FanFic.nl

poison

5

De gang leek wel eindeloos door te gaan, Albus had geen idee hoe hij hier terecht gekomen was maar besloot al snel dat hij maar beter verder kon rennen dan daar over te staan piekeren wou hij hier ooit weg raken.
‘Albus Severus Potter, eindelijk ontmoeten we elkaar.’
Verbaast keek Albus in het rond, niet wetend waar die stem plots vandaan kwam.
‘Halo? Halo, wie is daar?’
Holle voetstappen weerklonken in het niets maar kwamen desondanks dichterbij.
‘Je moet oppassen, jongen. Het gevaar dreigt om de hoek.’ Mompelde een man die plots tevoorschijn kwam en gehuld was in een lang gewaad en met een baard die bijna tot op de grond kwam.
Albus herkende hem meteen als Albus Perkamentus, het vroegere schoolhoofd van Zweinstein en de man naar wie hij vernoemd was.
‘Gevaar? Wat voor gevaar?’
‘Je vader, kijk uit voor het gevaar dat hem boven het hoofd hangt. Kijk uit voor de stille moordenaar.’
‘De stille wie? Wat is dit allemaal?’
‘De stille moordenaar, kijk uit voor de stille moordenaar.’ Mompelde de man onverstoorbaar verder toen de duisternis hem weer opslokte.
‘Nee, vertel me meer. Wat is er met mijn vader?’
Een nieuwe schreeuw weerklonk, dit maal herkende hij de stem van zijn vader.
Haastig begon hij te rennen, het gekrijs werd steeds harder.
‘Pa? Pa waar ben je?’
‘Albus, alsjeblieft. Help me.’
‘Ik kom,’ Gilde hij wanhopig. ‘Ik kom er aan, blijf roepen.’
De duisternis verdween en maakte plaats voor een rotsachtige omgeving.
Zijn vader stond met zijn rug naar hem toe, hij leek gewoon niet te merken dat hij aangekomen was.
‘Pa?’
Traag als een zombie draaide Harry naar hem toe, Albus voelde zijn hart bijna uit zijn borstkast springen toen diens verminkte gezicht zichtbaar was.
‘Je bent te laat, jongen.’ Fluisterde hij zacht, een straal bloed gleed langs zijn kin.
‘Nee, pa. Ik ben hier. Ik help je.’
‘Je bent te laat, Albus. Veel te laat.’
De plek rond zijn vader vatte vuur en zijn vader verdween in de vlammen.
‘Nee!’





Badend in het zweet schrok Albus wakker, het duurde even voor hij zijn haastige ademhaling weer onder controle kon houden.
Zijn beste vriend Lewis stond aan de rand van zijn bed en in de duisternis kon hij de contouren van zijn andere kamergenoten zien.
‘Al? Bij Merlijn ’s baard, dat moet me nogal een droom zijn geweest.’
‘Dat is nogal zacht uitgedrukt. Ben ik blij dat ik wakker ben.’
Nog steeds rillend sloeg hij zijn benen over de rand van zijn bed en trok zijn kamerjas aan.
‘Kunnen we iets doen?’ Vroeg Lewis bezorgd.
‘Nee, nee dank je. Ik denk dat ik gewoon in de leerlingenkamer ga zitten. Het spijt me dat ik jullie gewekt heb.’ Mompelde hij terwijl hij naar de deur liep.
Zoals gewoonlijk brandde het vuur in de open haard al uitnodigend toen hij de leerlingenkamer binnen kwam.
Hij nestelde zich in zijn favoriete fauteuil terwijl hij nog steeds over die vreselijke droom zat te piekeren.
De stille moordenaar, wat bedoelde hij in Merlijn ’s baard daar mee? Iemand die achter zijn vader aan zat?
En wat deed Perkamentus eigenlijk in zijn droom? Dat sloeg toch al helemaal nergens op?
Hij probeerde zichzelf te kalmeren met de gedachte dat hij gewoon wat overspannen was.
Na enkele weken was zijn vader nog steeds niet aan de betere hand en ondanks het feit dat het jaar nog maar pas begonnen was hadden de leraren geen medelijden met hen gehad als het op huiswerk aankwam.
Ja dat was het, hij was gewoon nerveus.
En eindelijk slaagde hij er in om zichzelf gerust te stellen.




Verweer tegen de zwarte kunsten was zonder twijfel Albus zijn favoriete vak, misschien had dit wel wat te maken met het beroep van zijn vader maar wat dan ook, iedere les was voor hem een ware openbaring.
En ook deze keer wachtte hij opgewonden terwijl de andere leerlingen naar binnen kwamen, ze hadden dit vak samen met Zwadderich dus hield hij alvast een plaats vrij voor Scorpius.
‘Is deze plek bezet?’ Vroeg een bekende stem achter zijn rug.
Verbaast keek hij om en keek recht in de ogen van Tori Dunham.
‘Ik hou hem eigenlijk vrij voor Scorpius.’ Antwoorde hij terwijl hij tot zijn grote irritatie besefte dat hij begon te blozen.
‘Dan kan je nog lang wachten, hij is deze ochtend naar de ziekenzaal gegaan omdat hij zich niet lekker voelde. Ik heb gehoord dat hij een dag moet blijven.’
Scorpius ziek? Zijn vriend was niet meteen iemand die snel ziek was, en nu had hij geen excuus om haar af te wimpelen.
‘Nou, mag ik nog gaan zitten of niet?’
Als die meid de hele les naast hem zou gaan zitten dan mocht je er prat op gaan dat concentreren op de les er niet meer in zat maar haar afwimpelen was ook niet bepaald tactvol.
‘Neem maar.’ Mompelde hij zwakjes terwijl hij zijn aandacht op het bord probeerde te houden.
Op haar eigen elegante manier ging ze naast hem zitten, haar lange blonde haar zwaaide even langs zijn wang toen ze haar spullen wou nemen en de zwoele geur van een voor hem onbekende shampoo zijn neus in drong.
Nee, dit was echt geen meisje dat je zomaar kon gaan negeren.
Net op tijd werd hun aandacht getrokken door professor Selwyn.
‘Goedemorgen klas, zoals de vele nog wel weten hebben we vorige week gesprokken over Schouwers, om op die les voort te gaan heb ik vandaag een gastspreker uitgenodigd. Het is een jonge schouwer die nog niet zo lang geleden is afgestudeerd maar desondanks al aardig de hemel werd aangeprezen door zijn collega ‘s. Een hartelijk welkom voor meneer…’
‘Teddy?’ Riep Albus nog voor de vrouw haar zin kon afmaken.

Reacties: