FanFic.nl

WebAddiction

Try Or You'll Never Know ~ Forty

‘Ik ben zo zenuwachtig!’riep Joy gefrustreerd. We hadden zonet ons optreden gehad en de jury had volkomen neutraal gereageerd.
‘Waarschijnlijk gaan we niet door jongens. Anders zouden ze wel wat enthousiaster geweest.’zuchtte Diana.
‘Maar ik wil helemaal niet naar huis! Ik vind het leuk om dit te doen!’Ik snikte bijna. Ik wilde niet stoppen!
‘We hebben het in ieder geval geprobeerd jongens. Het is jammer dat we niet zo ver zijn gekomen als onze grote helden, maar we hebben het geprobeerd. Heel veel mensen kunnen dat niet zeggen.’Ruby keek alsof ze het opgegeven had. Maar de blik in haar ogen zei genoeg. Ze zou de president van Amerika vermoorden (sorry meneer Obama) als ze daarmee in de live shows kon komen.
‘Ik wil niet stoppen Ruby!’Ik wierp me in Ruby’s armen en snikte luid. Dit was voor het eerst dat ik me gewoon niet schaamde voor mijn luide snikken. Het was niet dat Ruby het aan heel Nederland kon vertellen.
‘En.. cut.’riep iemand. Verbaasd keek ik op. Er stond een camera man bij ons in de buurt. Hadden ze dit nou serieus allemaal gefilmd? Kut, nu wist dus heel Nederland hoe dat ik huilde. Fukkedukkeduk. Dit is echt niet grappig dit.
‘Jongens, of eigenlijk meiden, de jury roept alle groepen bijeen. Jullie moeten gaan.’zei iemand achter de camera.
‘De dood of de gladiolen meiden. Het is nu de dood of de gladiolen.’zei Joy. Ik knikte, want ze had gelijk. Ik wilde zo graag naar de live shows!
‘Erop of eronder.’reageerde Ruby.
‘Kunnen we stoppen met deze depressieve shit? Sorry, met deze depressieve onzin. We zien dadelijk wel wat er is besloten.’mompelde ik. Al moet ik bekennen dat ik er vrij weinig hoop meer op had. Er gingen maar twee groepen door. Er stonden er hier acht. We hadden 25 procent kans dat we doorgingen. Dat staat gelijk aan ¼. De kans was dus groter dat we afvielen dan dat we doorgingen. Jep, ik had kansberekening gehad met wiskunde afgelopen week. Ik kon nu beter kansen bereiken dan de gemiddelde mensheid. En om eerlijk te zijn, ik wist niet helemaal of dat ik daar blij mee moest zijn. Nu wist ik namelijk hoeveel kans ik had. Gewoon om depressief van te worden. Voor zover ik dat nog niet was. Grapje, ik ben niet depressief. Terwijl deze gedachten allemaal door mijn hoofd raasden waren we bij het podium aangekomen. Langzaam gingen we op onze plek staan.
‘Als eerste wil ik tegen jullie allemaal zeggen dat jullie het zingen niet op moeten geven. Nooit. Jullie zijn allemaal super goed.’Angela liet een stilte vallen. ‘Helaas kunnen er maar drie groepen naar de finale.’
‘The fangirls. Jullie zijn vier meiden met ambitie. Een heleboel ambitie. Jullie stemmen passen perfect bij elkaar en jullie weten ons steeds weer te verbazen. Maar hebben jullie wel vaak genoeg geoefend?’ Angela vertelde iets over elke groep, en we werden steeds zenuwachtiger. Zouden we door zijn?

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.