FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 2: The song.

Alice knikt. "Rose we gaan jagen, ga je mee?" Rosalie knikt en loopt achter Alice aan het huis uit. Die Bella is weg gegaan, moest naar huis of zoiets.
Like I care, maar goed. Wat ga ik nu doen. Ik heb geen dorst dus ik ga niet een of ander dier pakken als ik het toch niet leeg zuig. Dat is sneu.
Ik loop het huis een paar keer rond. Even in elke kamer snuffelen. Ik bedoel, ik moet toch weten waar alles is? Dan ineens kom ik bij een donkere open ruimte aan. Er staat een mooie zwarte vleugel in de kamer. Ik twijfel, zal ik gaan spelen of niet? Ik bedoel, ik kan het wel, maar de viool beheers ik beter.
"Wat moet ik anders?" vraag ik aan mezelf. "Niks dus." antwoord ik. Ik loop met kleine langzame passen naar de zwarte vleugel. "Welk nummer ga ik spelen?" vraag ik weer aan mezelf. Ik schraap mijn keel. "Hmm, misschien kan ik wel, Autumns Monologue spelen?" zeg ik weer. "Ik ben officieel triest, een gesprek voeren met mezelf, maar ach, who cares?" mompel ik. Even lijkt het of ik een lach hoor, maar dat kan niet. Dat zal vast ik geweest zijn. Ik speel een een stukje van de vlooienmars, om erin te komen. "Oke, here we go." merk ik op. Ik speel eerst langzaam de intro, en daarna nog eens, maar wat sneller. Ik laat mijn stem invallen. Ik ga helemaal op in de muziek en de zang. Mijn vingers glijden over de toetsen alsof ik nog nooit anders heb gedaan. Als ik het liedje afsluit rollen en tranen over mijn ijskoude wangen. "Hoe kan ik nou huilen? Ik moet sterk zijn, niet kwetsbaar. Hoe kan ik nou ook zo dom zijn om juist van hem te houden. Wat ben ik weer lekker neurotisch bezig." ik zucht. Mijn vingers glijden weer over de toetsen, dit keer speel ik I will always love You. "Lekker toepasselijk." merk ik op. Ik begin met zingen. Het is een rustig nummer, met de nodige gevoelens. Hoe kan een vampier eigenlijk huilen? Damn, ik ben echt niet helemaal goed. Ik laat me leiden door de muziek, en vooral door de hoge noten die ik gemakkelijk haal met mijn hoge stem. Ik weet dat ik goed kan zingen en maak er ook gebruik van, maar ik zou voor geen goud willen dat hij me nu zag, huilend en breekbaar. Ik moet sterk zijn! Zoals ik altijd ben, geen emoties tonen. Ik zing heel zacht merk ik en laat mijn vingers het einde van het liedje doorlopen naar de intro van When you Believe. Bij het refrein breekt mijn stem. Ik ben nu kwetsbaar, makkelijk te manipuleren. Als ik met een vederlichte stem de laatst zin zing pak ik gelijk weer de controle over mijn stem en lichaam. Ik veeg snel de tranen van mijn wangen en hoor achter me geklap. Ik draai mijn hooft schichtig om en kijk wie er staat. Edward. Nee niet nu! Niet hij! De tranen rollen weer over mijn wangen. Ik draai snel mijn hooft weer naar de vleugel toe. "Hoelang sta je er al?" vraag ik zacht. "Vanaf het begin, ik dacht wel dat je me opmerkte." beantwoord hij mijn vraag. ik knik kort. Ik hoor hoe hij naar me toe komt lopen. Hij gaat naast me zitten op het bankje. Ik voel hoe zijn ijskoude huid over mijn rug streeld, even koud als zijn hand. "Waarom huil je Mary?" vraagt Edward bezorgd. "Ik huil niet, ik kom net uit de regen, mijn haar drupt nog wat denk ik." dat was mijn slechtste smoes ooit. Ik hoor zijn harde lach de kamer vullen. "En daar ging onze smoesjeskoningin." lacht hij. Zijn fluwelen stem steld me gerust en ik veeg weer mijn tranen weg. "Je hebt vast ook gehoord dat ik tegen mezelf praatte?" informeer ik. Hij knikt. "Was een interessant gesprek hoor." grijnst Edward. Ik knik. "Voor jou wel." "Je bent die nuchtere opmerkingen niet verleerd, en Mary," hij kijkt me afwachtend aan en ik antwoord met ene kort knikje. "Het spijt me dat ik net zo tegen je uitvloog." maakt hij zijn zin af. Een excuus? "Excuses aanvaard." grinnik ik. Ik sta op en ren op normaal mensen tempo weg met hem op mijn hielen. Natuurlijk heeft hij me snel ingehaalt. "Jullie hebben ook snel gejaagd." merk ik ineens verbaasd op. "Ik ben niet eens mee gegaan." grijnst hij, degene waarvoor ik huilde, nog steeds de liefde van mijn leven, onbeantwoord.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.