FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 7: A new gift?

Ik sta op van de bank en loop naar buiten, het bos in. "In het bos zijn vast wel genoeg plekken om mijn kracht te oefenen, sterker te worden. Onverslaanbaar." mompel ik tegem mezelf, zoals gewoonlijk. Ik ren dieper het bos in op een onmogelijke snelheid. Als ik plotseling stil sta, bevind ik em op een open plek, een prachtig veld. Ik glimlach eens gelukzalig. Het is hier ongelofelijk mooi. Ik hef mijn handen op en concentreer me op een tak ergens midden in het veld. Ik beweeg langzaam mijn handen hoger en de tak zweeft. Mijn handen beweeg ik weer lager en de tak legt zich weer neer op de grond. "Nu met gedachten verplaatsen." grom ik, het lukt me nooit dus ga ik oefenen. De tak komt moeilijk van de grond maar het lukt! Ik doe een vreugdedansje. "Nice gift!" hoor ik opeens vanuit een ander standpunt van het veldje. Ik kijk erheen en een jongen met een getinte huid en kort zwart haar staat leunend tegen een boom. Hij stinkt, naar weerwolf. "Weet ik." antwoordt ik en concentreer me weer op de tak. "Nieuwe bloedzuiger merk ik al." grijnst de jongen. Ik laat de tak met een klap vallen en richt me tot de jongen. "Ja, helaas heb ik nu alweer weerwolven achter me aan, kijk, ik weet dat ik aantrekkelijk ben, zelfs voor jullie but please don't underestimate me." vertel ik de jongen arrogant, hij lijkt ervan te genieten. "Ik ben Jacob, Jacob Black." steld hij zich voor. "Ik ben jou ergste nachtmerrie." zeg ik en kijk hem dodelijk vanonder mijn witte haar aan. Hij glimlacht speels. "Eerder mijn vurigste droom." That's disgusting. "Liever niet." werp ik terug. "Jy bent die nieuwe van de Cullens he? Die Edward wil." grijst hij gemeen. "Jep, that must be me." antwoord ik verveelt. Ik ban zijn aanwezigheid uit mijn hooft en zicht en concentreer me op een andere tak. Hij blijft maar doorpraten, ookal hoor ik niet wat hij zegt, ik hoor dat hij praat. Arme jongen, beseft niet dat ik echt zijn grootste nachtmerrie ben. Ik kijk hem voor de laatste keer aan alsof ik hem kan doden met een blik, en ren dan weg. Als ik eenmaal voor het huis sta zie ik Edward op zijn balkon staan, hij heeft mij niet door. Vurig hoop ik dat hij hetzelfde voor mij voelt als ik voor hem. Elke mogelijke emotie voelde ik sterk door mijn hele lichaam razen. "If you could only feel how I care, if you knew how much love's running through my veins." mompel ik. "Blijf uit mijn gedachten Mary!" roept Edward als hij me opeens recht aankijkt. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. "Wat bedoel je? Ik praatte tegen mezelf." roep ik terug. Hij springt van zijn balkon en rent naar mij toe. Ik voel niets meer. Geen emotie, geen fysiek gebeuren, niks. "Blijkbaar niet alleen tegen jezelf, je probeerde mijn gedachten te manipuleren, je zou moeten weten dat dat alleen gaat als ik kwetsbaar ben." verteld hij. Even denk ik dat hij weet dat ik een vampier ben, maar dat idee stop ik al snel weg in mijn gedachten. "Deed ik dat dan?" vraag ik verbaasd, Edward knikt. Mijn krachten groeien dus. Telekinese en telepathie, klinkt vet. Ik haal mijn schouders op, nog steeds voel ik niks, behalve ene enorme uitputting, alsof ik elk moment in elkaar kan storten. Wat dus ook gebeurd. De snelle reflexen van Edward zorgen ervoor dat mijn hooft de grond niet raakt en hij rent zo snel mogelijk naar binnen om mij op de bank te leggen. Ik open mijn ogen langzaam. "Weer zo'n grap van je?" vraagt hij, ik schud mijn hooft. "Nee, ik voelde zo'n enorme uitputting, en elke mogelijke emotie." breng ik verbaasd uit. Hij kijkt me peinzend aan. "Ik ga even Carlisle halen, dit is niet gezond." meld Edward met een bezorgde blik. Met mijn telekinese sla ik de deur dicht in een handbeweging vanaf de bank. "Nee!" roep ik hard. Edward draait zich om en kijkt mij met grote ogen aan. "Wat was dat?" Ik wend mijn gezicht af. "Dat was telekinse."

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.