FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 1: Rosalie figures out.

Ik hoor Edward zacht grommen en krijg een klein binnenpretje. Dan draait hij zich om en doet aanstalten weg te lopen. "Vlucht je nu?" vraag ik nieuwsgierig.
"Nee, als ik nu blijf zal ik je pijn doen Mary, je weet dat ik dat niet over mijn hart kan verkrijgen." gromt Edward en rent zo snel als hij is naar zijn kamer.
Bella staat vast aan de grond, met een verbaasde blik. Mijn ogen worden langzaam en onopvallend groter. Ik hoor Rosalie iets tegen Alice fluisteren en geichelen. Wat ze zegt versta ik niet. "Wat zei je Rose?" vraag ik met een nep kwade blik. De grijns op haar gezicht wordt groter. Ze buigt haar hooft dichter naar het mijne. "Ik zei dat Edward je nog steeds wel ziet zitten volgens mij." en ze gaat weer recht zitten. Ik staar met grote ogen en een gelukzalige grijns voor me uit. "Ja, en Mary ook nog altijd, en wacht eens, ze haalt geen adem." hoor ik Alice zeggen, dat laatste ietwat hysterisch. Rose en Alice zitten helemaal te stressen en ik besluit dat ik maar weer gewoon adem moet gaan halen. Ze zuchten opgelucht. "Hoe kan je zolang je adem inhouden?" vraagt Emmett die binnenkomt. Ik haal mijn schouders op. "Altijd al gekund?" probeer ik, en ik word geloofd. Rosalie kijkt me achterdochtig aan. Ze staat op en loopt weg, ze wenkt dat ik mee moet komen. Ik llop achter haar aan naar de kamer van Emmett en haar. Ik sluit de deur achter me. "Oke, vertel jy nu maar eens waarom je echt zolang je adem kan inhouden, en ik hou mijn gedachten onder controle." beveelt ze. Ik grinnik. "You caught that huh?" Rosalie knikt. "Oke, dus ik ben zeg maar, oke, hoe ga ik dit vertellen." mompel ik in mezelf. Dan heb ik het. "Ik ben dood." zeg ik heel nuchter. Ze heeft het meteen door en grijnst. "Wie?" vraagt ze. "Tanya, toen ik was weg gelopen was ik bijna omgekomen van de kou en honger, ik was zeg maar al aan het sterven en toen heeft ze me uiteindelijk toch gebeten." vertel ik haar. Ze knikt begrijpend. "Hoelang al?" vraagt ze, zo kort mogelijk vanwege eventuele luistervinken en gedachtenlezers. "Anderhalf jaar, ongeveer." antwoord ik net zo nuchter. Ze knikt weer. "Hoe kun je nou eigenlijk zorgen dat hij je gedachten niet hoort?" vraag ik niet echt begrijpend. "Geloof het of niet, maar je kunt met je gedachten liegen." grijnst ze. Mijn ogen worden groot en ik kijk haar met een vage, rare blik aan. "Juist, maar, jy mag die Bella niet zo heel erg he?" begin ik dan maar grijnzend. Ze schud heftig haar hooft. "Nee, echt niet. Ze brengt ons allemaal in gevaar en is totaal neit Edwards type meid." rateld ze. Ik grinnik. "En ik bracht jullie niet in gevaar als mens zijnde wil je zeggen?" "Nee, want jy woonde bij vampiers, daar ben je opgegroeit." verteld ze me met een gespeeld wijze blik. We schieten tegelijk in de lach. "Wie is dan wel Edwards type volgens jou?" hik ik nieuwsgierig tussen het lachen door. Ze lijkt na te denken. "Weet ik eigenlijk niet, maar niet zij!" giecheld ze. "Oh Rose, wat heb ik jullie gemist." zucht ik. "Ik heb jou opmerkingen en grappen gemist meid." grijnst ze. Ik kijk haar met een identieke grijns aan, ik weet wat ze nu bedoelt. "OH MY GOD! Edward ik bloed!" roep ik hard. Rosalie schiet weer in de lach. Hij komt binnen lopen met een geschrokken gezicht. "Ik bloed." pruil ik. Hij bestudeert me en zucht. "Niet weer he." Ik knik met grote gebaren. "Jep, ik bloed, ik ben serieus, al 3 dagen aan het bloeden, non stop en nog steeds niet dood, goed he!" merk ik droog op. Hij weet wat ik bedoel en zucht. "Ik dacht dat je voor het eerst serieus was, als je dat nog een keer roept dan geloof ik je niet meer hoor!" zegt hij streng. Ik zet puppyogen op en pruil. "Maar, dalijk bloed ik echt." Hij laat zijn hooft hangen. "Ik kan maar beter weer weg gaan voor dat ik jullie 'gezellige' geklets moet aanhoren." zegt hij en verlaat ons weer. Ik kijk arrogant naar het gat van de deur waar hij zojuist uit liep. "Nou ja zeg!" merk ik beledigt op. Rosalie ligt op de grond van het lachen. Ik steek heel droog net mijn hooft over de rand van het bed. "Wel blijven ademen he." merk ik op. Ze knikt en lacht nog harder. Ik met mijn ogen en schud mijn hooft. "Pubers! Maar, ik snap niet waarom heb je eigenlijk een bed?" vraag ik dan maar. Ze haalt haar wenkbrauwen op en kijkt me met een veelbetekenende blik aan. Ik zet een verafschuwende blik op en probeer het nog een beetje in de plooi te houden. "Oke, ik denk dat ik maar op de grond ga zitten." zeg ik met een vies gezicht en laat em op de grond zakken. Rosalie moet natuurlijk lachen, het klinkt niet bepaald gezond. Een hoog gegiechel vult de hele bovenste verdieping. Alice komt ook kijken en als ze Rosalie op de grond zie spartelen en mij met een heel droog gezicht naar Rose zie kijken, grinnikt ze zelf ook. "Wat heb je met dat arme meisje gedaan Mary?" grijnst Alice. "Ik heb haar volgens mij een normale dosis humor en opmerkingen a la Mary gegeven." antwoord ik met een glimlach. Ze knikt begrijpend. "Ik snap het." grinnikt ze. Rosalie kan nog altijd niet stoppen met lachen. "Hou op Rose!" roept Edward kwaad. "Wat heeft die?" vraagt Alice verbaasd. "Hij was zo blij toen hij je zag." maakt ze haar zin af. "Ik heb mijn oude bloed grapje uitgehaalt." vertel ik met een engelengezicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.