FanFic.nl

Tenzin & Lin: Life of unexpected choices.

Hoofdstuk 2

Gelukkig hielp Katara mij met het uitpakken van mijn spullen. Het waren er niet veel, want ik schonk nooit echt waarde aan kleding, foto's of andere voorwerpen. Misschien kwam dat, omdat ik blind was.
Ik probeerde niet aan zaken te denken zoals Rihan. Mijn buik deed zeer en daarom ging ik even een paar seconden liggen op het bed dat voor mij was opgemaakt. Katara zou me wakker maken als het eten klaar was, dus ik kon heel de middag uitrusten.
De middag naderde en ik woelde een beetje in mijn bed. Mijn kleine kind die nogal hardhandig was, hield mij wakker.
Na een halfuur accepteerde ik dat ik toch niet meer kon slapen. Ik stapte mijn bed uit en deed wat andere kleding aan. Mijn voeten hield ik bloot, omdat het anders onmogelijk was om te kunnen zien.
Ik liep naar mijn kast en pakte daar een jurk uit die simpel was en lekker zat. Toen ik mijn kleding aan had getrokken liep ik naar het raam, vlakbij mijn bed en deed hem open.
Het was altijd rustgevend hier en bovendien voelde ik me hier vrij, heel anders dan de stad. Je hoefde even nergens aan te denken. Ik besloot even een frisse neus te halen, voordat we gingen eten. Ik liep mijn kamer uit en volgde de gang naar buiten. Onderweg hoorde ik de kleine Tenzin brabbelen in zijn slaap.
Ik was van plan om naar de tuin te gaan. De vogels floten en ik genoot er van. Toen ik een paar minuten gewandeld had kwam ik twee bekenden tegen bij de binnenplaats van het eiland.
‘Waar gaat u naar toe?’ vroeg Bumi nieuwsgierig. Hij was zo te voelen druk aan het bewegen, waarom wist ik niet. Sokka stond er naast, dat wist ik gewoon.
‘Even uitrusten’ antwoordde ik. ‘En wat ben jij aan het doen met onze dappere krijger?’ Ik glimlachte. ‘Alles goed met de baby, Toph?’ vroeg Sokka aan mij. Ik knikte, wreef trots over mijn buik en omhelsde mijn oude vriend. Daarna ging ik rustig zitten op een rots die vlak naast me op de grond stond.
‘Ik ben aan het oefenen’ zei Bumi simpel tegen mij. Hij deed waarschijnlijk de bewegingen van een watermeester, daarna probeerde hij de bewegingen van een luchtmeester. Hij had er moeite mee.
‘Kya pest me steeds, omdat ze denkt dat ik niets kan sturen' vertelde hij buiten adem, terwijl hij druk bezig was.
'Zij kon namelijk op haar vijfde al watersturen en ik kan niet luchtsturen en niet watersturen’ vervolgde hij. Abrupt stopte hij met oefenen en plofte met een doffe dreun neer op de harde grond. Sokka ging naast hem zitten.
‘Bumi’ zei hij kalm terwijl hij een arm over hem heen sloeg. ‘Dat weet je nog niet zeker. Je bent nog zo jong en vergeet niet dat ik ook helemaal niets kon sturen’
Daar kwam het, dacht ik. Amuserend probeerde ik het gesprek te volgen. Ik pakte een stukje steen en begon er mee te spelen.
‘En wie is de geweldigste krijger ooit geweest?’ vervolgde hij. Hij kietelde Bumi en hij begon te lachen ‘jij’ antwoordde hij .’Jij bent de beste’
‘Precies, Ik was zelfs zo moedig dat ik met de vuurheer heb gevochten!’ zei Sokka opschepperig.
‘Helemaal niet, opschepper’ Ik gooide het stukje steen zijn richting op en had in één keer raak. Sokka vloekte zachtjes. Ik had vast zijn hoofd geraakt.
‘Dat was mijn vader, toch?’ vroeg Bumi verwarrend.
‘Klopt’ gaf hij uiteindelijk toe ‘Maar ik maakte wel een groot verschil. Veel mensen hadden het niet gered als ik er niet was geweest’. Ik hield van dit gesprek. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik had Sokka gemist, iedereen trouwens.
‘Wauw’ zei Bumi bewonderend, maar toen zakte de moed weer in zijn schoenen. ‘Maar wat zullen de kinderen op school gaan denken? Ik ben het enige kind van de Avatar, meester van alle vier de elementen, die niets kan sturen’
Ik vond dat het mijn beurt was om iets te zeggen. ‘Dat maakt niets uit, Bumi’ zei ik hem gerustellend. Ik stond op en liep naar hem toe. ‘Aang zal trots op je zijn, wat je ook bereikt in je leven’
‘Precies’ zei Sokka bevestigend. ‘Ik heb trouwens iets voor je’
Ik was ook best nieuwsgierig. Wat zou hij voor hem hebben? Hij rommelde zo te horen in een tas en even later had hij het gene naar wat hij zocht.
‘Hier begon ik mee als krijger’ Ik wist nog steeds niet wat het was. Dat wist Sokka en dus gaf hij naderende toelichting.
‘Het is een boemerang. Het red je uit benarde posities en staat je altijd bij’
Natuurlijk, ik had het kunnen weten dacht ik glimlachend. Ik hoopte dat dit hem wat opvrolijkte.
Het was eventjes stil toen Bumi dankbaar ‘Dankjewel’ zei.
Ze knuffelde elkaar een tijdje.‘Ik voel me al een stukke beter, oom Sokka’
Op dat moment kwam er een heerlijke aroma onze kant opwaaien. Het kwam me niet bekend voor, maar ik kreeg spontaan een rommelend gevoel in mijn maag.
‘En nu ruik ik eten, Bumer’ zei hij tegen zijn kleine vriend. ‘Denk jij wat ik denk?’
‘Wie er het eerste er is!’ schreeuwde Bumi. En ze vlogen als twee kleine kinderen naar binnen, naar de eetkamer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.