FanFic.nl

Tenzin & Lin: Life of unexpected choices.

Hoofdstuk 1

Het was nog vroeg in de morgen. De lucht die ik voelde, voelde koud en vochtig aan, hoewel er toch was voorspeld dat het een mooie dag werd. Ik liep de trap af die me naar het voordek van deze boot leidde. Gelukkig was hij van metaal gemaakt, anders kon ik niets meer zien - en dat was toch best handig.
De reis die ik moest maken, zou gelukkig niet al te lang duren. Ook al had ik in het verleden wel genoeg lange reizen gemaakt, maar nu was het gewoon fijn dat ik snel op mijn bestemming zou zijn. Er was veel gebeurd de laatste periodes, en bij hen had ik tenminste afleiding.
Rustig ging ik zitten aan de rand van het schip. De wind suisde langs mijn haren, het was een rustgevend gevoel.
De baby in mijn buik schopte hevig, dat redelijk pijn deed. Dit moest wel een kind van mij zijn, dacht ik glimlachend.
Rihan, mijn vriend, had me verlaten toen hij ontdekte dat ik zwanger was.
Ik zuchtte. Eigenlijk had ik geen zin om erover na te denken, maar ik kon er niets aan doen. Het achtervolgde me elke dag.
Ik dacht dat hij werkelijk iets voor me voelde, maar blijkbaar had ik dat verkeerd gedacht.
Op dat moment was hij nog bij mij in dienst van de metaalsturende politie van Republicazia, die ik nadat ik me niet meer bezig hield met mijn eigen metaalsturingsschool, had opgericht. Naast mij, was hij één van de grote leiders.
Hij hielp me bijna met alles, gaf mij ook altijd raad als ik niet wist hoe ik iets moest oplossen. Ook leerde ik het politiecorps ‘metaalsturen’ voor diegene die aardemeester waren.
Samen maakte we vaak plezier en vormden een goed team. Hij zij vaak dat hij me bewonderde, hoe goed ik wist te overleven als blinde. Op een gegeven moment trokken we zelfs zo erg naar elkaar toe dat we verliefd op elkaar werden.
Of.. dat dacht ik tenminste.
‘Het gaat zo niet werken. Het spijt me, Toph’ had hij gezegd toen hij het nieuws hoorde, en dat was de aller- laatste keer dat ik hem zag. Waarom hij het deed, wist ik niet.
Mijn hand gleed even naar mijn opgezette buik, tranen welden weer op als ik aan dat ene moment terug dacht. Gefrustreerd wreef ik ze weg. Dit was niet het goede moment om mijn gevoelens te uiten, er waren meerdere mensen op deze boot.
Eigenlijk had ik op dat zelfde moment wraak willen nemen, maar ik kon het niet. Hij was het niet waard. Gelukkig kwam ik hem niet meer tegen, ik had namelijk zwangerschapsverlof en kon vanaf dat moment een tijd niet meer werken.
Daarna gebeurde alles ontzettend snel. Op een morgen, was ik op het luchttempeleiland en Katara vertelde dat ze in de stad was en dat ze toen iets vervelends had gehoord, Rihan was overleden.
Hoe hij was overleden, wist alleen niemand. Ergens in de stad, zonder ook maar een enkel bewijs van moord, was hij gevonden, sommige vermoedden dat hij zelfmoord had gepleegd..
‘Wilt u misschien thee, mevrouw?’. Ik werd even wakker geschud door een vrouw die voor mij stond. ‘Nee, dank u’ antwoordde ik haastig terug.
Al snel was ik aangekomen op mijn bestemming, luchttempeleiland. Ik had besloten dat ik daar beter mijn kindje ter wereld kon brengen dan in de drukke stad. En dan had ik tenminste mijn vrienden om me heen.
Katara, Aang, Bumi, Kya waren waarschijnlijk al aan het wachten, terwijl ik vanaf de boot weer op de vaste grond kwam. Ik hoorde de meeste van hen praatten.
Ze begroette me allemaal en omhelsde me.
‘Hallo, tante Toph!’ gilde Bumi enthousiast. ‘Hoe gaat het met u baby?’ vroeg Kya nieuwsgierig.
‘Het gaat erg goed’ zei ik glimlachend. Ik wende me tot Katara ‘Waar is de kleine Tenzin?
‘Op bed’ zei ze, terwijl ze me hielp met mijn spullen.
‘Wedden dat het dit keer wel een ‘Ballarina twee’ word?’ zei ik plagerig.
Aang keek me met een tikkeltje geïrriteerde blik aan. Hij vond al jaren dat ik moest stoppen met zijn bijnaam, maar ik luisterde niet. Het was veel te leuk.
‘Nog last van je buik gehad?’ vroeg Katara vriendelijk.
‘Dat kind blijft maar trappen’ zei ik een beetje gefrustreerd tegen haar. ‘Volgens mij mag ze me niet’.
Aang glimlachte ‘Dan weet jij ook eens hoe dat voelt als iemand je een stoot geeft’
Maar Katara gaf me een gerustellend klopje op mijn schouder.
‘Volgens mij wilt ze aan je laten zien hoe sterk ze is’

Reacties: