FanFic.nl

WebAddiction

The Sky Is The Limit ~ Forty Seven

‘We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal!’ Zo snel mogelijk stopte ik de oortjes van mijn ipod nog dieper in mijn oren. Dit voetbalteam kon echt niet zingen. Echt niet, absoluut niet. Gewoon niet. Daar waren alle andere treinreizigers ook al achter gekomen. We waren de enige in de hele wagon. Alle andere mensen waren gillend weggerend. Oke, nog net niet gillend. Wel bijna.
‘Is dit allemaal echt nodig?’ mompelde ik. Ik kreeg geen antwoord, want niemand vond het nodig om te stoppen met zingen.
‘En we zijn pas bij Den Bosch. Dit gaat nog heel lang duren.’ Ik zette Cher Lloyd nog iets harder en begon mee te krijsen. Niet dat ik over de jongens heen kwam, maar het was te proberen, ja toch?
‘Zoey, je telefoon gaat.’ meldde nummer Acht. Voor de grap hadden ze allemaal hun shirt nummer op het shirt dat ze nu droegen geplakt. Aangezien ik wel wat namen wist, maar niet van iedereen vond ik het prettiger om iedereen bij zijn nummer te noemen.
‘Bedankt voor het waarschuwen, kunnen jullie even stil zijn?’
‘Natuurlijk! Alles voor onze heldin.’ zei nummer 28 met een glimlach.
‘Dus nu kunnen jullie wel stil zijn.’ mompelde ik. Zonder op het commentaar te letten nam ik op.
‘Ruby, thank god, je hebt geen idee waar je me van gered hebt.’
‘Wil ik het weten?’grinnikte Ruby.
‘Het heeft met dat voetbalteam van Drew te maken.’
‘Ik wil het weten.’ zei Ruby meteen. Ik grinnikte.
‘Ze wilden jou en mij nog bedanken voor het uitfoeteren van Hendrik, dus besloten ze om ons te gaan promoten of zoiets. Voor extra stemmen tijdens de live shows enzo.’
‘Super aardig!’riep Ruby door mijn verhaal heen.
‘Als je negeert dat ze gisteravond om half twaalf in mijn slaapkamer stonden en nu in de trein enorm hard zitten te krijsen. Ze denken echt dat ze kunnen zingen.’
‘We zitten erbij hoor.’ grinnikte Drew. Wat een gegrinnik de laatste tijd. Ik stak mijn tong uit en luisterde naar het gelach van Ruby.
‘Ik ga ophangen, we zijn er bijna. Over vijf minuten zijn we op het station en pakken we een taxi naar de studio’s.’
‘Oke, doei, love you!’
‘Love you too!’riep ik terug. Ik hing op. Alle jongens keken me behoorlijk raar aan.
‘Wat?’
‘Denk je nou echt dat we allemaal in een taxi passen?’
‘Daar had ik nog niet echt over nagedacht. Daar heb je wel een punt nummer Zeven. We zijn met een man of vijftien. Dat wordt vier of vijf taxi’s.’ Ik telde iedereen voor de zekerheid nog een keer. ‘Jup, daar gaat mijn zakgeld.’

Reacties: