FanFic.nl

WebAddiction

The Sky Is The Limit ~ Forty Four

De vijf weken daarna gingen ontiegelijk snel. Ik maakte braaf mijn huiswerk en werkte heel veel vooruit. Hoe wist ik nog niet helemaal, maar ik wilde mijn school bedanken dat ze me deze mogelijkheid gegeven hadden. Alles wat ik op dit moment kon doen was goed mijn best doen en allemaal tienen halen. En gezellig met alle leraren praten en ze helpen. Een paar vervelende bitches dachten dat het grappig was om tegen me te vertellen dat ik een slijmbal was, maar het overgrote deel van de school (zo’n 99 procent, intussen was ik bezig met procenten. Het hoofdstuk kansberekening hadden we afgesloten) vond het hartstikke knap van me. Ze hadden intussen door dat ik wel door moest zijn, maar ik wilde nog steeds niet vertellen hoe alles gelopen was. Daar mocht iedereen zelf achterkomen.
Het was ook best apart dat iedereen me ineens wilde helpen. Bijvoorbeeld door bijles te geven of door mijn corveetaken over te nemen. Om eerlijk te zijn kon ik hier wel aan wennen. Zelfs mijn leraren hielpen me door me tijdens de les naar de mediatheek te sturen zodat ik vooruit kon werken. Ik was toch zo’n braaf kindje.
‘Snap je het nu een beetje?’vroeg David (spreek het uit als Dee-Vid, want anders word hij een beetje pissig). Hij had de stof voor economie van de rest van het jaar uitgelegd. En ik snapte het ook nog ook, en dat allemaal in twee lesuren waar ik eigenlijk een blokuur Duits had. Duits deed ik dan wel tijdens economie. Mijn geweldige economieleraar (ik was helemaal fan van die dude) was mijn grootste fan. We waren fan van elkaar, haha! De enige keer dat ik besloot om te ontspannen was om te gaan zwemmen met mijn klas. Dat was ook meteen de eerste keer dat ik herkend werd. Gelukkig was dat voor het zwembad, en niet erin. Dat zou ook wel een beetje ongemakkelijk worden denken we dan maar.
‘Ben jij Zoey van Fangirls?’ vroeg een meisje van een jaar of negen aan me.
‘Ja, dat ben ik.’ zei ik met een big smile. Nog nooit was ik zo trots op mezelf geweest. Ik werd gewoon herkend!
‘Toe maar, vraag het maar, ze bijt je niet.’zei de moeder van het meisje.
‘Mag ik misschien je handtekening?’ vroeg ze helemaal verlegen. Ze had van die schattige rode wangetjes, hoe kun je daar nee tegen zeggen!
‘Eeuhm, natuurlijk!’ zei ik, met bijna even rode wangen als het meisje. Ze begon te stralen en haalde een roze, pluizig boekje uit haar Dora zwemtasje.
‘Voor wie schrijf ik dit?’zei ik zo slim mogelijk. Dit zeiden ze altijd in films, dus dan moest het in het echt ook kunnen, ja toch? Sara glimlachte om mijn stuntelige gedrag.
‘Vanessa.’zei het meisje schattig. Ze kwam nu achter haar moeder vandaan.
‘Voor Vanessa, van Zoey. Heel veel kusjes.’Daaronder fabriceerde ik iets met een grote Z, de rest van mijn naam en een sterretje. Het zag er niet slecht uit, dit was meteen een perfecte handtekening!
‘Alsjeblieft!’ zei ik terwijl ik het pluizige boekje met bijpassende pen terug gaf. Vanessa was helemaal blij en riep helemaal hyper met haar moeder terug naar hun fietsen.
‘Bedankt hé.’ zei Vanessa’s moeder met een glimlach.
‘Graag gedaan.’ glimlachte ik terug. Ik zwaaide Vanessa nog na en liep daarna samen met Sara het zwembad binnen.
‘Waar waren jullie zo lang mee bezig?’ vroegen een paar mensen.
‘Zoey is zo net voor het eerst herkend vanwege de X Factor enzo!’ riep Sara enthousiast. ‘Door zo’n klein schattig meisje genaamd Vanessa, Zo gaf haar een handtekening en ze was helemaal in de zevende hemel!’Mijn klasgenoten grinnikten en ik nam wraak door ze in het koude, verrekes koude, zwembad te duwen. Wie het laatst lacht, lacht het best!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.