Hoofdcategorieën
Home » One Direction » Stand Alones » O2 - Give me love | Ed Sheeran
Stand Alones
O2 - Give me love | Ed Sheeran
‘Liggend, met een pijl gestoken in haar nek’ was de enige informatie die ze hadden doorgekregen. Direct waren zij erop afgegaan, binnengestapt maar gestopt in de hal. Niet wetende wat ze zouden aantreffen, niets vermoedend. De informatie gaf geen beeld, niets konden ze zich voorstellen.
Dichter, liepen ze naar de deur, waarachter het meisje verschuilt lag, langzaam ging de deurkruk naar beneden.
‘Om de hoek stond ik te kijken, kijkend naar hem. Een neutraal gezicht, ik zag alles gebeuren. Mijn handen wrongen zich tot een geheel, hoe kon hij? Zijn handen vlogen om haar lichaam, terwijl dat eigenlijk het mijne moest zijn. Alles liep verkeerd. Ik wed, dat hij dacht dat ik er niet achter komen zou, dat hij vreemdging. Maar de realiteit was, dat ik dat weldegelijk door had. Hij deed zo afstandelijk, zo gesloten. Gedachtes dwaalden door mijn hoofd, kon hij mij maar liefde geven, net als haar. Op dezelfde wijze.
Ik draaide me om, liep weg. Door de straten richting mijn plek, mijn plaatsje. Mijn huisje, waar alles nog veilig en betrouwbaar was. Waar dingen me nog liefde schonken.
Zittend, om mijn matras dat rustend op de grond lag, hielt ik mijn ketting in mijn handen. De ketting die hij me gegeven had. Al kijkend naar de foto’s aan de muur die we samen hadden opgehangen, voelde ik de tranen op mijn T-shirt vallen. De ketting liet ik los, mijn handen liet ik op mijn benen rusten. Met mijn hoofd gebogen luisterde ik naar het rustige pruttelen van het keteltje dat op het vuur stond, de ventilator die mij koele lucht toe blies. Maar helaas niet de herinnering liet wegblazen, de vergetelheid in. Ik keek over mijn schouder naar het gereedschap dat op mijn bureautje lag. Altijd, wou ik mijn eigen pijl en boog hebben. Altijd, wou ik de cupido spelen en iedereen verliefd laten worden, maar dat kon niet. Ik had geen vleugels, niet de magie mensen voor elkaar te laten vallen. Nooit, had ik geprobeerd de pijl en boog te realiseren tot nu. Al het gereedschap lag daar, rustend op mijn bureautje, het begin van een pijltje had ik al gemaakt maar het nooit verder gerealiseerd. Ik was te bang, te bang dat mensen dachten dat ik gek werd, of al was. Ik pakte mijn ketting opnieuw in mijn handen, boog mijn hoofd en dacht na, een traan stromend over mijn wang.
Een stevige en heftige jeuk verspreidde zich plots over mijn hele rug, het was haast pijn. Ik greep naar mijn rug, krabde op de plekjes, maar de jeuk veranderde in ondraaglijke pijn. Ik bleef naar mijn rug grijpen, naar mijn schouderbladen in perspectief. Het keteltje nog pruttelend op het vuur, de ventilator nog draaiend. Plots voelde ik iets uit mijn rug steken, iets scherps. Tussen wijsvinger en duim pakte ik het scherpe puntje vast en trok het met alle geweld uit mijn huid. Een traan stroomde lang mijn wang, belandde op mijn T-shirt waarna het gelijk verdween. Ik haalde mijn hand weg achter mijn rug, waar de pijn zich opnieuw ondraaglijk maakte, alleen minder erg dan een paar seconden geleden. Ik keek naar mijn hand, een druppel bloed stroomde langs mijn vinger. Dit kon haast niet waar zijn, maar de pijn in mijn rug gaf me ongelijk. In mijn hand, hielt ik een witte, met bloed besmeurde veer. Kon ik dan toch een cupido worden..? Ik stond op, legde de veer op mijn bureautje en begon aan mijn shirt te trekken. Dat ding moest uit! Ik trok de zoomen van elkaar, scheurde het shirt aan flarden. Het belandde levenloos op de grond, eventjes leken mijn ogen afgeleid en staarde ik ernaar. Lang had ik niet om in gedachten verzonken te zijn, de pijn kwam terug. Ik spreidde mijn armen, kwam niet aan mijn rug ook al was de drang nog zo groot. Alle spieren spanden zich samen, was ik een speciaal persoon? Het was toch onmenselijk om zomaar vleugels te krijgen? Vormend uit je schouderbladen? Zou God dan al mijn gebeden verhoord hebben?
De pijn die ik voelde was haast ondraaglijk en na een pakkende 10 snijdende minuten staken twee spierwitte vleugels uit mijn rug. De pijn verdween en ik voelde me licht in mijn hoofd, glimlachend keek ik in de spiegel. De sierlijke vleugels waren een deel, een deel van mijn leven, mijn dromen. Een deel van mij.
Ik draaide me op en keek naar mijn bureau, waar de eerste veer lag. Geen spoor van bloed, alles was schoon en de veer lag pronkend naast het begin van de ongerealiseerde pijl. Ik liep erop af, ging aan het tafeltje zitten en begon de pijl af te maken. Alles ging sneller dan ik dacht. In een mum van tijd had ik mijn pijl en boog af. Op een magische wijze vermenigvuldigde de pijl zich een aantal keren totdat ik een stuk of 10 had. Mijn boog stond mij vanuit de hoek van de kamer aan te kijken, ik stond op, pakte de boog en de pijlen en verliet mijn huisje.
Ik liep door een tunnel. Verschillende mensen passeerden mij niet, tot er een jongen van links kwam en een meisje van rechts. Ik greep mijn kans met beide handen aan, schoot een pijl op de jongen af en verschuilde me gelijk achter een paal. De jongen keek het meisje aan, waardoor zij zich aangetrokken voelde. Ik zag hoe ze dicht bij elkaar kwamen en de eerste tekenen van liefde zich vormden. Glimlachend verdween ik achter de paal vandaan en rende uit de tunnel, op naar het 2e slagtoffer. Ik wou mensen bij elkaar brengen. Al mijn leven lang.
Ik rende een trappenhuis in, ging op een klein uithoekje zitten waar ik uitzicht had over de straat voor me en keek of ik mensen zag lopen. Het was laat in de avond, maar genoeg mensen vermengden zich in feestjes dus er moesten wel mensen over straat lopen. Ik zag twee vrouwen, arm in arm. Als een instinct schoot ik een pijl in de rug van de vrouw met een witte bondjas. Smachtend wachtte ik op tekenen. Alles leek in vertraging te verlopen, de vrouwen keken elkaar aan. Toen ze elkaar zoenden, wist ik dat ik dit moest doen, blijven doen. Mensen helpen, op elke mogelijke manier. Iedereen had een betekenis in de wereld, en mijn betekenis was: ‘to make people fall in love with eachother.’ Ik maakte geen onderscheid tussen mannen en vrouwen, liefde was liefde. Mensen bij elkaar brengen, mensen bij elkaar brengen!
Ik zette voort naar een feest, ergens in een oud pakhuis. Alles was grijs van binnen, en het leek niemand op te vallen dat ik vleugels had en met pijlen rondliep. De boog had ik achterwege gelaten, in iemand steken of gooien was al genoeg voor effect. Ik trok de pijl langs de buik van een meisje en liep verder. In de eerste mannelijke rug die ik zag, stak ik de pijl met harde hand. Gelijk pakte hij de jongen voor zich vast en plantte zijn lippen op de zijne. Was ik wel gemaakt om zelf lief te hebben? Hier in had ik toch redelijk veel plezier, maar was dit mijn lot wel? Kon ik mezelf ook steken, en verliefd worden op de eerste persoon op mijn pad?
Meerdere ruggen kregen een pijl in hun rug, ik voelde mijn energie zakken. Ik kon het niet laten, liet mijn spieren de vrije loop. Kon niet meer helder denken. Luchtig danste ik tussen de mensen door, stak hier en daar een pijl en danste weer verder. Door alle zoenende mensen, voelde ik een enorme leegde. Hoe had hij mij ooit kunnen verlaten?! Hij was perfect voor me geweest!
Alles veranderde in een routine tot ik er niet meer tegen kon. Ik had nog twee pijlen, stak een in de rug van een vrouw en verliet rennend het feestje. Ik rende, hoorde het verkeer achter me. De muziek stierf langzaam weg, ik rende langs diverse gesloten winkels en andere shops waar de deur veilig op slot was totdat ik voor mijn eigen huisje stond, mijn plekje. Waar al mijn herinneringen lagen en waren. Ik leunde tegen de muur, pakte de pijl en keek er meningvol aan. Zou ik mezelf ook kunnen beïnvloeden met de magie van mijn eigen pijl? Kon ik een cupido voor mezelf zijn of was dat gewoon niet mogelijk?
Ik liet mezelf vallen op mijn matras, streelde met de pijl langs mijn nek. Zouden mijn vleugels ook verdwijnen? Zou ik sterven? Of zou de pijl, net als bij de anderen, magisch verdwijnen, oplossen in het bloed? Mijn wil nam me over, met alle geweld stak ik de pijl in mijn keel. Ik voelde hoe het bloed langs mijn keel stroomde, alle herinneringen van de afgelopen nacht verzamelden zich in mijn gedachtes. Daarna, voelde ik niets meer.'
We stapten het kamertje binnen, ze konden het geen huisje noemen. Twee mannen stapten voor hem de kamer in, begonnen de ruimte te doorzoeken. Hij stapte op het meisje af, keek eerst van een afstandje. Ze lag levenloos. Toen hij vlak voor haar stond, verdween de pijl. Het meisje opende haar ogen, keek hem wazig aan en glimlachte. Ze voelde een hevige drang. Ze kon dus toch haar eigen cupido zijn, en haar eigen liefde vinden, haar echt liefde. Liefde wrong zich door onbereikbare wegen, maar toch zal er altijd een einde aan de weg komen dat uitkwam op een prachtig spoor. een liefdevol spoor waar je je levenlang op blijven zou. Zij wist dat zij haar eigen cupido kon zijn, haar eigen liefde kiezen kon en dat deed haar meer dan goed.
Reacties:
OMG dit is echt geweldig. heb ook ff filmpje gekeken en ik ben het eens met Azula, dit ligt jou. Doe dit vaker
LOVE IT<3
Volgende
o......my....freaking.......facking....gooooooood.......
omg meisieee zooog oed omg loveee it
hoe de f8ack kun je dat zo mooi maken he...nu ben ik jaloursssssss
je moet dit vaker doen
een sa is zowiezo al mooi maar je moet het echt vaker over een liedje doen want ik vind dit echt dknhciedghaucnuygnfcec als je snapt wat ik bedoel...
snel naar de volgende <33
ps: WAAUUUUWWWW
pps: dknhciedghaucnuygnfcec
ppps: 3 MEIIII word geweldig amaZAYN greaaattttttt whit you honeyy
WAUW. Als in. WAUW. I'm just...
Dit, meisje. Dit ligt jou écht. Je schrijft dit echt heel mooi,
als een soort lang gedicht, maar dan een verhaal. Het is lastig
uit te leggen, maar echt. Dit moet je vaker doen! Liedjes schrijven
in een verhaal. Want dat ligt je echt goed.
Hoe je het ook verwoor, dat is zo.. Ik weet niet. Zweverig is niet
het juiste woord, maar.. Nou. Mysterieus? Nee ook niet. Ik kan het
juiste woord niet vinden, maar ik vind het in ieder geval heel erg mooi.<3
Gauw nog een liedje? ^^
Wauw,
zonder het echte verhaal te weten, schrijf je een echt verhaal.
Een verhaal dat klopt. Wat aansluit.
Ik vind dit echt super knap!
You go, girl!