Hoofdcategorieėn
Home » Overige » Obscurus » -Solutionem-
Obscurus
-Solutionem-
“Maman! We hadden niet de bedoeling u in uw kostbare slaap te verstoren. Excusez-nous...”¯
“Het is al goed, Iudith. Ik heb alles al gehoord en ik ben niet boos.”¯
Louise trok het verbaasdste gezicht dat ze in haar repertoire had. Susanna? Niet boos? Nee, dat klopte niet.
“Dus Jean, jij hebt het plan omhoog te trouwen. Dat is niet zomaar iets. Weet wat je te wachten staat.”¯
Jean werd bleek bij het woord trouwen.
“Maar zover zijn we nog helemaal niet moeder. Ik heb haar pas een keer ontmoet. Het klikte wel maar om gelijk over een huwelijk te spreken...”¯
“Is overdreven? Wilde je dat zeggen? Lieverd, volgens mij heeft de gedachte van een trouwpartij al bij de eerste blik door je hoofd gespookt. Jij doet anders nooit zoveel moeite voor ene meisje. Ze liggen bij jou tenslotte allemaal aan je voeten. En je zit nu nog in een goed huwbare leeftijd Jean. Voor Hedwige is het zelfs al aan de late kant.”¯
“Loopt u niet te hard van stapel? Hoe bent u bijvoorbeeld ooit van plan de vader te overtuigen? Hedwige is met haar negentien jaar inderdaad al redelijk laat. Het verbaast me dat ze niet allang met haar twaalfde jaar is uitgehuwelijkt zoals alle andere adellijke dochters. Alleen dat is nog steeds niet genoeg reden om naar beneden te trouwen. Ik geloof niet dat die vader een huwelijk uit liefde zal goedkeuren. We moeten met iets anders komen.”¯
“Precies!”¯ Moeder priemde met haar wijsvinger naar Louise.
“Geloof het of niet, kinderen, maar de familie duPont is ons iets verschuldigd.”¯
Jean en ik wisselde een blik van verstandhouding. Waar ging Susanna heen?
“Jaren geleden, toen Emile, jullie vader nog in ons midden was, God beware hem, wilde het zo zijn dat een zekere neef uit de duPont familie graag bij papa aan de bar kwam staan. Claude heette de beste man. Hij was vijfendertig jaar en ongehuwd. Ik geef de vrouwen geen ongelijk. Wat een zuiplap was dat! Wanneer jullie allemaal allang sliepen, rakelde Emile altijd de gekste verhalen over hem op. Nooit van mijn leven heb ik meer zo hard gelachen als toen bij het haardvuur...”¯
Dromerig staarde ze in de verte. Ze leek plots jaren jonger. Als alleenstaande moeder had ze het zwaar om rond te komen, dat mochten we niet vergeten. In vaders tijd was ze altijd vrolijker. Papa kon haar aan het lachen brengen. Nu was een verbitterde vrouw alleen achtergebleven, met slechts een minuscuul sprankje hoop dat haar man nog in leven was.
“In ieder geval, op een dag was Claude zelfs zo dronken dat hij lallend naar buiten was gestrompeld. Hij had niet betaald en Emile had hem dus al gauw ingehaald. Claude ging richting de kade van het haventje en Emile zag het verkeerd gaan. Verblind door de alcohol struikelde de sukkelaar met een grote plons en een luide schreeuw het water in. Die oude dronkaard kon niet zwemmen, zo bleek, en Emile aarzelde geen moment. Hij trok zijn hemd uit en sprong achter hem aan. Proestend haalde hij de neef duPont boven en zonder dat iemand iets van deze beschamende vertoning zou merken, wierp hij Claude over zijn schouder en droeg hem naar het grote landhuis.
Die snobs wilden hem eerst niet binnenlaten, omdat ze dachten dat hij een bedelaar met een ziek familielid was. Maar toen bleek dat dat familielid uit hun familie kwam, opende ze zo snel als ze konden de deuren. Ze waren hem, een eenvoudige barman, eeuwig dankbaar dat hij zo kordaat had gehandeld. Geen ziel had Claude herkent en zo is dus een schandaal voor de duPonts verhinderd. Ze zeiden dat ze bij hem in het krijt stonden. Hij moest alleen wel beloven dat niemand anders dit te weten zou komen. En hij heeft braaf gezwegen. Alleen aan mij heeft hij het nog verteld. Gelukkig. Want nu hebben wij een troef in handen.”¯
Een glimlach van oor tot oor was doorgebroken op het gezicht van Jean. Deze dag... nacht kon niet meer stuk. Deze nacht luidde een verandering en nieuwe, frisse hoop in.
In een goede stemming kropen we onder de dekens. Alleen maman kon zo gauw de slaap niet vatten. Ze dacht waarschijnlijk terug aan vader.
Niet het zachte ochtendlicht of kwinkelerende vogeltjes, maar de schelle stem van Susanna rukte me uit mijn dromen. Het zag er naar uit dat er weinig over was van haar behulpzame bui van gisteren. Een nieuwe week was begonnen. We moesten weer aan het werk.
Ik zag een stel jongens met kerkelijke geschriften onder hun arm passeren. Alleen de zonen van rijke kooplieden en de adel konden onderwijs volgen bij het plaatselijke klooster. Jongedames hadden sowieso geen kans. Een feit waar Louise zich nog vaak over opwond. Diep van binnen wilde ik eigenlijk net zo opstandig zijn als zij. Maar mijn feministische gedachten hield ik toch voor me. Uit angst. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht ze met de wereld te delen. Ik was wel enorm blij dat papa mij een half jaar voordat hij met de Volkskruistocht mee zou gaan mij lezen had geleerd. Zo kon ik mezelf de verhalen voorlezen, nu hij er niet was. Schrijven kon ik niet. Nog niet. Maar ik kon lezen, letters herkennen. Dat schrijven zou me ook wel een keer lukken. Maar vandaag had ik daar geen tijd voor. Vandaag moest ik weer mijn mooiste glimlach opzetten en voor dienstmeid spelen in huize Legíªne, hoewel ik veel liever weer op avontuur naar het klooster was gegaan.
De inhoud van een emmer vol vuiligheid scheerde rakelings langs mijn hoofd.
“Kun je wel uitkijken!”¯
Eindelijk stond ik dan voor het overweldigende landhuis. Via een achterdeurtje kwam ik in de keuken uit.
De kokkin keek me met zo’n zuur gezicht aan dat ik een moment twijfelde of ze niet per ongeluk in een citroen had gebeten. De hoofddienstmeid gaf me zonder een blik waardig te keuren een emmer met sop en ik begon aan mijn routine.
De familie was op dit moment in de muziekkamer wist ik, waar ze verveeld of trots naar het eeuwigdurende pianospel van dochter Ethelinde gingen luisteren. Nu was dus het moment om de slaapkamers met de protserige hemelbedden uit te stoffen. Men mocht namelijk mij niets zien of horen. Behoedzaam begon ik eerst met de trap te poetsen. In de kamer naast mij hoorde ik het meisje in kwestie die arme piano al mishandelen. Dit was ik helaas wel gewend, maar plots stopte deze marteling voor het oor. De piepstem van vrouwe Legíªne klonk door de muur heen. Ik kon het niet helpen, maar ik was nieuwsgierig en luisterde het gesprek af terwijl de trap ondertussen steeds harder begon te blinken.
“Ethelinde, hoe was de paardrijdtocht gisteren?”¯
Ik zag niets maar ik voelde gewoon hoe ze begon te blozen.
“Maar moeder, ik ben helemaal niet uit rijden gegaan...”¯
Ze was zelf ook niet overtuigd van haar zaak en haar stem haperde.
“Lieg niet tegen me, Ethelinde! Ik heb alles gehoord. Wat moet monsieur Degas wel niet van je denken? Zijn toekomstige bruidje: een amazone?!”¯
Arme meid. Monsieur Degas was al bijna veertig en was al drie keer getrouwd geweest. Geen van zijn vrouwen hebben het naar hun zin gehad bij hem.
“Mais ma mère,”¯ stotterde ze, “het was niet mijn idee. Luistert. Hedwige duPont en Allison Klein nodigde me uit voor een geheime trip door het woud. Ik weigerde maar toen noemde Hedwige me een lafaard. Volgens mij was ze gewoon bang om alleen te gaan. Allison kon het eigenlijk niet zoveel schelen of er iemand meekwam of niet. Ze zou sowieso wel vertrekken. Uiteindelijk zwichtte ik want ze deden alsof ze moediger waren dan ik. Dat kon ik toch niet over mijn kant laten gaan?”¯
Vrouwe Legíªne liet een stilte vallen. Ik had ondertussen mijn dweil gelaten voor wat hij is.
Allison Klein... Allison Felicie Klein als ik me niet vergistte. Ik had vaker over haar gehoord. Haar vader Englebert had zich niet zo heel lang geleden hier in Cí®teaux gevestigd. In het Duitse Rijk gingen de zaken niet meer zo goed omdat hij de verkeerde Hendrik had aangehangen. In Frankrijk kon hij met een schone lei beginnen, en tot zover ging het economisch weer veel beter. Hij had al veel invloed verworven in de stad en haar omgeving. Hij werd alom gerespecteerd. Zijn dochter echter, daar bestonden vele roddels over. Welke ik moest geloven wist ik ook niet, want de edelen waren niet vies van een leugentje om bestwil. Een daarvan was dat ze op een dag woedend de hofkeuken was binnengestormd, de wittebroden van de planken had gegrepen en ze op het plein was gaan uitdelen aan de bedelaars en de alleenstaande moeders. Het sierde haar persoonlijkheid als het waar was, maar het was niet echt handig voor haar adellijke reputatie.
“Toen heb ik dus aan de knecht gevraagd of hij een paard voor me wilde zadelen en ik nam dus keurig netjes in dameszit plaats op het dier, net als Hedwige. Alleen toen kwam Allison er aan gegaloppeerd. Bijna had ze mijn rokken onder gespetterd met vieze modder. Ze droeg geen sluier. Ze had haar haar los en wat nog het schokkendst was: ze droeg een broek en reed op een mannenzadel. Een mannenzadel!”¯
Ik glimlachte voor me uit. Ik denk dat ik haar wel zou mogen.
“Hedwige en ik hobbelden braaf over het bospad maar op een gegeven moment gaf zij haar paard de sporen en stormde zomaar het woud in. Zonder begeleider! We hebben nog even toen het al echt donker begon te worden op haar gewacht maar ze was spoorloos verdwenen. Wij zijn toen geschrokken terug naar onze families gegaan. Ik heb later gehoord dat zijzelf pas midden in de nacht is thuisgekomen. Oh moeder, wees niet boos, vergeef me. Ik heb spijt van het uitstapje en die onbeschofte daad van Allison heeft me mijn lesje wel geleerd.”¯
Ethelinde snikte theatraal.
“Lieve kind, stil maar. Het is goed. Het enige wat ik nu van je vraag is om niet meer met die dochter van Klein om te gaan. Het is een beste man maar dat meisje deugt niet. Laat je lelieblanke faam niet meer door haar bezoedelen. Je bent een vrouw, geen ridder.”¯
Als Lou er nu toch eens was. Als Lou er nu toch eens was. Die had dat nare mens met huid en haar opgevreten. Figuurlijk dan. Nu ja, dat hoop ik tenminste. Ik giechelde en sloop verder naar boven. Die hemelbedden zouden niet uit zichzelf schoon worden.
Reacties:
*Staart met open mond naar het scherm*
*Knippert met ogen*
DIT...
DIT...
DIT IS GEWOON WERKELIJK ONGELOFELIJK FANTASTISCH!
Elk woord las gewoon zo vloeiend, het vormde de meest prachtige unieke zinnen! Seriously sgattebol van me, DIT.. DIT IS WAT IK WIL LEZEN!
Geen verdomde stomme liefdes fanfictions over One Direction, het boeit me geen moer dat ik hiermee die fans kwets maar DIT is wat de schrijverswereld nodig heeft! Iemand met passie en gevoel, iemand die écht kan schrijven.
En geloof me zus, dat kan je als geen ander
Ik ben zo damned trots dat ik een rol mag spelen in dit ongelofelijk stoere meest geweldige verhaal van deze site en verder dan dat!
Like seriously, ik zie joí¹w nu echt als een groot voorbeeld,
I mean, hell yeah jij schrijft goddelijk!
Kus
Btw: We moeten echt gauw bijpraten
I love you, I always will
Dit is awesome!
Ben het helemaal eens met Lore, DIT is wat menseb willen lezen!
De middeleeuwen worden expres de "middeleeuwen" genoemd, nogal kleinerend.
Maar jij maakt er zo'n coole tijd van!
Love it! Dit is echt joiw zone, you'll do amazing in the future, I know for sure
xxx Nadine
P.s.: I'm hooked