FanFic.nl

Bite me, Edward.

Chapter 8: Love never dies.

"Telekinese? En dat meen je serieus?" vraagt Edward met een achterdochtige blik. Ik knik licht. "En hoe kan dat nu ineens, dat heb je nooit gekund." zegt hij, ik weet dat hij gelijk heeft maar dat wil ik niet toegeven. Ik haal mijn schouders op. "Het ging zo van POEF! En toen was het er ineens." merk ik droog op. Hij haalt een wenkbrauw op. "Nee, duh! Natuurlijk neit het is gekomen nadat ik getrans.." ik onderbreek mezelf. Shit. Dit was niet de bedoeling. "Getransformeerd?" vraagt Edward met een furieuze blik. Ik knik heel zacht ter instemming. "Mary! Hoe kun je dat nou verzwijgen! Tegen mij nog wel!" roept hij. "Ik sta vlak voor je je hoeft niet te schreeuwen hoor." help ik hem herinneren. "Je hebt tegen me gelogen! Je hebt voor me verzwegen dat je nu ook een vampier bent! En jy zegt dat ik niet moet schreeuwen, vind je het gek of zo?" tiert hij verder. "Eigenlijk wel." mompel ik. "Mary je ben onuitstaanbaar!" roept hij. Hij scheld steeds meer en harder. Ik zink diep in mijn gedachten. Waarom heb ik het ookal weer verzwegen? "Verassing?" probeer ik zogenaamd onschuldig. Edward kijkt me even verbaasd aan maar tiert dan weer verder. "Wie heeft je verandert? Waarom? Ik vermoord diegene!" roept hij naar me. "Chill, het was Tanya, ik was weggelopen, ik had wat tijd nodig. Toen ze me vond was ik onderkoelt en uitgehongert, zo mager was ik. Ze heeft me uit noodzaak verandert. Wil je dat ik had gestorven daar ik de kou dan?" roep ik nu. Edward wend zijn blik af, starend naar de grond. "Nee." zegt hij bijna geluidloos. "Maar alsnog is het een gevaarlijke grap van je geweest!" en hij begint me uit te kafferen over hoe onverantwoordelijk ik wel niet ben geweest en het doet me pijn. Tranen springen in mijn ogen. "Maar ik houd van je!" roep ik tussen zijn geschreeuw door. Edward stopt gelijk met schreeuwen. Hij kijkt me overrompeld aan. Ik loop iets dichter naar hem toe. "En ik weet dat je nog steeds van mij houdt." fluister ik in zijn oor. Ik sluit mijn ogen klaar om weer een woordenstroom scheldwoorden te ontvangen met open armen. In plaats van een hele rij scheldwoorden voel ik een paar ijskoude lippen op de mijne. Voor een fractie van een seconde ben ik het gelukkigste meisje op deze wereld maar dan haalt hij zijn lippen van de mijne af en rent op ene tempo dat ik niet kan bijhouden het bos in.

Edward's Point of View:
Ik ren naar dat ene plekje in het bos waar ik rustig kan nadenken. Allerlei gevoelens en gedachten schieten door mijn hooft. Liefde, verraad, haat, geluk, woede, euforie en vooral veel onbegrip. Liefde voor twee onmenselijk mooie en lieve meisjes. Verraad dat Mary heeft gelogen tegen me. Haat aan mezelf, hoe kan ik zo dom zijn mezelf aan Mary te schenken. Geluk omdat ik eigenlijk niets te klagen heb over alles in mijn, nu al zo lange, leven. Woede dat ik Bella verraad en dat Mary daar heel erg aan meehelpt. Euforie dat het meisje waar ik lang geleden mijn hart aan ben verloren het heeft gekoesterd en me lief heeft. En vooral onbegrip, hoe kan ze van me houden? Na alles wat er gebeurd is? Hoe kan ik haar liefhebben? Ik zie de laatste 2 dagen zich helemaal herhalen in het perspectief van Mary, vanaf dat ze op de bank zat toen ik met Bella binnen kwam tot aan net, de kus. Ik voel wat zij voelde, en ik heb nog nooit zo'n grote haat gevoelt, het doet gewoon pijn zoveel haat te moeten dragen. En dat heeft niet alleen met Bella te maken. Maar die haat is grotendeels ook liefde. Dan ineens ben ik in Alaska. Ik zie een meisje van een jaar of 7 op me af rennen. Ze slaat haar armen om mijn middel heen. Ze heeft me steeds strakker in haar grip. Ik sluit mijn ogen, ik kan de warmte van haar zachte huid voelen. Als ik mijn ogen open staat Mary voor me. Het meisje van net was blijkbaar ook Mary, ze heeft dezelfde ogen. Mary kijkt me verwachtingsvol aan. Ik loop verbijsterd naar haar toe. Ze krijgt een glimlach van geluk op haar fijne gezicht. Ze pakt mijn hand en leid me rond, niets komt me bekend voor. Dit is niet het Alaska waar ik woonde. Ik zie Tanya en haar familie staan, ze zijn niks verandert. Alles is anders maar niemand is verandert. Mijn gedachten drijven me langzaam aan gek. Als vanzelf open ik mijn ogen en ik ben weer gewoon op het weiland. Een oude routine overvalt me, een gevoel dat ik al lang niet meer gevoelt heb. De drang om het liedje te zingen dat ik lang geleden heb geschreven, voor Mary. Ik herinner de tekst zo goed alsof ik het gister nog heb gezongen. Zacht begin ik te zingen.
"I used to think that i would be alone forever more but untill I met you.
I know that it won't be true.
At first I tried to fight away this feeling that i had.
But i can't keep away in your arms I must stay.
close to you forever, i'll keep you out of danger, don't worry my love will never fade into the dark.
everytime you touch me, everytime i kiss you I can't help but I feel a warmth beneath this stone cold heart.
When i look at your face I see you in a strange way.
Never have i loved anyone, as i'm loving you.
Sleep my little Mary.
I promise you forever.
When you wake i'll be here just like i was, at the start.
I was lost and so afraid that one day you'd leave me.
But now you're here.
My dear i promise you i won't leave soon.
You took my heart almost made it start how could i let you go?
Dream of me won't you please say my name gracefully.
I love it when i hear it! Makes me want to feel it!
How it makes me hurt to think i could ever lose you.
But I will keep on watching.
Never will i be stopping listening to the rhythm of the Beating in your heart.
I can't break into your mind.
But you've broke into my heart.
I will keep on searching for the truth behind your eyes.
And when you fall asleep dear.
I will always be here 'cause i know it hurts you when we are so far apart.
So once again my fragile friend it's time for you to sleep.
Do not fear i will be hear, i will not leave while you sleep.
And so the big strong lion fell inlove with a fragile lamb. To begin their story of how happy they could be."
De woorden raken me nog altijd diep, nog even scherp snijden ze, als de eerste keer.

Mary's Point of View:
Ik hoor de woorden die ik al zovaak gehoort heb. Die ik voor eeuwig in mijn hart bewaar, mijn liedje. Het liedje dat zoveel emotie's los maakt. Waar ik telkens opnieuw in huilen zou kunnen uitbarsten. De eerste keer dat ik het hoorde was ik Edward aan het afluisteren toen hij achter zijn piano zat. Zeven jaar geleden. Ik was 11. En toen al hopeloos verliefd op de vampier die nooit de mijne zou zijn. Die nu de mijne zal zijn. Kosten wat kost. Mijn leven is niks waard zonder hem, ik zal het opgeven indien nodig. Ik hoor de laatste woorden van het liedje mijn gehoorgang betreden. De fluwelen stem die zacht mijn trommelvliezen streelt houd op. Ik kom bij, uit mijn gedachten en ren op de jongen waar de stem van afkomstig is af. Hij staat op als hij em ziet aan komen rennen. Met een lieve glimlach ren ik in zijn open armen. Ik twijfel niet en druk mijn lippen op de zijne. Tot mijn verbazing duwt hij me niet weg maar zoent mee. Ik sluit mijn ogen en ga helemaal op in de kus. Ik sla mijn armen rond zijn middel, wat ik vroeger ook altijd deed. Na de perfecte kus kijk ik hem indringend aan. Hij glimlacht even. Mijn verlangen brand vurig in mijn hart. Het verlangen naar Edward, mijn Edward, is nu nog heftiger als gewoonlijk. Zal ik het hem vragen? Alleen om mijn angst en twijfel gerust te stellen? Ik besluit voorzichtig maar toch ondeugend de vraag die op mijn lippen brand te stellen. Ik kijk hem serieus aan. Eigenlijk zeggen de sprankelende ogen al genoeg, maar ik heb zekerheid nodig. "So what do you think, hebben we nu iets als een geheime affaire?" grijns ik scheef. Edwards blik vestigd zich op mijn gezicht, hij kijkt me emotieloos aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.