FanFic.nl

Truly, Madly, Deeply

Twenty

Niall stopte pas toen ik hysterisch was gaan huilen. Hij besefte ineens waar hij mee bezig was en keek me met een blik vol spijt aan. Ik ben daarna huilend naar de logeerkamer gelopen en ben daar in bed gaan liggen. Ik viel uiteindelijk huilend in slaap.
Ik werd wakker door de geur van vers brood. Ik opende mijn dikke, rode, uitgedroogde ogen en zag Niall in de deuropening staan met een dienblad. Hij had ontbijt voor me gemaakt. Toen hij zag dat ik wakker werd kwam hij twijfelend naar binnen schuifelen. Ik volgde hem met mijn ogen terwijl hij mijn kamer binnen kwam en op de rand van mijn bed ging zitten, hij legde het dienblad tussen ons neer.
"Lily, ik kan niet zeggen hoeveel het me spijt," begon hij, ik zag dat hij zocht naar de juiste woorden.
"Ik was gisteren mezelf niet, het is misschien geen goed excuus maar het is echt zo. Ik had niet zo opdringerig moeten zijn en naar je moeten luisteren, het spijt me zo, alsjeblieft vergeef me. Het zal nooit weer gebeuren, dat beloof ik je." Hij stak zijn hand naar me uit en zonder dat ik het door had schoof ik angstig achteruit. Ik zag een gekwetste blik in zijn ogen opkomen en hij keek geschrokken naar mijn arm. Die was helemaal blauw omdat hij me daar gisteren zo hard had vast gegrepen.
"Oh mijn God, Lily, komt dat door mij?" vroeg hij geschrokken. Langzaam knikte ik, omlaag kijkend, ik kon de gekwetste uitdrukking op zijn gezicht niet aan.
"Lily, zeg alsjeblieft dat je niet bang voor me bent. Ik heb je nooit pijn willen doen," zei hij toen, ik keek hem aan en zag een traan in zijn ooghoek glinsteren. Ik wilde zeggen dat het niet zo was, maar dat kon ik niet, ik wist het zelf ook niet. Was ik bang voor hem? Ik zei uiteindelijk niets, en dat was duidelijk genoeg voor hem. Hij stond op en liep met zijn hoofd omlaag de deur uit. Ik liet mezelf weer achterover vallen. Ik had gisteren een hele andere kant van Niall gezien, en die beviel me totaal niet. Ik bleef even liggen en dacht na. Ik was echt hopeloos verliefd op Niall. Bij elke andere jongen was ik woedend naar huis gegaan en had ik hem een week of twee genegeerd, maar alleen al bij de gedachte Niall twee weken niet te spreken moest ik bijna huilen. Langzaam maar zeker werd ik steeds afhankelijker van hem, wat haatte ik dat. Mijn moeder had me altijd verteld dat ik nooit afhankelijk van een jongen mocht worden, financieel en emotioneel niet. Ik besloot uit bed te gaan en trok een vest aan, zodat Niall de blauwe plek niet hoefde te zien. Ik liep door het appartement naar de keuken met het dienblad. Daar zag ik Niall zitten, uit het raam kijken. Hij keek hoopvol op toen ik de keuken binnen kwam. Ik zette het dienblad voor hem neer en ging aan de andere kant van de tafel zitten.
"Als je dat ooit nog eens doet, zie je me niet meer terug," zei ik zuchtend. Ik zag een kleine glimlach op zijn gezicht verschijnen en zwijgend aten we ons ontbijt op.
De rest van de dag deed Niall extreem hard zijn best maar ik kon nog niet echt helemaal ontspannen en dat merkte hij ook.
"Als je volgend weekend meegaat naar Ierland het ik een verrassing voor je," zei hij opeens terwijl we op de bank lagen te hangen. Ik keek verbaasd op.
"Wat is het? Ik haar verrassingen," zei ik met argwaan. Hij haalde lachend zijn schouders op en keek weer naar de televisie. De rest van de middag probeerde ik achter zijn verrassing te komen, maar hij liet niets los. Chagrijnig zat ik aan het avondeten, ik had pasta gemaakt.
"Ik ga niks vertellen hoor, dus doe maar gewoon vrolijk." Ik zag dat hij ervan genoot en dat maakte me nog chagrijniger. Ik wilde weten wat de verrassing was.
Het kostte me die avond heel wat moed om weer naast Niall in bed te kruipen, maar ik deed het toch. Hij had er totaal niet op aan gedrongen maar toen ik naast hem lag sloeg hij bijna direct een arm om me heen en trok me tegen zich aan.
"Je bent nu van mij en ik zal je beschermen," fluisterde hij in mijn oor. Ik kreeg een warm gevoel van binnen en ik wist dat hij het meende. Gisternacht was echt een fout geweest en hij had er super veel spijt van. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borstkas aan en terwijl hij over mijn rug streelde merkte ik mijn ogen langzaam dichtvallen.
Die nacht werd ik gillend wakker, Niall vloog ook direct overeind en pakte me vast.
"Lils, wat is er?" vroeg hij terwijl hij me tegen zich aan trok.
"Niks, gewoon een nachtmerrie," zei ik geschrokken. Ik voelde de tranen nog op mijn wang en mijn lichaam beefde. Niall troostte me en wiegde me in zijn armen.
"Je kunt me vertrouwen Lils," zei hij terwijl hij mijn bezweette voorhoofd kusjes gaf. Ik zuchtte.
"Ik pak even een glas water voor je," zei hij en hij stapte uit bed.
"Ik was erbij, die dag," zei ik toen Niall weer terug kwam. Ik zat rechtop in bed en ik zag hoe hij verbaasd stil bleef staan.
"Ik was erbij toen mijn moeder overleed, ik zat achterin," zei ik en ik begon te snikken. Ik hoorde Niall naar mij toelopen en voelde zijn sterke armen om mij heen. Ik liet me door hem troostten en toen ik weer normaal kon praten keek ik hem weer aan.
"Daarom moet ik altijd aan haar kledingstukken ruiken. Als ik dat te lang niet doe krijg ik nachtmerries over die dag. Het is nu vier dagen geleden dat ik haar geur in me heb opgenomen." Niall keek me aan, hij was geschokt en wist niet wat hij moest zeggen. Hij nam me weer in zijn armen en begon over mijn haar te aaien.
"Het komt goed," mompelde hij en hij drukte kusjes op mijn hoofd. Na een halfuur merkte ik dat ik in zijn armen in slaap viel.

Reacties: