’ zegt de waard tegen zijn vaste klant.
Zodra de waard het biertje brengt begint Fend te drinken.
Terwijl Fend zijn bier opdrinkt kijkt hij op van alle klanten die het pareltje heeft. Hij ziet een paar elven, waar hij niet zo van opkijkt in een elvenstad, maar hij ziet ook twee dwergen, die zo te zien niet aan hun eerste biertje zitten. Hij vraagt zich af wat ze helemaal hier zoeken, met die sneeuw. Hij ziet ook drie Hobbits, die vrolijk aan het eten zijn. Vol belangstelling kijkt de dwerg naar de gouwlingen, die hij niet vaak ziet.
Als Fend aan zijn tweede biertje begint begint het Pareltje leeg te stromen. De meeste kwamen blijkbaar om enkel wat te eten, op de twee ondertussen dronken dwergen na.
Met een zucht staat Fend op, betaald zijn twee biertjes en maakt zich klaar om het winterse weer opnieuw te trotseren.
Zodra hij buitenkomt vloekt hij opnieuw en hij zet koers naar de smederij. Hij ploeterd door de Elvenstad en bedenkt zich dat er één voordeel is aan dit koude weer, het is niet zo verschrikkelijk druk in de straten. Hij hoeft zich voor een keertje niet door de menigte heen te wringen en duizend keer sorry te mompelen als hij op de absurd lange voeten van een Elf gaat staan.
Na vijf minuten lopen gaat Fend een klein steegje in, om een stukje af te snijden. Al snel krijgt hij spijt, want de sneeuw is nog hoger dan in de deels geveegde straten. Hij ploeterd door de sneeuw todat hij in de verte een stemmetje hoort. Hij vraagt zich af wie zich in dit weer naar buiten waagt en kijkt om zich heen.
In het hoekje van de steeg ziet hij een klein Elfenjongetje zitten. Verbaasd kijkt hij naar het half onderkoelde jongetje. ‘Wat doe jij in de sneeuw?’ vraagt hij nors. ‘Help meneer de dwerg’ zegt het jongetje met een trillende stem. ‘Mijn zusje, ze is onderkoeld, kunt u haar alstublieft helpen?’ vraagt het jongetje.
Even aarzeld de Dwerg, maar hij heeft toch medelijden met het jongetje. Hij lijkt het al koud te hebben, maar hij vind zijn zusje toch belangrijker dan hemzelf.
‘Kom maar mee’ zegt de Dwerg uiteindelijk brommend. ‘Mila, kom mee. We mogen mee met die aardige meneer’ zegt de jongen tegen zijn zusje, die blijkbaar achter hem staat. ‘Oké’ klinkt er zachtjes en datzelfde moment komt er een klein meisje achter de jongen vandaan. Ze ziet blauw van de kou en Fend kijkt haar ongerust aan. ‘Kom snel mee’ zegt hij en hij ploeterd verder door de sneeuw naar zijn smederij, niet wetend waar hij aan begint…

Mila en het jongetje, die Axel heet, warmen zich op bij het haardvuur. Mila heeft een deken over haar schouders heen en langzaam begint haar gezicht weer wat kleur te krijgen. Axel kijkt alleen maar gelukkig naar zijn zusje, hij was duidelijk bang dat ze het niet zou redden.
Zodra Fend de kamer binnenkomt loopt Axel naar hem toe en zegt: ‘dank u wel meneer, ik denk niet dat we het hadden gered zonder uw hulp’
‘Het is al goed’ bromt de Dwerg, hij vraagt zich alleen maar af hoe het verder zal gaan met de twee kinderen. ‘Waar zijn jullie ouders?’ vraagt Fend als ze met een warm drankje bij de open haard zitten. ‘Geen idee’ antwoord Axel, alsof het de normaalste zaak in de wereld was. Fend fronst zijn wenkbrauwen, ‘wonen jullie al lang op straat dan?’ Axel knikt en Fend kijkt ze verbaasd aan. ‘Hoe hebben jullie het gedaan in vorige winters?’ vraagt hij ze. ‘We hadden betere kleren en de winters waren minder koud’ antwoord Axel simpelweg. Fend knikt, ‘wat zijn jullie van plan hierna te doen?’ zijn stem klinkt minder nors, eerder bezorgd.
‘Geen idee, om te beginnen de winter door zien te komen’ antwoord Axel. Fend denkt even na, ‘zouden jullie een poosje hier willen blijven? Ik kan wel wat hulp gebruiken het is hier zo druk de laatste tijd’
‘Wilt u echt dat we blijven?’ vraagt Axel vol ongeloof.
‘Als jullie me een handje kunnen helpen dan zou dat wel kunnen ja’ antwoord Fend.
‘Graag! We doen alles voor een eigen thuis’ zegt Axel blij. ‘Dank u wel!’ zegt hij daarna.
‘Mila’ fluisterd hij tegen het meisje, die in slaap was gevallen. ‘We mogen hier blijven voor een poosje van de meneer’ zegt hij tegen haar. Mila kijkt Fend dankbaar aan. ‘Dank u wel meneer’ zegt ze een beetje verlegen.
 

Reacties:

WTlover zei op 29 april 2013 - 23:03:
OMG Merel,
Dit is zooooo leuk!
Ik ga snel verder lezen!
~XxX~

Rukia zei op 10 maart 2013 - 22:27:
oh Mila lijkt me echt een schatje, ondanks zijn norse karakter is fend waarschijnlijk al gelemaal gek op haar