FanFic.nl

~Worthless, Used, Forgotten -Gepauseerd wegens WB.

~01

Een snelle beweging en een prikkelend gevoel op mijn wang. Ze had me weer geslagen, mijn eigen moeder sloeg me. ‘’Je bent nog niet klaar met je lijst! Je moet de afwas nog doen, de vloer boenen, de badkamer schoonmaken en de was schoonmaken en strijken! Hoe durf je uit te rusten!’’ krijste ze in mijn oor. Ik was assepoester, alleen dan zonder de droomprins. ‘’Sorry, mam.’’ Mompelde ik bijna onverstaanbaar. ‘’Ik wilde helemaal geendochter erbij, dus noem me geen ‘mam’’’ spuugde ze in mijn gezicht. Het deed pijn. Gewoon pijn. Tranen begonnen in mijn ogen te prikken, blijkbaar had ‘mam’ dat ook in de gaten. ‘’Wees niet zo’n watje, neem een voorbeeld aan je broer! Hij laat zich niet zomaar kennen!’’ snauwde ze alweer. ‘’Als jullie me niet als vuil behandelde, dan was ik misschien wél zo goed als m’n broer!’’ beet ik terug. Vrijwel meteen sloeg ik mijn hand tegen mijn mond. Dit ging niet goed worden… ‘’WAT ZEI JIJ DAAR!’’ schreeuwde ze hard. Ik opende mijn mond, mar er kwam geen geluid uit. Een harde klap tegen mijn hoofd haalde me uit mijn trans, en voor een moment struikelde ik een stukje naar achter. Veel tijd had ik niet om te herstellen, mijn lieftallige moeder greep me bij mij kraag. Zoals je sommige ouders een lastig klein kind ziet meesleuren. Het zelfde was nu dus bij mij, alleen ik was op dat moment vijftien. ‘’De kelder in!’’ zei mijn moeder met een schrille stem. Het klonk akelig en koud. Voor een moment twijfelde ik, dat was geen goed idee. Ik voelde nog precies hoe ze haar hak in mijn rug boorde, onhandig rolde ik met klappen de trap af. Gedimde stemmen klonken van boven de trap. Veel hoorde ik er niet van, het pijnlijke gevoel in mijn arm en ribben leidde me genoeg af. Wat ik nog wel meekreeg waren de zware passen van mijn broer die zich naar beneden werkte. ‘’Heey zusje, zin in een beetje plezier?’’ grijnsde hij sadistisch. Hij trapte me hard in mijn maag. ‘’STOP! Alsjeblieft, STOP!’’ gilde ik huilend. ‘’Ik ga je leren om niemand meer tegen te spreken!’’ Hij zette kracht achter zijn woorden door me na elk woord te slaan, schoppen of zelfs te snijden met een mes. Vanaf die dag was ik gestopt met praten, het liet me mijn emotie’s verbergen. Ook leerde ik dat ik zo minder straf kreeg, alhoewel het alsnog niet veel minder was dan dat mijn broer, vader en moeder me al hadden aangedaan.

Met een schok werd ik wakker en gelijk begroet door een fel wit licht. Waar ben ik in Godsnaam nou weer beland… De hemel? ‘’Nou eigenlijk ben je in het ziekenhuis, om precies te zijn London.’’ Zei een stem met een accent naast me. Ik liet mijn ogen even wennen aan het licht en begon te denken. Die stem… Ik herkende het! Hij was diegene die de ambulance hadden gebeld! Ik draaide me om, zodat ik oog in oog stond met zijn blauwe, doordringende ogen. ‘’Fijn dat je wakker bent! Ik ben Niall, en niet om arrogant te zijn… Maar waarschijnlijk ken je me al.’’ Glimlachte hij vriendelijk, en een beetje terughoudend. Ik knikte lichtjes. Ik had wel eens zijn naam horen vallen op de radio, verder hadden ze het dan ook over ‘One Direction’ of zoiets. Dat was ook het enige wat ik ervan wist. Tja… Als je thuis les kreeg en alleen maar opgesloten zat in een kelder plus het feit dat ik mishandeld werd hielp niet echt mee de wereld ontdekken. ‘’Ehh, wat is jou naam?’’ vroeg hij onzeker, waarschijnlijk omdat ik nog niet had geantwoord. Ik wilde wel antwoorden, maar de angst om geslagen te worden brandde zich nog op mijn netvlies. Ik kón het gewoon niet! Ik schudde langzaam mijn hoofd, als teken dat ik niet kon praten. Een frons was bij zijn voorhoofd te zien, hij begreep het niet… ‘’Je ku-‘’ hij werd afgesneden door vier luidruchtige mensapen. ‘’ZE IS WAKKER! ZE LEEFT!’’ gilde er een met sex-haar. ‘’Louis! Ze is net wakker geworden en ze heeft serieuze verwondingen, laar haar even bijkomen!’’ riep een ander met een ongeruste uitdrukking op zijn gezicht. ‘’Alles goed, Love?’’ vroeg hij voorzichtig. Ik knikte voorzichtig, een beetje angstig door de schreeuwende jongen. Kon ik ze vertrouwen? Wat als ze ook gewelddadig waren? Een jongen met een perfect kapsel keek me doordringend aan. Zijn blik voelde ik gewoon brandden, zelf als ik hem niet aankeek. ‘’Zou ik je naam mogen weten?’’ vroeg hij vriendelijk. Ik schudde mijn hoofd. Ik kon het niet zeggen! ‘’Het heeft geen zin, ze praat niet…’’ zuchtte Niall. Ze begonnen me al irritant te worden, tenminste dat denk ik… ‘’Waarom niet?’’ vroeg een sloom pratende jongen met een grappig krullende kapsel. Zijn ogen waren groen, en je zonk er bijna in… Ik keek naar mijn handen, het was zo moeilijk uit te leggen! ‘’Kun je wel praten?’’ vroeg de blonde jongen. Ik knikte vlug op en neer. Ze lachte binnensmonds. Een rode kleur vormde zich op mijn wangen, waarom voelde ik me zo ontspannen bij deze vreemdelingen… ‘’Kun je het neerschrijven?’’ probeerde de zorgzame jongen bedachtzaam. Ik knikte, alweer, langzaam. Een stralende glimlach vormde zich op de schreeuwende jongen’s gezicht als hij wat uit zijn tas haalde. Een whiteboard met stift en mini-wisser. Ik greep het snel uit zijn hand en begon te schrijven. Mijn naam is Denise, ik ben 17 jaar en ik ben mute… Ik praat dus niet, het lúkt gewoon niet meer! Ik liet het boordje zien, ze keken me vragend aan. Ik begon weer verder. Bedankt voor het redden… En hoe kom je aan dit boordje? Stond er nu in een net blokletter handschrift. De jongen lachte zachtjes. ‘’Ik gebruikte het in een video-diary. En ik ben trouwens Louis. Louis Tommo.’’ Zei hij in een james-Bond accent. Een verlegen glimlach stond op mijn gezicht. ‘’Ik ben Zayn, degene die je optilde.’’ Stelde hij zich zachtjes voor. Ik knikte vriendelijk maar terughouden. ‘’En ik ben Harry, en jij hebt de mooiste ogen die ik ooit heb gezien!’’ zei de sloom pratende. ‘’Ik ben Niall, en ik heb je eten opgegeten.’’ Zei de blonde jongen beschaamt. Het lege bord viel me nu pas op, een frons ontstond tussen mijn wenkbrauwen, maar die maakte snel plaats voor een geruststellende glimlach. ‘’Ik ben Liam, waarschijnlijk de meest volwassene hier.’’ Grinnikte de zorgzame. ‘’HEEY! Ik ben ouder en dus volwassener! ‘’ protesteerde Louis. Een grijns ontstond op mijn gezicht. Oh god, deze vijf jongens hebben me nu al meer doen glimlachen dan dat ik ooit in mijn hele leven heb gedaan, en ik kende ze pas voor een kwartier! ‘’Wat is er eigenlijk gebeurt?’’ Vroeg Harry de twee in de discussie totaal nergerend. Ik keek hem aan met grote ogen, verwachtte hij nou echt dat ik dat hem ging vertellen?

Reacties: