FanFic.nl

~Worthless, Used, Forgotten -Gepauseerd wegens WB.

~02

Ik durfde geen van alle aan te kijken. Ik kende ze pas net, waarom zou ik het zeggen? Mijn blik vond al snel mijn handen, hoe moest ik ooit antwoordden? Ik kan het je niet vertellen! Ik liet het stukje tekst recht in Harry’s gezicht zien. Hij keek er ongemakkelijk naar. ‘’Uhm, sorry…’’ zei hij zachtjes. Ik haalde mijn schouders op, het was niet zijn fout. Ik begreep best dat hij het wilde weten. ‘’Zouden we je adres of thuis telefoon nummer mogen? Je ouders zullen vast doodongerust zijn.’’ Glimlachte Liam voorzichtig. Ik keek hem aan met grote ogen en was even in shock toen hij het woord ‘ouders’ zei. Ik wilde voor geen goud terug naar die plaats! Het was mijn persoonlijke hel daar. ‘’Denise? Ben je er nog?’’ hoorde ik Zayn ongerust zeggen, hij probeerde me ‘wakker’ te schudde met zijn handen. Die beweging had niet echt een positief gevolg op mijn fysieke conditie. Steken in mijn maag lieten me weer bewust zijn van de verwondingen, mijn gezicht trok samen van de pijn. Ik zag dat Zayn me aankeek met een bezorgde uitdrukking. Zijn mond stond al open om zich te verontschuldigen , maar hij werd tegengehouden door de doctor die binnenkwam. ‘’Fijn om te zien dat je wakker bent… Wat is uw naam?’’ vroeg hij met een nep-glimlach. ‘’Haar naam is Denise, en ze wilt niet praten.’’ Hoorde ik het Ierse accent van Niall zeggen. De doctor keek me met een frons aan, ‘’Kan ze niet praten of wilt ze niet praten.’’ Vroeg hij nieuwsgierig. ‘’Dat tweede.’’ Antwoordde Harry met een geïrriteerde stem. Blijkbaar vond hij het maar raar dat ik niet praatte. ‘’Ah-ha. Interessant. Maar ik kwam om de resultaten te vertellen van het onderzoek.’’ Ging de Doctor verder. ‘’Ze heeft twee gekneusde ribben, waarvan één zwaar en één licht, haar linker arm is gebroken en ze heeft verscheidende messteken en oude littekens die we behandeld hebben. Van de meeste zie je niets meer terug.’’ Vertelde hij serieus. Dat verklaarde dus dat witte spul om mijn arm heen en natuurlijk het verband dat om mijn buik gedraaid was. Een kleine zucht ontsnapte uit mijn mond. Harry keek me even aan met een veel belovende blik, alsof ik iets wilde gaan zeggen. Jammer genoeg moest ik hem teleurstellen. ‘’En wanneer mag ze het ziekenhuis dan uit?’’ vroeg Liam bedachtzaam. Het was mijn onuitgesproken vraag die ik niet kon stellen, misschien moest ik het toch maar weer eens overwegen om mijn stem te laten horen. ‘’Dat is het goede nieuws, ze mag meteen weg als haar wonden maar goed verzorgd worden en soms op controle komt voor haar gips. We geven haar pijnstillers mee en dan kan ze gaan.’’ De stem van de doctor verstoorde mijn gedachtegang. ‘’Okay, dat is mooi. Het enige minpunt is dat ze niet wilt vertellen waar ze woont!’’ stootte Louis weer half schreeuwend uit. Iedereen keek me met een doordringende blik aan, het was erg ongemakkelijk. Ik begon wat te prutsen met mijn haar en vingers. Het hielp me afleiden zodat ik alle emoties kon wegproppen. ‘’Zo kunnen we je nooit helpen!’’ Zayn doorbrak de stilte. Ik pakte het whiteboard en begon wat te schrijven, mijn normaal zo mooie handschrift had ik verruild met lelijke hanenpoten. Misschien wil ik gewoon niet geholpen worden! Ik wil niet terug naar die gevangenis, begrijp het dan… Thuis is de plek waar alles begon! Tranen sprongen in mijn ogen als ik ze het stukje tekst liet zien. Dit was alle informatie die ze kregen, die ze nodig hadden. Ze keken me verward en bezorgt aan. Een lange, totaal niet gemakkelijke stilte vulde de ruimte. ‘’Nou… Eh… Ik moet naar mijn andere patiënten toe… Je kunt de medicijnen bij de apotheek ophalen.’’ Zei de doctor vlug terwijl hij de kamer uitliep. Wat een ongelofelijke kwal was het, kon hij geen betere smoes verzinnen? ‘’Wat is er dan gebeurt?’’ vroeg Niall zachtjes, de reactie van de doctor leek hij te negeren. Mijn blik vond het raam, ik durfde geen van de jongens aan te kijken of zelfs maar iets op te schrijven. Ik kende ze niet, dus ik had geen rede om ze mijn levensverhaal toe te vertrouwen. Toch begreep ik iets van mijn eigen gevoel niet. Bij deze vijf vreemdelingen, die ik nog maar net een uurtje ken, voelde ik me veilig en op mijn gemak. Wat is er mis met me? Waar is mijn wantrouwen gebleven? Ooit zullen ze me pijn doen, net zoals alle andere. Ergens ver in mijn hoofd vertelde een stemmetje dat alles wat ik net dacht een groot leugen was. Ik vond ze aardig, wat ik mezelf ook voorloog. Een plotselinge stem liet me weer bij bewustzijn komen. ‘’Tja… Dat hebben we maar drie oplossingen… Een pleeggezin zoeken, haar nu achterlaten of haar kidnappen zodat ze met ons leeft.’’ Stelde Louis voor, hij glimlachte duivels bij de derde oplossing. ‘’Na mijn mening valt de tweede af. Dat is gewoon slecht!’’ riep Liam verontwaardig door het slechte onverantwoordelijke idee, de andere vier mompelde instemmend mee. ‘’En de eerste vind ik ook geen goed plan, kijk naar haar gezichtsuitdrukking!’’ vertelde Harry sloom. ‘’Tja, dan is er geen andere keus dan haar verwelkomen in ons familie!’’ riep Niall vrolijk, blijkbaar blij met de oplossing. Ik daar in tegen voelde me buitengesloten, ze lieten mij niet kiezen. Het ging tenslotte over mezelf! ‘’Jay! Ik wilde altijd al een huisdier!’’ schreeuwde Louis in een kreet van blijdschap. Een verwarde uitdrukking vormde zich op mij gezicht, wat!? ‘’Nee! Ze is van mij! Ik heb haar gered!’’ protesteerde Zayn luid. ‘’Iedereen weg van haar, ik had haar als eerst gezien! Wie het vindt mag het houden!’’ riep Niall met een gevaarlijk speelse twinkeling in zijn ogen. HEB IK OOK NOG EEN KEUZE!? Ik hielt het bordje hoog boven mijn hoofd met mijn goede arm. ‘’NEE!’’ schreeuwde ze alle drie tegelijkertijd waarna ze weer in discussie gingen. Twee sterke armen tilde me uit het bed en hielde me stevig vast, vervolgens rende mijn kidnapper in full-speed de gang op, richting de lift. Liam volgde Harry en mij bezorgt, terwijl hij alsmaar riep dat Harry voorzichtig moest zijn omdat ik gewond was. Zelf was ik vooral in shock door de plotselinge bewegingen. Ik was vooral bang dat hij me pijn ging doen, net zoals mijn broer… Niall, Louis en Zayn kwamen ook al gevaarlijk dicht in de buurt. ‘’Ik mocht geen kat, dus ik heb het meeste recht!’’ gilde Harry naar de andere terwijl de liftdeuren sloten. Een harde klap aan de buitenkant was de bevestiging dat Liam en de rest te laat was met hun ‘reddingsactie’. Waar had ik me nou weer in verwerkt? Hoezo voelde ik me hier veilig in de armen van een vreemdeling genaamd Harry? Waarom protesteerde ik niet toen ze zeiden dat ik met hun ging leven? En hoezo vertrouw ik ze? Ik was in de war. Er was gewoon geen mogelijkheid dat dit goed ging aflopen. De enige oplossing was nu weglopen, weglopen bij de eerste kans die ik krijg. Alhoewel mijn instinct dit een geweldig idee vind, lijken mijn gedachten luid te protesteren. Maar het is voor mijn eigen veiligheid, of ik het nou leuk vind of niet. Er is gewoon geen mogelijkheid dat ik ze kan vertrouwen, wat mijn gevoel me ook zegt.

A/N:
Ik heb nog geen mogelijke partner voor Denise gekozen. Ik moet er gewoon ée'n spontaan kiezen als ik verder ga met het verhaal, het heeft dus geen zin om iets voor te stellen. Sorry daarvoor... Anyhow, deze week heb ik nog steeds vakantie, dus misschien kan ik dan wat vaker posten. Maar ik heb ook huiswerk, en dat moet ik helaas goed maken wegens het feit dat ik anders misschien blijf zitten... Maar nu wat vrolijkers... Bedakt voor jullie on-ge-love-lijke lieve reacties! Het motiveert me echt!
Xx Lotte

Reacties: