FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

23: I've seen him before

We lieten elkaar los en draaiden ons om, richting het houten huisje. Het begon te schemeren, tijd om naar binnen te gaan. Gewoon, voor het geval dat. Terwijl we onze pas inzetten, vroeg ik me nog steeds af of mijn vader Sarah het lijk al had laten zien en of zij wist wie het was. Of kon zijn. Misschien vonden ze wel sporen in de kamer. Hoe hadden ze het in godsnaam voor elkaar gekregen om het dode meisje daar te krijgen? Het was onmogelijk, in zo’n korte tijd. Een vreemd gevoel omklemde mijn hart en een nieuwe suggestie deed mijn ademhaling onregelmatig worden.
‘’Jongens.’’ Mijn kille stem deed hun stoppen en omdraaiden. Vier paar ogen staarden me vol onbegrip aan, niet wetend wat er nu weer komen zou. Voor enkele seconden leek het me beter om het hier eerst bij te laten, maar ik verwierp die gedachte al snel. Als we dit wouden doen, moesten we elkaar alles vertellen wat we wisten of dachten. Eventuele theorieën. Ik hoopte alleen maar dat ze niet zouden denken dat ik gek werd. Hoewel ik het ze niet kwalijk zou nemen.
‘’Wat nou als dat meisje er vannacht ook al lag?’’ Ik keek hen stuk voor stuk aan, probeerde niet al te veel op hun angstige blikken te letten.
‘’Ik bedoel, een lijk stinkt toch niet direct zo erg? Ze moest hoe dan ook al langer dood zijn, denken jullie niet?’’ Niemand reageerde. Ik stond op het punt om hun te vertellen dat het er nu ook even niet toe deed, toen Zayn zijn mond opende.
‘’Ze was al langer dood, dat zeker. Maar Harry… Hoe hadden ze het er moeten krijgen dan? Ik bedoel, Mark en je vader houden ’s nachts de wacht. Dat heb ik zelf gezien.’’ Hij huiverde even om een reden die ik me niet kon bedenken. ‘’En hun wapens zijn niet mis.’’ Enkele geluiden van verbazing weerklonken uit de monden van de jongens. Wat hadden ze dan verwacht? Dat mijn vader en Mark ons zouden beschermen met houten stokken? Zelfs ik wist dat de Geheime Dienst wel wat in zijn mars had. Net toen ik dat wilde zeggen, werden al onze blikken naar de houten veranda getrokken, waar zojuist de voordeur woest opengeslagen werd. Sarah stampte naar buiten, mijn vader in haar kielzog. We bleven als aan de grond genageld staan, luisterden naar hun luide conversatie.
‘’Waarom heb je me dat niet direct verteld? Hoe lang weet je dit al? Nou?’’ Sarah’s stem was luid, doorkruiste de hele open plek. Ik zag mijn vader sussende bewegingen maken en spitste mijn oren om zijn kalmerende stem te horen.
‘’Harry heeft haar gevonden. Iets voordat jij kwam. Wat had ik dan moeten doen?’’ Hij legde zijn hand op haar schouder, ze reageerde hierop door zich om te draaien en op het hekje dat om de veranda heen was gebouwd te leunen, wat ervoor zorgde dat mijn vaders hand als een slappe pop van haar schouder afgleed. Één ding was zeker. Het lijk had ze gezien.
‘’Het spijt me. Ik ben gewoon…’’ Ze schudde haar hoofd, liet deze vervolgens in haar armen zakken die ze op het hek had laten rusten. ‘’Geschokt en bang. Dat is meer dan logisch.’’ Mijn vaders stem was zacht, had een kleine ondertoon van verdriet.
‘’Ja. Ik - ik wil gewoon mijn meisje terug. Snap je dat, D?’’ Sarah keek achterom naar mijn vader, die naar haar toe kwam en voorzichtig zijn arm om haar heen sloeg.
‘’Ja. Maar al te goed.’’ Uit automatisme draaiden we ons alle vijf tegelijk om toen zowel de blik van Sarah als die van mijn vader onze kant uit schoot.
‘’Jongens! Kom eens!’’ Hij klonk niet boos, maar het was verre van blij. Langzaam draaiden we ons om en liepen we zwijgend naar hem en Sarah toe. Mijn vader liet haar los, ging ons voor naar binnen. Sarah sloot de deur achter ons en we namen allemaal plaats op de bank. Mark was nergens te bekennen, hij was waarschijnlijk nog in onze slaapkamer.
Mijn vader en Sarah gingen op twee stoelen tegenover ons zitten en ik peilde hun blikken. Ze waren serieus, maar toch vriendelijk. Eigenlijk leek het meer alsof het twee bezorgde ouders waren, die zich eens even goed over hun kinderen gingen ontfermen. Natuurlijk waren het ook bezorgde ouders, hun kinderen liepen gevaar. Meer dan dat. Ik keek opzij naar de anderen, die enkel afwachtend naar de grond of naar Sarah en mijn vader staarden. Mijn hartslag begon sneller te slaan en ik voelde hoe ongemakkelijk deze situatie werd. Sarah’s dochter, ontvoerd en in gevaar. Wij alle vijf, midden in een bos en in gevaar. Nog maar te zwijgen over het feit dat de ouders van Zayn, Liam, Louis en Niall waarschijnlijk van niets wisten. Of misschien ook wel. Nee, dat kon haast niet. Ik wist hoe bezorgd Zayn’s ouders konden zijn. Zijn vader was zelfs zo erg, dat hij zich druk maakte over wat mijn moeder dacht als ik niet voor twaalf uur thuis zou zijn. Terwijl ik me even liet gaan in de herinnering van die avond, zag ik in dat dit hele gedoe onze vriendschap op de proef zou stellen. Zowel die van ons vijven, als die van mijn vader, Mark en Sarah. Hoe oud was zij eigenlijk? Ze kon nauwelijks dertig zijn. Ik schatte haar meer vijfentwintig. Dan was ze niet veel ouder als Lou, wat eigenlijk heel vreemd was. Louis, een bekende zanger uit een wereldberoemde boy band. Sarah, undercover agente voor de Geheime Dienst. Wat was de wereld toch een zooitje.
Mijn gedachtenbubbel werd verbroken door Sarah die haar keel schraapte. Ik hief mijn hoofd, ving haar blik en glimlachte. Ze beantwoordde deze, waarna ze begon te spreken. Mijn maag raakte langzaam verwikkeld in een dikke knoop, bij het horen van de toon van haar stem. IJskoud.
‘’Harry heeft jullie vast al verteld wat er is gebeurd. Niemand van ons heeft enig idee wie het is, jullie niet, wij niet. Wel weet ik waarom dit is gebeurd. Het is een waarschuwing. De Panthers maken hiermee duidelijk dat ze niet bang zijn iemand goed te laten lijden, iemand te vermoorden. Dit lot staat jullie ook te wachten als we niet nu meteen ingrijpen, laten we er niet langer omheen draaien. De Panthers moeten dood.’’ Haar ogen stonden kil, ze balde haar handen tot vuisten. Ik hield mijn adem in, voelde hoe de andere jongens dat ook deden.
‘’Hebben jullie enig waar ze zijn?’’ vroeg Louis zacht. Ze schudden beiden van nee. Logisch, anders was mijn vader niet al twee jaar lang bezig met hun achterna zitten. Zonder succes, tot nu toe.
‘’Nee. Maar voordat we iets gaan ondernemen, wil ik jullie aan ze voorstellen. We hebben vier dossiers, van elk lid.’’ Mijn vader draaide zich om op zijn stoel en griste een zwartleren tas achter de oude televisie weg. Hij opende deze, haalde er drie berge mappen uit en smeet deze op de houten salontafel, die te midden van ons allen stond. Hij klapte de bovenste open, waarna we ons alle vijf naar voren bogen om de inhoud ervan beter te kunnen bekijken.
Een grauw mannengezicht, met korte bruine haren, keek ons kil aan. Zijn tanden ontbloot, zijn ogen groot van haat. Een rilling liep over mijn rug, een nieuw tafereel brandde zich op mijn netvlies. Ik had deze man eerder gezien.

Reacties: