FanFic.nl

Until Death Do Us Apart

24: James

Gelach vulde de kleine, neon-verlichtte V.I.P-room. Niall stond op van de bank, hief zijn gevulde glas en lachte ons allen toe, waarbij de pretlichtjes in zijn ogen vrolijk begonnen te twinkelen.
‘’Op het goede leven dat we hebben!’’ We stemden juichend in, zetten onze gevulde glazen aan onze mond en dronken tevreden. Ik liet de drank - een mix van vodka en tequila - door mijn slokdarm glijden, genietend van het brandende gevoel dat volgde. Niall liet zich weer op de bank vallen, die gemaakt was van rood leer. Hij ging daarbij net niet op Liam’s schoot zitten.
Ik draaide me een kwartslag, zodat ik met mijn gezicht naar Zayn en Louis zat.
‘’Jongens, ik ben zo blij dat we mee hebben gedaan aan X-Factor. Vooral om het feit dat ik onze vriendschap voor geen goud zou willen missen!’’ Ze draaiden zich naar me toe, gaven me een stralende glimlach. ‘’Daar zijn we het allemaal over eens, Hazza!’’ Een grijns sierde mijn lippen en ik dronk het laatste restje uit mijn glas op. Mijn lichaam begon lichtjes te tintelen, de alcohol vloeide rijkelijk door mijn bloed. Precies zoals ik het fijn vond bij een avond stappen.
‘’Laten we gaan!’’ riep Zayn, terwijl hij van de bank opsprong en richting de deur liep. Beter gezegd een soort van huppelde. Direct sprongen ook Niall en Louis op waarna Liam en ik hun voorbeeld volgden. De wereld draaide voor een paar seconden terwijl ik achter de jongens de trap afsnelde richting de club. De muziek werd steeds harder, de bass dreunde door in mijn hoofd. Heerlijk. We zigzagden tussen de mensen door, ik was blij met het feit dat het stampvol was. Clubs in Engeland waren druk, zeker, maar vanavond was het echt vol.
Het was ons op onmogelijke wijze gelukt midden op de dansvloer terecht te komen, zonder dat iemand ons nog had opgemerkt. Ik keek toe hoe Liam en Niall samen begonnen te dansen op een manier zoals alleen zij dat konden, terwijl ik voelde hoe ik vanachteren bij mijn heupen werd gepakt. Ik draaide mijn hoofd, glimlachte bij het zien van Louis’ speelse lach. Ik wiegde met hem mee op de muziek, wat een mix was tussen Techno en House. Het kon niet beter.
Na weet-ik-het hoeveel nummers, riep Niall dat ‘ie wat drinken ging halen. We vertelden hem wat we wilden, waarna ik Louis los liet en achter Niall aanliep naar de bar. Ik zag nog net hoe Louis Zayn op dezelfde manier vastgreep en kon een brede glimlach dan ook niet onderdrukken.
Door middel van geschreeuw en geduw was het ons gelukt de drankjes te bestellen. We hingen wat aan de bar, bekeken de mensenmassa, toen mijn oog op een meisje viel - helemaal rechts, vooraan, bij de deur. Ze was iets jonger dan ons, had halflang bruin haar en droeg opvallende kleding. Met haar felrode broek en witte topje leek ze slank en elegant. Ze stond wat te praten met een jongen - betergezegd man - die er in mijn ogen uitzag als een typische patser. Ik wilde mijn blik weer afwendden, toen hij haar opeens hardhandig bij haar pols greep. Hij trok haar naar zich toe, wilde haar kussen, maar ze duwde haar hand tegen zijn gezicht aan om dit te voorkomen. Ik zag hoe hij boos iets naar haar schreeuwde, haar daarna ook bij haar andere pols vastgreep en haar in haar nek begon te zoenen. Ze verzette zich, zonder succes. Enkele tellen later trok hij haar mee naar de uitgang.
Ik stootte Niall aan, die net de drankjes wilde pakken.
‘’Hé, er werd daar net een meisje lastiggevallen! Ik vind dat we even moeten kijken!’’ schreeuwde ik in zijn oor. Waarom ik dat voorstelde, wist ik niet. Normaal was ik niet zo’n held, helemaal niet als het om iemand ging die ik nog nooit had gezien. Maar dit meisje… Ze had iets bijzonders. Ik wist niet wat het was, maar de drang om haar te helpen was groter dan de drang naar feesten.
Niall keek van de drankjes naar mij en weer terug, maar knikte vervolgens.
‘’Die brengen we eerst wel even!’’ Hij knikte, als teken dat hij me had gehoord, en ging me toen voor, de mensenmassa door. De bekertjes hield hij boven zijn hoofd, ik had er twee gepakt en volgde zijn voorbeeld. We kwamen zonder iets te morsen aan bij de jongens, die nu met zijn drieën losgingen op de dansvloer - met de meest achterlijke moves. Ze schreeuwden wat toen ze ons zagen aankomen, pakten de drankjes en gingen weer verder. Niall en ik keken elkaar aan, goten ons drankje in één keer leeg in onze kelen en schreeuwden daarna tegen de rest dat we even buiten gingen kijken. Direct fleurden de jongens op - ze wilden mee. De bekers werden aan hun monden gezet en in één teug leeggedronken. In een rijtje draaiden we ons richting de uitgang en terwijl we ons een weg daarheen baanden, hoopte ik niet dat het vol zou staan met schreeuwende fans. Want hoe moest ik dan in godsnaam dat meisje terugvinden?
Zayn duwde de zware, zwarte deur open en de kou stuitte als een plens water in mijn gezicht. Ik stond even stil, schudde mijn hoofd en herpakte mezelf weer. De plotselinge verandering van temperatuur zorgde ervoor dat ik mezelf behoorlijk aangeschoten begon te voelen. We liepen wat verder - zagen nog geen fans, waarschijnlijk had Niall zijn Twitter eindelijk met rust gelaten - en wilden snel links een steegje induiken, toen we een angstige meisjesstem hoorden. Ik liep naar de hoek van het steegje toe, gluurde er stiekem omheen.
Mijn hart begon sneller te kloppen bij het zien van de man en het meisje, die verschuild stonden in de schaduwen. Ik keek even achter me, de jongens staarden me aan en Zayn stak een sigaret op. Ik legde mijn vingers op mijn lippen, draaide me weer terug naar het tafereel en maakte mezelf gereed om in te grijpen. Ik wist bijna wel zeker wat hier ging gebeuren - en moest dat voorkomen.

‘’Doe normaal, James. Ik zei toch dat ik het niet wil. Niet hier, in ieder geval.’’ De man - die James leek te heten - schudde grijnzend zijn hoofd.
‘’Ik heb niet gezegd dat je een keuze had, schat. Ik wil je hier, ik wil je nu. Doe je topje eens omhoog.’’ Het meisje schudde driftig van nee, waarna de man haar hardhandig bij haar schouders beetpakte. Ik hield mijn adem in, mijn hart klopte hoorbaar.
‘’Jezus, Jane! Doe niet zo moeilijk. Niemand ziet ons hier.’’ Ze probeerde zich los te rukken uit zijn greep, maar hij was veel te sterk. Hij liet zijn handen naar onderen glijden, pakte de onderkant van haar shirtje vast en -
‘’Hou op man! Zie je niet dat ze niet wil?’’ Ik kon nog net een schreeuw onderdrukken toen Niall’s stem door het steegje heen galmde. Ik staarde naar hem - hij was zelfverzekerd en deed al een stap richting het tweetal. Snel keek ik achterom - Zayn, Liam en Louis stonden als verstijfd naar Niall te kijken - waarna ik mijn blik weer op James - die het meisje nu losliet en zich tot Niall wendde - richtte. Hij stak zijn borst wat vooruit, als een poging om stoerder te lijken. Als dit niet zo’n vreemde en vooral opgefokte situatie was, kon ik daar nog best om lachen. Maar nu niet.
‘’Niall! Kom - kom terug!’’ siste ik, maar Niall schudde zijn hoofd. In plaats van terug te komen, deed hij een stap naar voren. Ik zag hoe Jane’s ogen groot werden, toen ze zag wie haar werkelijk hielp. Zo te zien kende ze ons wel, maar was ze geen hysterische fan. Of ze durfde niets.
‘’Wacht eens even. Ben jij niet dat zangertje? Ach, gossie. Kom je je meissie helpen?’’ Niall schudde woest zijn hoofd, keek James aan met een dodelijke blik.
‘’Zou het wat uitmaken? En ik kom alleen maar even het vuilnis opruimen.’’ Ik hoorde Louis, Liam en Zayn - die nu vlak achter me stonden mee te kijken - naar adem happen en voelde hoe mijn hart in mijn keel stokte. Dat had je niet moeten zeggen, Niall. Shit.

Reacties: