FanFic.nl

Little CanCan Girl

Sally: Ster in de maak

Ik was in de coulisse bezig met de kostuums te sorteren. Vanavond gaven we nog een grote show, ondanks de rommel van de renovaties. Plots merkte ik dat er een blonde dame op me af liep. Ze zag er goed gekleed uit en was ook mollig, net als ik.
'Hallo, ik ben Daniëlla.'
Ik glimlachte.
'Bonjour. Ik ben Sally.' stelde ik mezelf voor. 'Waarvoor bent u hier?'
Daniëlla glimlachte.
'Zidler heeft me hoofd kostuumontwerper gemaakt in ruil voor financiële steun.' Legde Daniëlla uit.
Ik bekeek haar goed. Haar kleren zagen er zo goed als nieuw uit. Ik voelde me wat minderwaardig in mijn oude, verstelde jurk.
'Goed om te horen dat er sponsors zijn. Ookal draait de Moulin goed, Zidler steek meer geld in z'n eigen zakken dat dat het hieraan besteed wordt.' zei ik.
Ik zag hoe Daniëlla wat bedenkelijk keek.
'Cherie?! Waar ben je.' hoorde ik Georg roepen.
Ik volgde de oorsprong van de stem en zag Georg een verdieping hoger.
'Ik ben hier!' riep ik.
Georg keek omlaag en glimlachte waarna hij zich naar beneden haaste.
'Wie is dat?' vroeg Daniëlla.
Ik glimlachte.
'Dat is mijn verloofde, Georg Listing. Hij werkt bij decor nu maar oorspronkelijk speelt hij piano.' zei ik.
Georg ging naast me staan. Hij negeerde Daniëlla even.
'Cherie, ik heb iets opgevangen. Zidl-'
'Rustig chere. Ik wil je eerst aan iemand voorstellen. Dit is Daniëlla. Zij zorgt nu voor de kostuums.' onderbrak ik hem.
Georg keek naar Daniëlla en glimlachte even. Door zijn haast was zijn paardestaart wat losgekomen. Teder veegde ik een lok achter zijn oor.
'Aangename kenismaking.' zei Georg.
'Aangenaam.' zei Daniëlla die Georg's uitgestoken hand schudde met een vrij ferme grip voor een meisje.
Dat stond me wel aan, een vrouw die sterk genoeg was om voor zichzelf te zorgen. Ze deed me aan mijn noeder denken.
'Wat wou je me nu vertellen, chere?' vroeg ik.
Georg draaide zich naar me toe.
'Zidler! Hij heeft het in z'n kop gekregen van jou zijn ster te maken!'
Ik staarde Georg met grote ogen aan.
'W-wat?'
'Listing! Waar zit je?!' riep iemand van boven.
'Ik kom!' riep Georg terug. 'Ik zie je nog, cherie.'
Hij gaf me een kus op de wang en verdween.
Daniëlla glimlachte.
'Laat mij de eerste zijn om je te feliciteren.'
Ik glinlachte.
'Danku.'

De rest van de dag legde ik Daniëlla alles uit wat er geweten moest worden. Ik was haar de laatste kleine dingetjes aan het uitleggen waneer Zidler me in z'n kantoor vroeg. Nerveus ging in het overdadig versierde kantoor binnen. Zidler zat achter zijn massieve bureau gemaakt vaan een duur tropisch hout. De ruimte stonk naar de rook van dure sigaren en alles vloekte met elkaar. Kortom, een bureau dat perfect bij Zidler paste.
'Zo.'
Zidler stond recht achter zijn bureau met zijn palmen plat op het bureaublad. Hij keek me aan.
'Tom heeft me er van overtuigd om jou ster van ons toneelstuk te maken.'
Ik keek Zidler verbaasd aan. Tom? Waarom zou hij did gedaan hebben? Ik had geen enkel talent als het op theater aankwam. Waarom ik?
'Sta daar niet zo stom te gapen! Maak je klaar. De Moulin gaat over een uur open!'
Ik knikte en rende het kantoor uit. Ik haaste me naar mdme Thèrèse en vertelde haar het nieuws.
'Oh ma petite! Wat ben ik blij voor je!'
Mdme Thèrèse drukte een kus op mijn wangen en nam me in een stevige omhelzing.
'Dankje Thèrèse.' zei ik glimlachend.

Mijn moeder kwam toen binnen. Ze glimlachte naar me. Haar grote, blauwe ogen glinsterde met tranen van geluk.
'Ik heb nooit gedacht dat ik dit nog zou meemaken.' zei ze toen te me omhelsde. 'De Moulin wordt terug in z'n volle glorie hersteld en mijn dochter wordt een ster!'
Een glimlacht verscheen op mijn lippen. Plots hoorde ik gehaaste voetstappen, een bonk en een luide: 'Merde!'
Verbaasd liep ik op de bron van het geluid af en zag Claude, een toneelhulp, op de grond zitten met een touw rond zijn enkel. Claude was zo'n typische kluns. Net als ik. We slaagden er bijde in om over lucht te struikelen.
'Claude, í§a va?"
Claude keek op en knikte.
'Ja. Maar Tom heeft me gestuurd. Hij wilt met je praten.'

De moed zakte me in de schoenen. Ik mocht Tom niet. Hij had iets hebberigs en sluw over zich. Hij was de soort persoon waarvan je als je hem de hand hebt geschud je het beste je vingers natelde.
'Hij zit in de grote zaal.'
'Dankje, Claude.' zei ik. Ik rechtte mijn rug en liep naar de zaal. Ik was nerveus. Was Georg maar hier bij me..
Tom stond in het midden van de zaal. Hij keek goedkeurend in het rond. Zijn zwarte dreadlocks hingen los over zijn schouders en hij ging gekleed in een los wit hemd en een zwarte broek. Toen hij me in het oog kreeg grijnsde hij.
'Daar ben je, onze rijzende ster.'
Een rilling liep over mijn rug. Ik wist niet goed of het een koude rillinng was of juist niet...

'Waarom wou je me spreken?' vroeg ik zo zakelijk mogelijk.
'Het script natuurlijk!' zei Tom geamuseerd. Zijn donkere ogen stonden op mij gefixeerd. Donker met een of andere emotie die ik niet kon plaatsen.
'Natuurlijk.' zei ik alsof het compleet vanzelfsprekend was. 'Waar is het dan?'
Tom lachte opnieuw geamuseerd. Ik voelde een blos over mijn wangen glijden maar probeerde mezelf nog steeds puur zakelijk te laten overkomen.
'Het script, liebe, is bij mijn goede vriend Gustav Wolfgang Klaus Schäfer. Hij heeft het immers geschreven.' zei Tom.
Ik voelde dat ik rood werdt toen hij me "liebe" noemde. Georg gebruikte die koosnaam ook voor me.
'Dan gaan we het ophalen.' zei ik en ik beende richting de uitgang met Tom in mijn kielzog.

Reacties: