FanFic.nl

The Westermarck Effect [TC]

Hoofdstuk 2

Ik rijd mijn fiets met een knal het rek in en leg hem met het kettingslot vast aan die van Isa. Het wordt warmer nu de zon er volledig is doorgekomen, ik rits mijn vest open en prop ze al lopend in mijn rugzak.
‘We zijn er, nu kan je dat stuk taart wel opeten.’
‘Welk stuk taart?’ klinkt het onschuldig. Ik hou abrupt mijn passen in en draai me langzaam om.
‘Zeg nu niet wat ik denk dat je gaat zeggen.’ Maar ze hoeft er geen woord meer aan toe te voegen, het stiekeme gezicht en de blinkende ogen zeggen genoeg. En de kruimels op haar bovenlip natuurlijk.
‘Jij bent onvoorstelbaar. Heb je dat hele stuk naar binnen gewerkt op de fiets?’
‘Niet helemaal,’ verdedigt ze zich. ‘Er viel een brok uit het zilverpapier toen we die scherpe bocht namen.’
‘Het verbaast me nog dat je niet bent gestopt om het op te rapen,’ grinnik ik en haal plagerig uit naar haar kin.
‘Ik wilde wel, maar er reed een vrachtwagen achter ons aan.’
‘Hoe kan jij zo eten en toch niks bijkomen?’ zucht ik gelaten. ‘De meisjes uit de dansopleiding lusten jou waarschijnlijk rauw.’
‘Lach maar. Ik heb daarbij nog eens borsten cupmaat onzichtbaar, en het enige wat blijkbaar bijkomt zijn mijn hamsterwangen,’ mort ze.
‘Die zijn net schattig!’ schreeuw ik uit en plet spontaan haar gezicht tussen mijn beide handen.
‘Blijf af!’ gromt ze. ‘Mijn hoofd is een no-touching zone. En valt er soms wat te zien?’ schreeuwt ze er achteraan naar een groepje eerstejaars die iets te opvallend in onze richting stonden te wijzen. ‘Staren in het openbaar kost geld! Ja, ik heb het tegen jou! Ren maar weg!’ blijft ze doorgaan tot ze haastig de gebouwen binnenschieten.
‘Laat die dwergjes toch,’ grinnik ik.
‘Like, no way. We zijn nu de oudsten, het is onze beurt om de assholes te zijn. Herinner je je onze eerste dag hier nog?’
‘Veel te levendig,’ kreun ik. ‘Twee lekke fietsbanden, strafwerk van Müller en een vegetarisch broodje tegen mijn achterhoofd, als ik het goed heb.’
‘Inderdaad. Maar ik win, want mijn broodje had mayonaise.’
‘Waarom is alles altijd een competitie met jou?’
‘Omdat ik geen andere manier heb om mijn ego op te krikken. In de klas is het alvast onmogelijk.’
‘True. Maar dat is geen reden om kindjes te pesten.’
‘Ik pest niet!’ blaast Isa zich meteen op. ‘Ik ventileer mijn frustraties tegen nietsvermoedende voorbijgangers, dat is iets helemaal anders.’
‘Leg het maar uit,’ grijns ik en steek nog snel een Marlboro op voor we naar binnen moeten.

Aan de ingang van het schoolgebouw hangen Freya, Raymonda en Zoë zoals gewoonlijk doelloos rond. Raymonda rolt met haar ogen en kijkt ostentatief de andere kant op als Isa en ik naar de deuren lopen.
Die drie zitten al sinds de eerste bij ons in de klas, en altijd zitten ze op de achterste rij aan drie bij elkaar geschoven tafeltjes. Geen leraar die daar iets aan kan verhelpen. Ze staan bekend als de back-off-class crew, en de orde verstoren is meer dan zomaar een hobby voor hen. Het is een levensstijl. Een stille klas beknot hun creativiteit, ook al zitten we in Engels.
Raymonda heeft me in de vierde ooit gevraagd, out of the blue. Ik was zo uit het veld geslagen, ik kende haar amper, dat ik nogal bot ‘nee’ zei voor ik me kon bedenken. Dat heeft ze me duidelijk nooit vergeven, en sindsdien verspreiden zij en haar vriendinnen als ze zich vervelen rare roddels over Isa en mij. We waren al niet populair, maar dat heeft er zeker geen goed aan gedaan.
Binnen bots ik bijna frontaal tegen Emma op, maar die kijkt niet eens om. Dat is Emma, haar moet je zo ongeveer slaan met een voorhamer voor ze reageert. Ze is weird, en dat gaat niet over haar uiterlijk, ik kan heus wel tegen een beetje punk. Ze is een loner, maar het kan haar echt niet schelen. Haar leven speelt zich buiten de school af. Stiekem wou ik dat ik dat ook kon, me helemaal niks aantrekken van wat dit wereldje van mij denkt. Ik speel op veilig, dreadlocks en wijde kleren, hiphop maar met de randjes eraf. Een beetje anders, zoals het hier hoort, maar ook weer niet té. Wie hier een positie claimt die hij niet aankan, wordt afgemaakt.
Eigenlijk best wel standaard highschool.
Belgerinkel scheurt door de gangen en golf na golf van leerlingen beginnen zich in verschillende richtingen te bewegen. Isa en ik worstelen ons één etage omhoog, naar het lokaal van Duits. Waarom moeten we dat eigenlijk nog volgen, we spreken het toch? En waarom maken ze die grammatica zo moeilijk? Diepe zucht.
Voor de deur wacht ons nog de confrontatie met de plaatselijke royalty. Evi en Yolanda, en hun volgelingen, Joyce en Gisele. Evi glimlacht vaag naar ons, als een echte koningin naar het gepeupel.
‘Goeiemorgen, Tim.’
‘Het is Tom,’ antwoord ik kort. En dat weet je best, we zitten al vijf jaar samen in de klas, denk ik er achteraan.
‘Oh, juist ja. Sorry.’ En ze gniffelen even onder elkaar, alsof dat een geweldige grap was. Meneer Abel, de leraar Duits en onze klassenleraar, komt aanbenen door de gang en duwt de deur open. Evi loopt als eerste binnen, de zwaai van haar haren wuift haar parfum onze richting uit. Pure Poison van Dior, toepasselijk.
‘Ga zitten, ga zitten,’ gebaart Abel. ‘En alfabetisch, graag!’ Isa rolt met haar ogen, Abel is nog van de soort die denkt dat hij de orde kan bewaren door ons in een vastgestelde volgorde te plaatsen. We schuiven aan bij onze vaste tafel, de middelste van de tweede rij.
‘Tom en Isabelle, niet naast elkaar.’
‘Maar u zei net…’ begint Isa.
‘Ik weet wat ik zei, juffrouw Lubitsch. Maar we hebben een nieuwe leerling in de klas, en zijn naam komt volgens het alfabet tussen die van u en jongeheer Kaulitz. Een gelukkig toeval zullen we het maar noemen.’ Isa graait pissig al haar spullen bij elkaar en schuift een tafel op, komt nu in de rechtse rij te zitten naast Kasper. Wie die nieuwe ook is, ik wil liever niet in zijn schoenen staan.
‘En stilte!’ brult Abel op de toppen van zijn longen. ‘Dat geldt ook voor jullie daar achteraan! Freya, ik ken je al langer dan vandaag, stop dat zakmes weg. Raymonda, gezicht naar voren graag. Mooi zo. Zoals ik al zei, we krijgen een nieuwe leerling in de klas. Hij komt hopelijk zo dadelijk aan, probeer jullie alsjeblieft te gedragen en heet hem welkom in jullie… interessante groep.’ Ik grinnik zo stil mogelijk. Die knul heeft geen idee waar hij in terecht komt. Ze verslinden hem levend. Mijn gsm trilt in mijn broekzak en ik klap hem onder tafel open. Isa.
Ik geef die nieuwe een week. Drie dagen als ik met hem klaar ben voor het uit elkaar drijven van ons. Met mijn tong tussen mijn tanden begin ik een antwoord te typen, dan wordt er aangeklopt.
‘Binnen!’ schreeuwt Abel over het alweer aanzwellende rumoer.
‘Is dit klas 6BA?’
‘Inderdaad, en dan ben jij…’
‘Bill Lohmann.’ Het valt me nu pas op hoe stil het in het lokaal wordt. Nog steeds gefluister, maar anders. Ik hef mijn blik op van mijn gsm en kijk middenin twee donkerbruine ogen, omkranst door zwarte make-up.
Lang zwart haar met een paar bleke plukken, in een soort leeuwencoupe omhoog. Zwart aangezette ogen, gelakte nagels, kleren die het midden houden tussen glamrock en fashion, en waanzinnig mager. Een smal gezicht, een vreemde mix van mannelijk en vrouwelijk. Bijna… mooi?
En die vreemde verschijning komt met een rugtas over zijn schouder recht op mijn tafel af, kijkt me aan met één wenkbrauw opgetrokken en vraagt ‘Is die stoel vrij?’ Zonder op een antwoord te wachten gaat hij zitten, zakt onderuit en richt zijn blik met milde interesse op Abel. Een vleug Axe verdrijft de geur van Dior.

Reacties: