FanFic.nl

een dagboek met verloren gedachten

hoofdstuk 4

27 december

creatief dagboek,
vandaag was mijn gesprek met Mr. Jacobs en het was fantastisch.
Je gelooft nooit wat er is gebeurt. Het is zo goed maar ook zo fout.
Ik en Mr.Jacobs hebben GEKUST!!!!!!!!
Ja, dagboek. Je hoort het goed. Gekust...
Ik ben in de zevende hemel. En in de hemel als mijn ouders het ontdekken.
Natuurlijk wil je meer details, hé? Dat begrijp ik, ik zou hetzelfde vragen.
Het begon allemaal toen ik de klas binnenliep. Sorry dat ik opeens in het blauw schrijf, mijn zwarte balpen is op. Wacht ik schrijf hte als een script zodat men er later een film of musical kan van maken zoals ze doen bij alle sterren tegenwoordig.

Dus ik stap de klas binnen en Mr. Jacobs gebaard me te gaan zitten.
Mr. Jacobs: Iris, ga zitten.
Ik: Mr. Jacobs, ik kan het allemaal uitleggen; Dat meisje...
Mr.Jacobs onderbrak me met een handgebaar
Mr. Jacobs: Het is oké. je zit niet in de problemen. Dat meisje, Natacha. Ze heeft alles opgebiecht.
Ik: Dus...ik heb geen straf.
Mr. Jacobs: Jawel.
Ik: Maar u zei dat ik niet in de problemen zat.
Mr. Jacobs:Je zal elke maandag in de speeltijd hier moeten blijven om me te helpen met opruimen. En ik denk dat dat voor jou niet echt een straf is. Of heb ik het verkeerd?
Hij knipoogde naar me en opeens wist ik het. in mijn tekenblok had ik een tekening van hem gemaakt. Hij had het natuurlijk gehad over die tekening en niet over mijn lotus. En dan opeens greep hij me vast aan mijn middel en bracht zijn gezicht zo dicht bij het mijne dat ik mijn ogen moest sluiten. En dan voelde ik ze. Zijn lippen op die van mij. Dat was zo een magisch moment. Ik kreeg het opeens heel warm en duizend engelen leken te zingen. Einde...

Van dit verhaaltje, hé. En nu kan ik maandag nog een extra kwartiertje bij meneer Jacobs zitten. Maar of ik wel zal opruimen dat is een ander verhaal. nee, eigenlijk niet, het is het zelfde verhaal. Waarom zegt iedereen dat dan. Omdat iedereen dom is (behalve Mr. Jacobs). Oh ja. Even vergeten. Man ik word ziek van dat blauw even kijken of ik nog iets anders heb.
Wat dacht je van rood, of groen? Nee, laat maar ik heb weer zwart. Eindelijk weer zwart, zo zart als de ziel van de mens die hier op deze wereld leeft. Weet je hoe we de wereld echt zouden kunnen verbeteren. Als we ons bezig hielden met onze eigen zaken en onszelf zouden verbeteren. Als we eens allemaal onze hersenen zouden gebruiken en beseffen dat we fout bezig zijn en dan eerst onszelf gaan verbeteren dan moet je de wereld niet meer verbeteren want dan is hij het al. ik geef een paar voorbeelden. Als alle mensen milieu vriendelijk zouden zijn dan zou de opwarming van de aarde niet bestaan. Als we allemaal vriendelijk zouden zijn dan zou er geen haat of oorlog bestaan. Maar wacht als haat niet zou bestaan zouden we dan wel liefde kennen. Want hoe weet je wat liefde is als je haat niet kent. Dus misschien moet er wel haat zijn. Man ik wet dat degene die dit leest zijn hersens gaat breken. Wel ja. Tot morgen dagboek.

28 december

Creatief dagboek,
vandaag is er niks speciaal gebeurt. Mr. Jacobs was niet op school dus was er niks interesants. Behalve dat dat ene meisje, haar naam is Tina, op me afkwam en me uitgescholden voor slet. ik heb simpel geantwoord dat ze eerst naar zichzelf moet kijken en moet hopen dat de spiegel niet breekt door haar lelijk gezicht. En toen heeft ze me gestampt en boos weggelopen. Ik ben gewoon gaan zitten en heb haar genegeerd. Ik ben toch gewent hoe mensen doen tegen me. Mijn hele lagere school werd ik uitgesloten door de rest en was ik het rare meisje. Wel ja, het leven is niet makkelijk voor degene die dromen. En toch doe ik het. ik durf te minste te dromen. Dromen is wat ons in leven houdt. Het houdt ons sterk. Ik doe wat mijn hart zegt dat juist is want ik zal toch bekritiseert worden. Mensen zijn ook nooit tevreden met wie ze zijn. Wie groot is wil klein zijn, wie klein is wil groot zijn,wie breed is wil fijn zijn en weer omgekeert. ik ben tevreden met wat ik ben. Ookal heb ik het moeilijk met zijn wie ik ben. Vorig jaar deed ik me voor als iemand anders maar toen ik ruzie kreeg met mijn vriendinnen besefte ik dat dat helemaal niet nodig was. Ik ben wie ik ben en dat kan niemand veranderen mijn minpunten toen mij hoe perfect ik inperfect ben en geven mij een persoonijkheid. Ik vind dat mensen zijn als kunst, alleen wijzelf snappen het. Als dat waar is dan ben ik het meest ingewikkelde en poëtische kunstwerk in de geschiedenis op aarde.
Wel dat is weer genoeg poëzie voor vandaag. Tot morgen dagboek.

Reacties: