FanFic.nl

Obscurus

-Nobilis-

De weinige pap die we kregen was snel op en Lou kregen een oorvijg toen ze ontevreden en nog lang niet verzadigd een boer liet. We hadden allemaal gemerkt dat Remi’s bordje weer net iets voller was dan het onze, maar niemand durfde een opmerking te plaatsen.
Ik keek Jean doordringend aan bij het dankgebed.
Je vous salue, Marie , pleine de grí¢ces; le Seigneur est avec vous.
Geluidloos vroeg ik hem om de ontmoetingslocatie met Hedwige.
Vous íªtes bénie entre toutes les femmes et Jésus, le fruit de vos entrailles, est béni.
Onder zijn wimpers door zag hij mij en hij seinde terug dat ik het niet mocht wagen hem te volgen.
Sainte Marie, Mère de Dieu, priez pour nous, pauvres pécheurs, maintenant et í  l'heure de notre mort.
Ik rolde met mijn ogen. Hij keek me belettend aan en eiste daarna dat ik hem moest indekken wanneer hij straks naar zijn geheime aanbidster verdween. Hij beloofde me dat hij me alle details zou doorbrieven. D’accord.
Amen.

Pierre besloot ons, de meisjes te helpen met de afwas na het avondmaal. Maman stampte al gauw naar ons toe.
“Waarom is Jean zomaar als een dief in de nacht verdwenen? Weten jullie hier meer over? Nou, zeg op!”�
Louise, Georgette en ik trokken ons beste emotieloze gezicht maar je zag dat Pierre het moeilijker had met liegen. Ook onze moeder had dat door en ze wendde zich tot de zwakste schakel.
“Pierre, mon cher, vertel je arme moedertje eens waar je grote broer is gebleven?”�
“Albéric is in de tuin.”�
Louise en ik schoten in de lach. We hadden nooit gedacht dat uitgerekend uit Pierre’s mond zo’n snedig antwoord zou klinken. Maar nu had hij weer een redding nodig.
“Jean is de stad in. Hij gaat kijken of er nog wat te verdienen valt.”�
Moeder richtte nu haar achterdochtige blik op mij.
“Iudith, eerlijk zijn. Is dat ‘verdienen’ van hem niet een synoniem voor ‘stelen’.”�
“Bien sí»r que non, maman, hij kijkt wel uit !”�
Gelukkig was ze hiermee tevredengesteld en wij haalden achter haar rug opgelucht adem.

Nadat ik Georgette en Remi had ondergestopt en Pierre en Albéric ook onder het jute waren verdwenen, bleven Lou en ik achter om te wachten op Jean en zo nodig bij zijn terugkomst de aandacht van Susanna af te leiden.
Louises hoofd rustte op mijn schouder. Zachtjes ademhalend knikkebolde ze. Met al de kracht die ik in me had, probeerde ik mezelf staande te houden. Ik was te nieuwsgierig om de volgende morgen af te wachten.
Eindelijk zag ik dan een donkere gedaante opdoemen in de verte en voorzichtig wekte ik Louise uit een oppervlaktedroom. Op de puntjes van onze tenen slopen we uit het huis. In een hoekje van onze slecht verwarmde huiskamer zag ik moeder ingedommeld zijn. Mooi zo.
Uitgelaten rende Jean bij het zien van zijn jongere zusjes op ons af.
“Lou! Juud!”�
“Sssst”�
Lachend maanden we hem tot stilte. Moeder sliep namelijk nooit diep. We voerden hem naar binnen, plaatsten hem op zijn strozak, trokken zijn laarzen uit en op onze hurken gingen we voor hem zitten. Aandachtig luisterden we naar zijn belevenissen die hij met gedempte stem met ons deelde.
“Ik was dus naar afspraak rond zonsondergang bij de grasweiden. Volgens de gepaste etiquette voegde ze zich, gehuld in een sluier en vergezeld door een chaperonne waarvan ik de naam al weer ben vergeten, bij mij. Ik gaf haar een bosje veldbloemen die ik op mijn weg had verzameld en ze giechelde bij de aanblik van de kleurige ruikers. Ik gaf haar een handkus en bood haar mijn arm aan. Samen slenterden we door het vochtige gras. We hebben over de sterrenbeelden, die zich aan de hemel hadden vertekende, gepraat en ze luisterde heel aandachtig bij alles wat ik te zeggen had. Vader heeft me een beetje sterrenkunde geleerd toen ik nog een jochie was. Heb ik er toch nog wat aan gehad.”�
Jean zuchtte, maar zijn ogen flonkerden weer van plezier toen hij Hedwige verder beschreef.
“Ze droeg een jurk met donkergroene mouwen en ze zag er prachtig, stralend uit. Het kan wel zijn, Lou, dat ze niet de pienterste is maar ze heeft een hart van goud. Wat een lief meisje is Hedwige. Ik hoop dat mijn gevoelens ook wederzijds zijn.”�
“Vast wel. Zij was tenslotte degene die je mee vroeg.”�
Hij knikte afwezig naar mij.
“Ik weet nu niet of ik blij of ontevreden over mijn beslissing moet zijn, Iudith. Ik vind haar stiekem eigenlijk oprecht leuk en zelfs als zij mij ook verkiest dan staat er nog steeds een heel groot obstakel in de weg...
Ze is van adel.
En ik niet.
Haar vader zal nooit toestaan dat ze zich met mij verbindt. Haar bruidsschat zal dan naar de weduwe van een barman, een jager gaan. Een barman! Een jager! Nee, daar kijkt dat volk op neer. Een schandaal zal het worden en je moet wel een hele sterke man zijn om die last te dragen.”�
Louise en ik keken elkaar teleurgesteld aan. Was dit eigenlijk niet ook deels onze schuld?
Plots viel er een schaduw over ons onderonsje heen. Lou stond op en van de schrik greep ik een voet van Jean vast. De koude stem van maman klonk voor het eerst in jaren weer eens troostend.
“Geef de moed nog niet op, zoon. Dit verhaal kan nog een gunstige wending krijgen.”�

Reacties: