FanFic.nl

Aidan & Dewi the lost future

Hoofdstuk 10

Ik spring op mijn fiets en race naar huis om de bui voor te zijn. Het boek heb ik in mijn tas gepropt. Ik bedenk me nu, dat van die geheime dienst kan ook gewoon een of andere grap zijn. Nou ja, eerst dat boek thuis uit lezen. Ik rij de hoek om en stop bij mijn huis, Christian en Tibbe zitten allebei op de bank tv te kijken. Ik zeg goeie dag, geef ze een kus en sprint naar mijn kamer om zo snel mogelijk in het boek te lezen. Ik sla het boek open en begin te lezen. Het gaat voor al over verschillende clubs en het verscheel tussen scouting en survivallen. Als ik een bladzijde omsla naar het volgende hoofdstuk zie ik dat het helemaal er uitgescheurd is. Ik frons, ik grijp naar mijn telefoon. Weg… Vergeten bij Aidan. Ik kijk naar buiten. Het giet dat het regent. En ik moet mijn mobiel hebben. Ik verstop het boek en ren naar beneden.
“Ik ga nog even snel vaar Aidan toe mobiel vergeten”� roep ik naar mijn broers toe.
Ze verklaren me luidkeels voor gek met dit weer. Tja Dewi dan had je je mobiel maar niet moeten vergeten. Zeg ik in gedachte. Ik spring op mijn fiets en fiets tegen de wind in. Ik ben zo wat bezopen als ik bij Aidan weer voor de deur sta.
“Hey”� zegt hij duidelijk verbaast.
“Hay, ehm… ik ben mijn mobiel hier vergeten als het goed is. En nu ik hier toch ben, er mist een heel hoofdstuk uit het boek. Het is er uit geschuurd”�
Hij houd de deur voor me open zo dat ik naar binnen kan en niet meer in de regen hoef te staan.
“Wacht even ik pak een handdoek”�
Voor ik kan zeggen dat ik zo weer weg ben rent hij naar boven en gooit hij even later een grote handdoek naar me toe. Ik neem hem dankbaar aan en wrijf mijn haren droog.
“Kom binnen hang je jas maar op, met dit weer moet je niet naar buiten gaan, suffie”�
Hij glimlacht. Ik glimlach wat terug en sla de handdoek om mijn schouders. Ik hang mijn jas die ik al uit had gedaan op. Als ik binnen kom zie ik mijn telefoon liggen ik leg de handdoek neer op de bank en ga zitten.
“Thee of koffie?”�
“Thee dat weet je nu onderhand toch wel?”�
Hij grinnikt en verdwijnt in de keuken. Ik zelf denk na… Moeten we dat bij de geheime dienst doen of niet? Het kan risico’s mee brengen, het kan een grap zijn, het kan leuk zijn… Het kan alles zijn. Even later krijg ik een kop thee in mijn handen geduwd. Ik drink een slok.
“Wil je dat van de geheime dienst doen?”� vraagt Aidan die naast me neer ploft.
“Hmm ik weet niet. Het kan echt alles zijn van een grap tot gevaarlijk, je weet nooit”�
“Ha! Voor het zelfde geld zitten ze ons gesprek hier af te luisteren”� grapt hij.
“Klootzak”�
Ik geef hem een mep tegen zijn arm aan. Ik neem weer wat slokken van mijn thee. Ik zie dat hij terug wil meppen.
“Zou ik maar niet doen… want dan krijgen we allebei thee over ons heen en hij is nog heet”�
“Dan zal ik het maar niet doen”� zegt hij met een knipoog.
Ik steek mijn tong naar hem uit. Hij grijnst, hij pakt de afstandsbediening en zet de tv aan op het nieuws. Weer iets over het Survivalen. Ik zet mijn thee op de tafel en kijk geïnteresseerd naar de tv. Ik verdiep me geheel in de tv en maak ‘notities’ in mijn hoofd. Zodra mijn haar wat is op gedroogd, het minder hard regend, mijn derde kop thee en een aantal doosjes koekjes met zijn tweeën weg te hebben gewerkt vertrek ik weer. Aidan zwaait me zo als altijd uit terwijl ik terug zwaai.
“Daag!”�
“Doei!”�
Hij kijkt me aan, die gast heeft zulke mooie ogen. Om jaloers op te worden. Ik richt me op het verkeer en fiets naar huis.
“Hey guys “ roep ik door het huis heen als ik thuis ben.
Tibbe en Christian zitten met zijn tweeën onder een deken naar de tv te kijken. Je zou bijna zeggen dat het een stelletje is in plaats van twee broers die voor hun zusje moeten zorgen.
“Hey meis”� antwoorden mijn broers in koor.
Ze zitten een of andere serie te kijken of zo, ik sprint naar boven en ga verder lezen in het boek veel belangrijks staat er niet in maar ik denk dat het uitgescheurde hoofdstuk heel belangrijk is.

Aidan en ik staan nu voor die meneer van de ‘geheime dienst’, niet dat er veel geheim aan is nu wij het weten. Ben benieuwt wat er gaat gebeuren als we weigeren. De man gebaart ons te zitten en ik schuif de stoel wat naar voren en ga zitten in de harde houten stoel. Een ding zeker. Deze mensen hier hebben duidelijk nog nooit van comfort gehoord. Zelfs de boomstammen bij survival zitten vele malen lekkerder, oké ik geef toe er zit mos op. Maar als nog!
“Zo wat hebben jullie besloten?”� vraagt de man.
Ik vergeet zijn naam steeds. Ik kijk Aidan aan. Hij knikt bijna onduidelijk.
“Eerst wil ik even iets weten, hoe weten wij niet dat dit een of andere ziekelijke grap is?”� vraag ik terwijl ik mijn elleboog op de tafel plant en mijn hoofd op mijn hand plaats om hem indringend aan te kijken.
“Tja… Ik kan je verzekeren dit is geen grap dit is echt”�
“Waarom willen jullie eigenlijk alles van de survival clubs weten?”� vraagt Aiden dan.
“Dat leggen we jullie uit als jullie hebben gezegt of jullie mee willen doen of niet”�
Shit… Die man heeft ons klem gezet, hartstikke klem. Aidan en ik kijken elkaar aan. Zijn ogen lijken te zeggen: Doen? Of niet? Ik knik.
“We doen het”� zegt Aidan.
“Welkom bij het team!”� zegt de man en hij schud onze hand.
Aidan glimlacht naar mij als hij mijn iet wat chagrijnige en bezorgde gezicht ziet.
“Morgen beginnen jullie met de training, om twee uur”�
“Maar dan zitten we op school!”�
“We halen jullie daar op”�
Met grote ogen kijk ik naar Aiden die in de lach schiet.
“Prima”� zegt hij.
“mkay”� mompel ik.
Ik loop naar het raam. Het kijkt uit over geheel Londen. Ik leg mijn hand op het glas en kijk naar buiten. Het begint te regenen. Nee… SNEEUW!!!!
“Het sneeuwt!”� roep ik vrolijk.
“Ga maar!”� zegt de man lachend.
Nog steeds weet ik zijn naam niet… het boeit me nu niet Ik storm zijn kantoor uit samen met Aidan. Sneeuw is altijd het aller leukste van de seizoenen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.